Leven tussen de junks

Ik heb dit in geen jaren meer aangeraakt.en schrijven in een dagboek doe ik eigenlijk ook nooit omdat dit nergens veilig ligt.Daarom lijkt het me wel eens iets anders om even helemaal eerlijk te schrijven over hoe mn leven er nu uitziet en hoe ik me erover voel zonder dat iemand weet dat het door mij geschreven is.

Ik ben een meisje van bijna 18 jaar.Bij mijn ouders kan ik niet meer wonen.Momenteel woon ik een kraakpand in een gehucht in nederland,een grote loods.als enige meisje tussen 8 andere jongens die stuk voor stuk verslaafd aan de harddrugs zijn.Het kan gezellig zijn maar eigenlijk begin ik er ondertussen ziek van te worden.Elke dag komen er de vreemdste junkies over de vloer die praten over vliegende roze ratten en dat ze de nieuwe jezus zijn,elke dag dealers die gezellig mee snuiven met mn altijd joviale huisgenootjes,af en toe word er weer een jongen opgepakt en soms word er weer eentje afgeleverd uit de gevangenis wat ze als een soort van kuuroord zijn gaan zien.Overal ligt troep,lege bierkratten en liggen mensen out te gaan.Politie is ondertussen vaste klant.Er staat 24/7 kei harde herrie op wat de meesten niet eens meer horen.Wat nomaal en rustig slapen close to onmogelijk maakt gezien ik ondertussen de enige ben die niet met behulp van drugs dagen wakker kan blijven.

Zo af en toe flipt er weer iemand door zoals vorige week.wat eindigde in bebloedde muren en ambulances..Mensen die met een messen gillend achter elkaar aan zien rennen kijkt niemand meer echt van op.Eten is er helemaal nooit gezien niemand werkt en het geld wat er is word leiver aan drugs uitgegeven.af en toe word iemand op pad gestuurd om junkfood te jatten.

Iedereen loop constant rond met bloedneuzen.
En toch zegt iedereen dat ze niet verslaafd zijn

Met al mijn 'normale' vrienden van vroeger heb ik geen contact meer en eigenlijk is mijn wereldje zo ongeveer beperkt tot dit huis .Behalve mijn vriend bij wie ik niet veel goed meer kan doen,me voor alles uitscheld,een aantal keren heeft proberen te wurgen en geen moeite heeft met slaan omdat ''ik anders niet luister''

Van school ben ik afgestuurd omdat ik me altijd versliep door rusteloze nachten en meestal dan de hele dag spijbelde.Hetzelfde geld voor normaal werk.
Ik verdien af en toe bij met model staan maar ook daar heb ik steeds minder zin in de laatste tijd.Eigenlijk heb ik nergens meer zin in.

Ik ben er wel gewend aan geraakt maar ik word er gek van dat iedereen het nodig acht altijd met een mes op zak te lopen,dat er mensen voor de deur staan te schreeuwen die het hele huis dood willen hebben vanwege drugsdeals met wapens in hun bezit.Of junkies die me willen verkrachten waardoor alleen naar buiten gaan al een soort mission inpossible lijkt te worden zonder begeleiding.

Ik word gek van het feit dat ik me non stop ziek voel,dat je nergens normaal kan zitten,dat we niet weten hoe lang we nog een dak boven ons hoofd hebben,en van mezelf dat ik niet weet hoe ik deze situatie moet veranderen en dat ik eigenlijk niet eens het puf heb om het te proberen.

En dat ik geen iddee heb wat er van mijn toekomst gaat worden.Mijn grootste angst was altijd om net zoals hun te worden.en tot voor kort dacht ik dat dat nooit zou gebeuren maar eigenlijk begin ik er ondertussen aan te twijfelen...



X Mia