Knorren

Nee, het is niet mijn maag vrolijk

Het geluid komt vanaf de bank, waar een klein zwart hondje ligt te slapen. Hij knort in zijn slaap.

Twee jaar geleden, toen onze vorige hond overleed, besloten vriend en ik een asielhond weer een kans te geven. We hadden er goed over nagedacht en wisten wat we wel en niet wilden. Af en toe keken we op een website waar Nederlandse asiels op staan. Op een dag stond er informatie over ons huidige hondje, met foto's, tekst en een filmpje. Via email zochten we contact met het asiel, ze reageerden snel. Na een aantal mails besloten we een afspraak te maken. We hadden een gesprek met een aardige vrouw die vertelde dat het niet de eerste keer is dat hij in het asiel zit. Hij kan namelijk niet alleen zijn. Nooit. Hij gaat dan joelen (huilen) en dat gaat door merg en been. Ook is hij al op leeftijd en dat was ook geen pluspunt. Het asiel zocht iemand die hele dagen thuis is en geen moeite had met zijn leeftijd. Ze benadrukte dat we ons daarvan bewust moesten zijn, dat hij nooit alleen kan zijn. Ik vertelde dat zijn leeftijd geen probleem voor ons is en dat ik thuis werk (zzp-er). We besloten hem te ontmoeten en een wandeling met hem te maken. Hij kwam enthousiast op ons af en zowel mijn vriend als ik waren gelijk verliefd op hem. De wandeling ging prima, hij deed erg zijn best.

Vanaf de eerste dag stal hij ons hart. Ik kan met ontroering naar hem kijken. Het is zo'n dapper en vrolijk hondje. Hij hecht zich snel aan mensen, is altijd bang om in de steek gelaten te worden. Hij stelt zijn hartje open en hoopt er het beste van. Zo moedig ! Op straat vragen mensen me regelmatig hoe oud hij is. 'Dertien', zeg ik dan. Men kan het vaak niet geloven omdat hij zo'n spring in het veld is. Maar tussen de wandelingen door slaapt hij veel.

We troosten hem en stellen hem gerust. Hij zoekt vaak bevestiging, maar als je naar zijn verleden kijkt dan is dat niet zo gek. We lachen met hem en als ik voor elke knuffel een euro had gekregen dan was ik nu miljonair. Ik ben rijk omdat hij in ons leven is. En ook al is het niet realistisch, hopelijk is hij nog vele jaren bij ons. Alleen bij de gedachte dat er een dag komt dat hij overlijdt, moet ik al huilen. Daarom leef ik zoveel mogelijk in het hier en nu.

Als hij op de bank ligt en ik loop langs, dan klopt zijn staartje tegen de leuning. Als ik zeg dat hij de allerliefste is dan gaan zijn oren omhoog. Vaak komt hij mij 'halen', dan moet ik met hem op de bank zitten en kruipt hij op mijn schoot. Alle aandacht is voor hem, hij gaat overal mee naar toe (als dat kan). Vrienden en familie zijn gek op hem. Tijdens het slapen steekt zijn tongetje eruit want hij mist een paar tandjes. Als ik ergens heen moet, dan is vriend thuis. Hij is nooit alleen. Na zoveel jaren verdient hij het beste.

(zes minuten hometrainer, 15 situps)
Ontbijt: schaaltje muesli rood fruit met scheutje melk
Tussendoor: pot mandarijn-sinaasappel thee, een kiwi
(wandeling met hond)
Lunch: glas karnemelk bosvruchten, twee bruine bolletjes met rollade en paprika
Tussendoor: twee glazen water
(wandeling met hond)
Avondeten: rundersaucijs met doperwten-worteltjes
Twee glazen water
(15 situps, zes minuten hometrainer)
Glas water
12 aug 2016 - bewerkt op 04 okt 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Groningse
Groningse, vrouw, 53 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende