lekker thuis komen..
Vandaag was het weer eens tijd om terug te keren naar het dorpje waar ik van mijn 4e tot mijn 20e gewoond heb. Een dorp waarin ik mij minder thuis gevoeld heb dan in mijn huidige woonplaats en zelfs het dorp waar ik morgen ochtend aankom voelt meer als thuis. Over een uurtje of 3 vertrek ik naar Westendorf in Oostenrijk. Das schonste dorf der welt,
('97?) Maar dat is wat voor later. Ik ben dus weer even in mijn ouderlijk huis en binnen 5 minuten had ik al zin om weer weg te gaan. Alleen de stem van mijn ma is eigenlijk al voldoende om mij te irriteren. Vervolgens kwam het nieuws dat de buurman het niet lang meer volhoudt... Dus moesten we afscheid nemen aangezien de kans heel klein is dat hij er nog is als ik terug kom uit Oostenrijk.
Ik heb een hekel aan afscheid nemen in het algemeen. Ik verwelkom mensen liever dan dat ik doei zeg. Een van de grootste oorzaken van mijn chronisch telaat komen denk ik. Afscheid nemen van dooie mensen vind ik nog erger. Maar afscheid nemen van iemand die binnenkort dood gaat is toch wel het allerergst..
wat is het toch fijn om weer "thuis" te zijn..
p.s.
Ik denk dat ik nu officieel mijn eigen huis als thuis zie... waar ik eerst nog wel eens over alkmaar, overdie of mijn huis sprak heb ik het sinds een paar dagen eigenlijk alleen nog maar over thuis
gooffather, man, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende