*11* Dit moet ik even vertellen

Als klein meisje was ik altijd heel erg rustig, onzeker, en een soort van bang. Ik weet alleen nog hoe ik was, ik herinner me pas gebeurtenissen vanaf mijn 8 jaar oud. In de tijd ervoor herinner ik me alleen nog dat mijn ouders er nooit waren, maar de oppas die ik toen der tijd tante noemde wel! Hiervan blijkt niets waar te zijn. Toen we gingen verhuizen zat ik in groep 6, het onzekere werd alleen maar erger. Ik kon makkelijk het havo aan, maar ben uiteindelijk toch maar Mavo-D gaan doen. In de 1e is het onzekere alleen maar erger geworden. Waarom ik zo bang was snap ik nu nog niet. Ik durfde niet eens alleen door de gangen van school! Had maar 1 vriendin en zelfs met haar kon ik niet praten..

Toen ik naar de 2e ging, was ik 14 en kreeg ik PPEA'S, dat zijn psychogeen pseudo epileptische aanvallen. Dat is epileptie dat puur door spanningen komt.. Het is epileptie waar geen medicatie voor is. Daarom ben ik intotaal 10 maanden naar het cruqius geweest. Daar ben ik ontpopt, het was een drama! Ik zag mijn oduers maar 1 keer in de week, Het eten was er vies, ik ging daar wel naar school, maar voerde er niets uit. Er waren tijden dat mijn aanvallen heel heftig waren.. Ik had daar ook een vriendje waar ik elke dag stiekem mee afsprak. Door de therapieën etc, heb ik nu geen aanvallen meer. Helaas zijn we er nooit helemaal achtergekomen waar mijn aanvallen vandaan kwamen. We denken dat het hierdoor kwam:
In de zomer voordat ik aanvallen kreeg was er een jongen waar ik heel erg verliefd op was. Toen we op een bankje zaten met K, erbij zoende hij mij zo plots! Ik was overdonderd en super gelukkig! Helaas dacht K. er niet zo over.. Hij nodigde J, uit. Toen hij erachter kwam dat mij dat dus niet jaloers maakte draaide hij helemaal door. Hackte me op msn, deed vreemde dingen, stalkte me, schreeuwde naar me, en zorgde ervoor dat de weinige vrienden die ik had, me nooit meer wilde zien. Door mijn onzekerheid heb ik er toen niets aan gedaan. Ik was zo bang voor die jongen, Nogmaals, het was een hele extreme ruzie, en zelfs nu ben ik bang voor de vlinders in mijn buik. Ik ren ervoor weg,, Want stel je voor dat het hetzelfde afloopt? Ik zou dat dus echt niet trekken! (ik heb hem er 2 jaar later, afgelopen zomer dus over gesproken en hij heeft het allemaal toegegeven). Helaas begon het gestalk afgelopen zomer weer, hij wist dingen waarvan ik zeker weet dat ik het niemand heb verteld, dingen die ik aan de telefoon heb besproken met een vriendin uit hoorn. Dat heeft hij dus af staan luisteren in de dames douches.. Dingen als dat ik 's ochtends een roze jurkje in de tent aanhad, maar dan toch maar de gele heb aangedaan. Ik vond het soms zelfs eng, ik deed gewoon aardig en normaal tegen hem. Maar al snel kwam hij aan met dat hij een relatie met me wil. Ja hallo!

WTF ik heb door jou 10 focking maanden in het ziekenhuis gezeten en nu wil je een RELATIE? mooi niet dus!

Ik ben nu 17, heb net mijn examen MAVO-D gehaald met een prachtlijst! En ik ben er trots op! Ik ben stukken minder onzeker, ik heb zo mijn momentjes maar dat is normaal. Ik heb veel vrienden en vriendinnen, en soms kan ik zelfs zeggen dat ik gelukkig ben! Soms zou ik wel willen dat ik bijvoorbeeld wat vaker dronken zou zijn. (nog nooit geweest). Maar dat gaat helaas niet door mijn longen. Ik ben toegelaten op het MA en ook daar ben ik echt heel blij mee! Ik denk dat vriendjes altijd wel lastig zullen blijven, de angst dat het uiteindelijk uitgaat, en ik weer met een stalker zit is momenteel nog aardig groot. Maar ook daar zal ik uiteindelijk wel uitkomen!


Ik weet dat 10 maanden het huis uit, minstens 3 uur per dag aanvallen hebben enzo niet het ergste is dat je kan overkomen! Maar op 14 jarige leeftijd heeft dit heel veel impact op mij gehad. Ik heb veel pijn en verdriet gehad, maar ik vind wel dat ik er een veel leuker persoon door ben geworden. Ik mag mezelf nu een spontane en creatieve meid noemen!