Klote leven als homo zijnde

Even wat info over mijzelf:

Ik ben 17 jaar, uit de kast, en gedraag me normaal.
Ik zie er ook stoer (normaal) uit, en iedereen heeft mij geaccepteerd.

Als ik om me heen kijk zie ik jonge stelletjes op straat.
Vaak denk ik dat velen denken dat ''relatie'' een spelletje is en ze hebben zo vaak een relatie gehad en weet ik veel wat,
Dan denk ik bij mezelf van tering he, als ik nou eindelijk eens een relatie had zou ik daar alles voor doen en voor over hebben!
Ik zou zoveel van hem willen houden!

Ik heb de afgelopen zomervakantie (2011) naar de tyves verneukt, ik zat elke dag zowat te janken omdat ik nog steeds geen relatie heb, en kon bijna nergens anders aan denken.
Na de zomervakantie ging het beter en beter, maar nu begint het weer een beetje terug te komen.
Vaak denk ik dan hoe gelukkig zal ik zijn als ik een vriend heb waar ik zoveel van zal houden, had ik die maar dan was er een hele last van mijn schouders.

Ik heb de laatste tijd nergens meer zin in, sporten wordt iets ietsje minder, school geen zin in, en als ik thuis ben WIL ik me huiswerk maken anders komt het niet goed op school, maar van het huiswerk komt nergens van.
Als ik op me kamer ben dan begin ik vaak weer depressief te worden(meestal savonds), om er niet aan te denken ga ik meestal andere dingen doen om het verdriet te vergeten, om de pijn een beetje te verdofen zodat ik er op dat moment niet aan denk, dan ga ik meestal gamen en computeren, maar huiswerk komt er helaas niet van.
Ik ben gaan fitnessen om mijn tijd te vullen en er niet aan te denken.
Maar ik kan het niet goed ontlopen.

Ik weet niet eens wat liefde is, hoe het voelt en hoe ik er dan mee om moet gaan.
Hoe sneu ben je dan?
Het enige wat ik voel is pijn van binnen

Ik denk dan vaak, ik wil dood, ik wou dat ik niet was geboren, niemand zal me toch missen alleen mijn ouders, zus en misschien kleine deel van de familie en vrienden. (bijna hele familie contact is verbroken door een ruzie)
Hoe zal het zijn als ik er niet was?
Als ik dood ben heb ik geen last meer.
Als ik dood ben hou ik op te bestaan.
Vaak denk ik ook, wat heeft het voor nut om te leven?
Je wordt geboren, je wordt ouder en gaat je halve leven naar school om goed werk te kunnen vinden, dan ga je de andere helft van je leven werken om eten en drinken te kunnen kopen om te overleven, en dat zo een paar jaar door, en dan? dan ben je dood en was alles voor niets geweest.

Ongeveer 2 jaar terug had ik echt niet gedacht dat ik zo negatief zou denken.
Ik was altijd blij, vrolijk en positief, maar ja moet je nou eens kijken.
Niemand weet dat ik zo depressief ben, ik doe altijd vrolijk in de buiten wereld en dan denk ik ook niet aan ''het probleem''.


Maar ja dat is mijn verhaal zo'n beetje van het afgelopen jaar.
Ik ga nu slapen want morgen weer vroeg opstaan.
En morgen weer proberen mijn best te doen op school.
Welterusten mensen van het goede leven. (oh dit klinkt alsof ik nu zelfmoord ga plegen, maar wees niet bang, hoe negatief ik ook denk, zelmoord kan ik mijzelf en anderen niet aandoen!)