Leren schrijven

Leren schrijven.

Ik wil schrijven over zonnen, sterren en hemelse nachten.
Schrijven over mooie witte wolkendekken, de prachtige lelies in het groene veld.
Schrijven over het lachen van een kind.
Haar warme armen om je heen.
Haar lichaam tegen de jouwe. Op schoot.
Veilig.

De weerspiegeling en grappige vormen van een bel, afkomstig van een bellenblaas.
Het schommelen op een speelplaats, waarbij de wind zachtjes onder je voorbij glijdt.
Het gekwetter van de vogels, dat je verheugt.

Het prachtige geluid van een fluit, die je hart sneller doet kloppen.
Het gevoel van je lippen, indien je je fluit bestrijkt.
De woorden van je vriend, die je hele hart verwarmt.
Het zingen van een lied waardoor je hart uitstijgt naar iets anders, iets groters, iets mooiers.
Het gevoel dat het Grotere ver weg je aankijkt, zijn grote oren spitst, en glimlacht.
Voor je zorgt.

Je wilt het vasthouden, herbeleven.
Je wilt het blijven zien, vooral als het duister je lijkt te grijpen.

Het leven lijkt slechts normaal te zijn.
Het opstaan. Het werken. Je slapen.
Het menselijke geneuzel en gebabbel.
Je dromen?

Het wanhopig vastgrijpen aan goede momenten lijkt het enige wat rest.
Je kleine voetstappen op een enorm reusachtige woeste grond.
Onbetekenend.

Ik droom ervan te midden van woeste gronden,
het goede, te leven.
Het zeker weten dat dit goede ook nog bestaat.
Het leven is.

En er altijd blijft zijn.