Soms is het best vervelend dat ik het altijd zo benauwd heb, soms zijn mijn ribben gekneusd van het ademhalen. Maar ik denk dan altijd;
HUPPAKEENiet zeuren! Er zijn mensen die nog veel zieker zijn. Mensen die het veel slechter hebben..
Door deze gedachte, ga ik soms gewoon door met het dagelijkse leven. (heb ik van mijn moeder?
) Maar dat is dus niet altijd goed. Want ik zit nu weer aan de prednison en antibiotica en het houd maar niet op. De artsen in het ziekenhuis hebben me al doorverwezen naar het AMC want ze weten gewoon niet meer wat ze met me aan moeten. Eigenlijk best wel heel erg vervelend.. En ook niet leuk.
En ik weetDat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben. Maar toch voel ik hele erge pijn. Ik voel gewoon hoe mijn longen hen best moeten doen om genoeg lucht te krijgen. Ik voel mijn ribben samentrekken. En als het even niet erger lijkt te kunnen is het alsof mijn hoofd explodeert.
Mag ik dan als ik in bed lig wel even zeuren? Gewoon tegen mezelf? Niemand die er last van heeft. Huilen mag ik toch niet. Want dat maakt het benauwd zijn toch alleen maar erger..
En dat rot slijm gaat ook maar niet weg. Ik ben er klaar mee!
Tompoes