leegte en paniek
ik heb de laatste tijd vaak zo'n leeg gevoel, het lijkt wel alsof ik helemaal alleen ben en er echt niemand is met wie ik kan praten. Natuurlijk weet ik wel hoe het komt, maar ik kan er zelf niet echt veel aan veranderen. Althans, ik probeer het wel, maar het lukt me gewoon niet. Hoe erg ik ook mijn best doe, ik raak altijd weer in de put. Sterker nog, hoe meer leuke dingen ik doe, hoe erger ik in de put raak daarna.
Soms word ik bang van mezelf als ik zo in de put ben.
vandaag nog bijvoorbeeld: mijn vader zei dat we ergens heengingen en wilde niet zeggen waarheen, want dat was een verrassing. ''Leuk! een verrassing!'' zul je nu misschien wel denken, maar voor mij een ramp. ik trok het helemaal niet dat hij niet wilde zeggen waar we heengingen en ik raakte helemaal in paniek. ik had andere plannen (ik wilde van alles aan mijn slaapkamer veranderen, wat net zo goed een dag uitgesteld kon worden, maar nu was het dus een probleem voor me)
het punt is, ik ging helemaal door het lint. ik begon te huilen en had het gevoel dat ik met alles moest gooien. ik had een hele stapel schriften en oude proefwerken die ik door mijn hele kamer wilde gooien en het kostte niet veel of ik had het echt gedaan. maar in plaats daarvan belandde ik uiteindelijk kei hard huilend op mijn bed.
ik heb me nog nooit echt zo ''out of control'' gevoeld zoals vandaag en het was beangstigend.
en het allerergste: mijn vader wilde ons meenemen naar een plek waar hij vroeger met zijn ouders kwam. echte nostalgie. we zouden er uiteten gaan, wat rondwandelen en dat was het. niks ergs/stressvols dus. hele stemming verziekt door mij. we zijn er uiteindelijk wel naartoe gereden en na een uur (muisstil) in de auto zitten was de stemming wel weer opgeklaard, maar toch voelt het niet fijn.
ik schaam me dood dat ik daarvoor zo door het lint ging, maar ik weet ook dat sorry zeggen niet echt geaccepteerd wordt. ''sorry heb ik niks aan'' zeggen ze dan.
dat is natuurlijk ook geen fijn gevoel.
Soms word ik bang van mezelf als ik zo in de put ben.
vandaag nog bijvoorbeeld: mijn vader zei dat we ergens heengingen en wilde niet zeggen waarheen, want dat was een verrassing. ''Leuk! een verrassing!'' zul je nu misschien wel denken, maar voor mij een ramp. ik trok het helemaal niet dat hij niet wilde zeggen waar we heengingen en ik raakte helemaal in paniek. ik had andere plannen (ik wilde van alles aan mijn slaapkamer veranderen, wat net zo goed een dag uitgesteld kon worden, maar nu was het dus een probleem voor me)
het punt is, ik ging helemaal door het lint. ik begon te huilen en had het gevoel dat ik met alles moest gooien. ik had een hele stapel schriften en oude proefwerken die ik door mijn hele kamer wilde gooien en het kostte niet veel of ik had het echt gedaan. maar in plaats daarvan belandde ik uiteindelijk kei hard huilend op mijn bed.
ik heb me nog nooit echt zo ''out of control'' gevoeld zoals vandaag en het was beangstigend.
en het allerergste: mijn vader wilde ons meenemen naar een plek waar hij vroeger met zijn ouders kwam. echte nostalgie. we zouden er uiteten gaan, wat rondwandelen en dat was het. niks ergs/stressvols dus. hele stemming verziekt door mij. we zijn er uiteindelijk wel naartoe gereden en na een uur (muisstil) in de auto zitten was de stemming wel weer opgeklaard, maar toch voelt het niet fijn.
ik schaam me dood dat ik daarvoor zo door het lint ging, maar ik weet ook dat sorry zeggen niet echt geaccepteerd wordt. ''sorry heb ik niks aan'' zeggen ze dan.
dat is natuurlijk ook geen fijn gevoel.
21 aug 2017
- meld ongepast verhaal
-
Curacaotje
maandag 21 augustus 2017 23:57
Same here, sister! Ik heb, net als jij, eigenlijk niemand bij wie ik écht mijn ei kwijt kan. Ja, mijn ouders. Ik heb het over een vriendengroep. Als je goed bent in relativeren kom je er op een gegeven moment vanzelf achter dat je die leegte wel aankunt. Het is gewoon een kwestie van rust en acceptatie. Je kunt natuurlijk ook vrienden gaan maken, maar wie heeft daar tegenwoordig nog tijd voor?
-
Curacaotje
maandag 21 augustus 2017 23:58
En wees gerust! Je ouders gaan heus niet minder van je houden als gevolg van een aantal uitspattingen. Die emotionele buien horen nou eenmaal bij de puberteit.
-
Aly2002
dinsdag 22 augustus 2017 00:03
Thanks hahaha inderdaad wie heeft daar tijd voor tegenwoordig XD het ligt helaas iets ingewikkelder op dat gebied. heel erg bedankt voor je reactie
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 okt 2019 relax tips? #doodmoe ( 4 )
- O 18 mei 2018 update ( 1 )
- O 16 mei 2018 menstruatieproblemen :( ( 4 )
- O 21 aug 2017 leegte en paniek ( 3 )
- O 11 mei 2017 Psycholoog ( 1 )
- O 08 mei 2017 School
- O 04 mei 2017 Shoppen ( 1 )
- O 02 mei 2017 I'm Back ( 2 )
- O 01 mei 2017 Eerste keer My Diary