Letter to B.

Lieve b.

Je zal misschien wel schrikken, een lange e-mail van Tina, wat is er aan de hand!!?? Ik loop al een tijdje met een aantal dingen in mijn hoofd rond
en ik denk dat ik die het beste kan verwoorden via de mail.Ik probeer je zo duidelijk mogelijk mijn gevoelens en emoties te vertellen. Ik denk dat dit de beste
manier is om tot jou door te dringen.Ik hoop ook dat je na het lezen van deze brief mijn kant van het verhaal zal begrijpen en dat er een aantal
dingen gaan veranderen.

Je weet waarschijnlijk al welke kant ik op wil met deze brief, want tegen dat punt loop ik elke keer weer aan.Ik heb een aantal keer geprobeerd om het onderwerp
aan te snijden, maar naar mijn idee wordt hier elke keer weer over heen gepraat en wordt het onderwerp zo snel mogelijk weer ontweken.
Je weet dat ik harstikke gek op je ben. jij doet iets met me wat nog geen één jongen met me gedaan heeft en dat maakt deze situatie voor mij ook zo moeilijk.

Jij had besloten dat je niet klaar was voor een relatie, en ik besloot toen niet meer met je door te gaan.
Elke dag na die dag was ik verdrietig omdat ik het gevoel had dat ik misschien wel de jongen had laten gaan die zo goed bij mij past.
Maar aan de andere kant snapte ik niet dat jij bij mij kon passen als je mij zo makkelijk kon laten gaan.

Ik wist dat ik je ging zien met Loveland en Jacked. Ik hoopte dat de afstand die wij van elkaar namen, misschien wel een uitkomst zou bieden.
Toen ik je weer zag tijdens Loveland en NYE voelde dat ook zo. Ik heb het echt zo leuk met je gehad die 2 nachten.
Ook daarna heb ik je meer gezien in een hele korte tijd dan de tijd daarvoor.

Als ik met je ben, kus je mij, knuffel je mij en zeg je de aller liefste dingen tegen mij. Dingen waardoor mijn gevoel voor jou steeds sterker wordt, maar dat heeft
voor mij twee kanten.Ik wil het toelaten, maar kan dat niet voor 100% omdat ik me blijf afvragen of er uberhaupt wel een toekomst in ons zit.
Maar soms zeg je ook dingen die mij kwetsen. Misschien meen je dat niet zo, maar het doet toch pijn.
bijvoorbeeld gisteren, je bleef doorgaan over mijn overhemd en over mijn schoenen. Ook als ik iets zei van ;ik heb genoeg van dit spel.
Dat je dan zei "Oke Tina slaap lekker" of zoiets van "Jezus lijkt wel of ik weer terug ben op de kleuterschool"
Natuurlijk was mijn gedrag verkeerd. En had ik niet zo moeten reageren. Maar waarom denk je dat ik zo deed? Ik voelde me kut omdat we weer de hele dag niet samen waren.
Ik vind het hartstikke gezellig met mijn vriendinnen, maar hoopte dat je mij dit weekend wat meer duidelijkheid kon geven.

Je wil niet praten over je moeder, over Lisanne of over ons. Als ik erover begin, zeg je ; Tina waarom moet je het nou weer op zo'n moment het hier over hebben.
Maar waarom denk je dat ik er steeds over wil praten? Ik zit er echt heel erg mee. En soms stop ik het weg en houd ik me koest een paar weken.
Maar het knaagt aan me en dan wil ik duidelijkheid. En als ik er niet over begin hebben wij het er nooit over.
Zoals over Lisanne, ik snap het niet. Waarom zeg je haar niet hoe het zit tussen ons? Het is beter voor jezelf om een keuze te maken.
Maar ook beter voor haar. Denk je niet dat als je het tegen haar zegt dat ze dan ook verder gaat met haar leven?

In het begin zagen we elkaar nog niet zo vaak en vond ik alles wel prima. Het was gewoon leuk tot het niet meer leuk zou zijn.
Maar nu zijn we 5 maanden verder en alle gevoelens zijn veranderd en zien we elkaar heel erg vaak. Maar de situatie is nog hetzelfde.
Waar gaat dit heen Bob? Ben je wel van plan om mij bijvoorbeeld ooit aan je moeder voor te stellen? Of dat je denkt met Tina wil ik echt verder?

Bob we zijn zo vaak samen, bellen elke dag, sturen we elkaar lieve berichtjes... maar je wil geen relatie met mij.
Misschien wordt ik soms onzeker en reageer ik minder leuk omdat ik het gevoel heb dat je mij eigenlijk niet wil.

Gisteren vroeg ik na de geweldige sex of je nou toch wel een beetje mijn vriendje was.. Eerst reageerde je niet en zei je erna "Misschien een heeeel klein beetje"
En je zei "we hebben het er morgen over". Ik kon toen niet goed in slaap vallen omdat ik echt dacht dat je mij nu eindelijk eens ging zeggen wat je wilde.
Maar vervolgens ben je er nooit meer over begonnen. Ik krijg gewoon het gevoel dat je het hele onderwerp aan het ontwijken bent.

Je gaat met mij en mijn ouders mee uit eten voor mijn 25e verjaardag. Wat echt wel speciaal voor mij is. Maar je bent niet mijn vriend.
Alles wat we samen doen wijst erop dat we eigenlijk midden in een relatie zitten maar toch is dat niet zo.
Het is heel frustrerend en moeilijk.
Ik denk niet dat je je er heel erg bewust van bent hoe ik me voel. Maar daarom heb ik deze brief ook geschreven.
Misschien kun je er eens goed over nadenken en dan een punt achter dingen kan zetten.