leek wel een afscheid

Ik ben net terug van mijn schoonmoeder. Morgen ochtend om 8.00 gaat ze onder het mes.

Het bezoekje was kort en moeilijk. Ik bleef vrolijk glimlachen, maar kon het niet laten te denken dat dit misschien de laatste keer is dat ik d'r zie. Ze gaf me een hele lieve grote knuffel en zei: 'You give great hugs' terwijl ze me knuffelde.

De operatie heeft 90% kans op slagen. dat lijkt positief, maar dat betekend ook 10% kans op niet slagen, en als je ziet hoeveel mensen er op de afdeling liggen is 1 op de 10 opeens niet meer zo weinig. (OK, niet iedereen op de afdeling krijgt een triple bypass).

Ze zullen haar hart niet stoppen, en verder hadden ze nog meer positief nieuws, zoals het feit dat ze de aderen uit d'r armen gaan nemen, wat betekend dat ze veel sneller zou genezen dan wanneer ze de aderen in d'r benen gaan gebruiken. (de meeste mensen met een bypass hersteller sneller van hun hart dan van hun benen- Joan zal d'r gebruik van d'r benen zo behouden)

Wel hadden ze het vandaag weer over hoe slecht d'r hart wel niet is. Haar rechter kamers hebben nu al in tijden niet goed gewerkt, de schade zou over een periode van 2 jaar zijn opgbouwd, maar ze is er dus nooit mee naar de dokter geweest, denkend dat het ouderdom was of maagzuur ofzo.

Ze moet nu ook constant een zuurstof masker op omdat er niet genoeg zuurstof in haar bloed zit. Dat hoefde ze gisteren nog niet, dus ze gaat er nog niet op vooruit.

Ik kan niet wachten tot morgen middag, dan weten we of de operatie geslaagd is, en daarna zal ze hopenlijk alleen maar beter worden. Aan de andere kant blijft daar het idee in mijn hoofd dat ze er morgen middag misschien niet meer is.

John was vanmiddag bij Joan langs geweest (Ilse mag niet mee, dus we moeten apart gaan terwijl de andere op Ilse past) en is zoveel positiever.
Ik weet niet of hij het zich voordoet of dat hij echt gewoon denkt dat het wel goed komt. Hij is meestal de pessimist in ons gezin, dus dat zou eigenlijk niet kloppen.
Aangezien we maar 5 minuten alleen hebben gehad (vanmiddag, na Johns bezoek aan het ziekenhuis, waren Johns broer en drie van zijn kinderen, John zus, haar man en zoon, en Johns vader er, en net is hij mee gegaan met zijn broer en zus om even ergens wat te drinken- al wilde hij niet zo, omdat hij het idee had dat ik zo verdrietig was- het is niet eens mijn moeder!) kan het best zijn dat hij zich groot houd tegenover zijn familie.

Ik heb tegen Joan gezegt dat mijn familie een kaarsje voor haar zullen branden. Als iemand anders een kaarsje voor haar wilt branden- feel free to join us, please!
Joan vroeg trouwens ook specifiek naar mijn ouders, en zei dat ze het zo fijn vond dat ze aan haar dachten. Weer vond ik het fijn dat ze dit zei 'voor het geval dat'.

Ze is ook zo zenuwachtig, ze wilde het niet laten blijken, maar het was te zien aan d'r ongepaste grapjes over wie ze daarboven of daarbeneden zou tegenkomen als het fout zou gaan. En het was ook echt een soort afscheid, dat ze met iedereen heeft gehad vandaag.

Ik heb dit eigenlijk nooit van zo dichtbij mee gemaakt. Met mijn opa's dan wel, en in het bijzonder mijn laatste opa, maar bij opa's heb je toch dat 'hij is Opa, dit haden we kunnen weten'
OK, mijn schoonmoeder is ook 76 en niet de jongste, maar zij is mijn schoonmoeder, en daar is die relatie toch anders mee- die generatie kloof is minder te voelen. Ook sta ik natuurlijk zo dicht bij haar zoon, en ja, voor hem is het zijn moeder die zo doodziek is, en dat maakt het toch een stuk zwaarder.

Nou, tomorrow roll on!! ik vind het wel genoeg geweest met al die spanning....

Liefs Imke