Leven en dood..

Hey,

Niet lang geleden had ik vooral veel behoeften om dingen te schrijven. Het kan zelfs van to do lijstjes, zelfreflectie of dankbaarheid.. Dit helpt om mijn gedachten weer stil te krijgen, maar ook meer kennis over mezelf te leren kennen.

Vandaag is het crematie van mijn partner, Marco zijn oma..
Afgelopen weekend op zaterdagmiddag om 5 voor 4 uur is zij erheen gegaan waar ze ook is, ze zal het fijn hebben. Zijn oma heb ik maar paar keer mogen zien en praten. Ik geloof dat ik haar ongeveer 7x binnen 2 jaar gezien had.

Zover ik al die 2 jaren kan ik mij wel concluderen dat zijn oma heel lief en zorgzaam, maar zij besefte ook dat zij zelf een lichtelijke dementie heeft. Dan zegt ze zelf dat zij niet meer weet en weet ze dagplanning soms ook weer niet. Ik voelde dat zij zelf heel vervelend vindt.

Daarnaast speelt het medische situatie vooral mee. Binnen half jaar merkten wij als familie dat zij inderdaad dementie heeft, maar ook dat zij meer gaat afvallen. Wij vermoedden pas die laatste (afvallen) tijdens het begin van Corona. Toen moest het snel geregeld worden, maar door die Corona is het lastig om te regelen met bloed laten prikken en dit geheel situatie maakt haar thuissituatie ook niet gemakkelijk. Alleen dat al.. woont zij al alleen thuis, haar dagbesteding wordt stopgezet..

Het uitkomst: Ze denken dat het iets met haar buik te maken. Het kan zijn dat het kanker of een gezwel te maken, of ontstekingen rondom haar buik.. Ze had ook toen jaar geleden last van haar schouder en iets te maken hebben..
Met veel wikken en wegen hebben haar 7 dochters besloten om geen onderzoeken naar haar maag te kijken, dit ook te maken met Coronatijd. Daarnaast hebben ze wel met elkaar besproken dat zij andere dieet zou krijgen en wat pijnbestrijding kunnen krijgen, als zij dat wilt.

Wij (schoonfamilies+aanhang) wisten dat het snel of langzaam zouden gaan binnen half jaar of 3 maanden. Ze is opgegeven moment heel snel achteruit gegaan. Binnen zijn familiezaken zijn er aantal mensen geschrokken dat het zo snel is gegaan.

Afgelopen weekend ben ik vanuit mijn moeder huis naar zijn ouderlijke huis gegaan om mijn Marco te ondersteunen. Die zaterdag is hij bij oma gebleven om te helpen met bijvoorbeeld ziekenhuisbed in elkaar te zetten, andere medicatie ophalen. Zijn moeder is van vrijdagavond tot met zaterdagmiddag bij oma gebleven. Hele nacht is zij onrustig geweest, rond 5/6 uur was zij iets rustig geworden, maar besloot toen haar zussen te bellen om bij elkaar te komen (alle 7) bij haar bed: "Mams, wij zijn er!" Toen keek ze rond en telde haar dochters zelf en toen wist zij dat het goed is. Haar dochters hebben erna nog 1 voor 1 met haar moeder mogen kort praatje maken..
Daarna was zij niet meer spraakzaam en was zij binnen 14 uur overleden..
Ik heb die middag gewacht op Marco en daarin proberen te begeleiden. Maar hij heeft zoiets van: "het is goed zo" of "het is verdrietig, maar het is zo.."

Ik zelf ben ik heel realistisch hierin; dit is veel betere einde dan doodgeschoten door iemand of op andere situatie. Iedereen binnen de hele grote familie kon het afscheid nemen van haar. Stukje voor stukje kon iedereen eerbetoon geven aan haar, stukje respect, "bedankt voor het mooie jaren". Dat soort dingen komen er allemaal aan bod. Vele verhalen komen dan ook naar boven. Leuke momenten, maar ook minder leuke momenten. Iedereen kon hun respect geven aan haar. Zo mooi en fijn om te weten dat het zij goed geleefd heeft.

Zometeen ga ik samen met een vriend van mijn schoonzus straks naar een live-ceremonie kijken op laptop samen ivm corona. Het dienst mogen maar 30 man in en daarnaast ook ze houden aan de regels van RIVM..
Het is triest dat de aanhang niet bij mogen zijn, maar het is zo begrijpelijk dat het niet anders kan...

Jammer genoeg heb ik in 2013 dit soort moment meegemaakt in ten opzichte van afscheid nemen van iemand die je dierbaar was.. Mijn opa dus
In 2018 heb ik ook een goede vriendin verloren, maar niet afscheid genomen van "face to face" maar gewoon via appje dat ik niet kan.. Ik heb daar zoveel vrede mee dat ze ook mag gaan!

Zo gek dat het leven ook "dood" bij zit.. Waardeer je eigen leven, probeer te leven, geniet van het leven, hou van je dierbaren, laat hun weten dat jij van hun hou.. Zo koester je dit momenten meer...