Knuffelmarokkanen [hersenspinsel]
Afgelopen zaterdag loop ik door het centrum van Groningen. Ineens doemen uit de menigte een aantal gasten en chicks op. Ze zijn volledig gehuld in zwart, hebben op een enkeling na allemaal lang haar, en die enkeling is natuurlijk juist een meisje. Ze dragen wijde skate broeken, t-shirts van verschillende rockbands waar je je even diep voor moet schamen, en andere stijlloze kledingstukken zoals armbandjes. Het geheel word omringt door de geur van oud zweet, goedkoop kattenvoer, en slechte muziek. Kortom, ik ben midden in de Herestraat een groep free huggers tegen het lijf gelopen. Je bent ze vast ook al eens tegengekomen. Een groepje alto’s dat uit hun depressies probeert te ontsnappen door geheel belangeloos gratis hugs uit te delen. Ik kijk naar het soort mensen dat een knuffel wil en ik zie het al: allemaal verkouden… Want geen mens die niet op eigen commando zijn neusvleugels kan sluiten kan bij hun in de buurt komen. Het zet me toch aan het denken. Er is vast wel een maatschappelijke behoefte aan knuffels en dus vraag ik me af: waar blijven ze nou? Wie ik bedoel? De knuffelmarokkanen natuurlijk.
Het lijkt me fantastisch, Marokkanen die zich voor de verandering eens inzetten vóór het gemeenschappelijk geluk van de maatschappij. De geur van couscous en halal kebab is bovendien een stuk prettiger in de neus dan de geur die de gemiddelde alto afgeeft, en de Marokkaanse opdringerigheid zal resulteren in veel geleverde knuffels per dag. Het is toch ook veel spannender om een Marokkaan te knuffelen dan een depressieve alto die stiekem in zelfmedelijden zit tijdens de knuffel? Bij die Marokkaan ga je je bij de kleinste ritseling immers al afvragen: jat hij nu mijn portemonnee? Heb ik mijn horloge nog? En waar zijn verdomme eigenlijk mijn schoenen gebleven?
Ik vraag me ernstig af of ik hier iets nieuws introduceer of dat ik ze gewoon nog nooit gezien heb. Hebben ze misschien een ramadanstop? Knuffelen op een lege maag is natuurlijk ook geen doen. Dat zo’n Marokkaan een knuffel geeft, en dat de geknuffelde ineens zegt: wat voelde ik daar omhoog rammelen? Dat is mijn maag maar mevrouw, ik heb honger. Dacht u soms aan iets anders? Geheel ten onrechte kan ik u verzekeren, want u hoort vast niet bij de 70 maagden die op me staan te wachten…
De regering zou de knuffelmarokkanen ook gewoon moeten financieren: het mes snijdt immers halal aan alle kanten. De Marokkanen hebben dan een baan waarmee ze wit geld verdienen, het word veiliger en ook nog eens gemoedelijker op straat, en met het geld dat politie en justitie hierdoor besparen omdat de korpsen gehalveerd kunnen worden kun je gratis kebab verschaffen aan daklozen. Alhoewel, wat moeten die nog met eten als ze de liefde van de knuffelmarokkaan hebben ervaren?
martin, man, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende