"Lichamelijk typje"

Vorig jaar werd ik eenmalig zo omschreven door de coordinator op school. De blik op mijn gezicht heeft er heel vreemd uit moeten zien toen, ik snapte geen zak van die omschrijving. Nu, ongeveer een jaar later, besef ik dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben.

Eigenlijk ben ik alles behalve een lichamelijk type. Ik ben ontzettend onhandig in lichamelijk contact. Dit is geen grap. Knuffels geven moet er nogal spastisch uitzien en ik deel ze uit mezelf niet zoveel uit. Iemands hand houd ik nooit vast, dat voelt ongemakkelijk en ga zo maar door. Naar mijn idee komt dit door "vroeger". "Vroeger" was ik altijd barstensvol energie en overenthousiast. Als ik een knuffel gaf aan mijn basisschoolvriendinnen dan ging dat met een gigantische aanloop en kwam er dus een bom van energie op ze af rennen. Dit gevolgd door een krachtige inslag met mijn naam erop. Het is misschien te begrijpen dat ze deze knuffels nooit echt fijn vonden. Ze zeiden altijd dat ik op moest passen want het deed soms nogal pijn. En soms vielen we ook gewoon om. Goed, knuffels geven kon ik niet normaal en leerde ik zo beetje bij beetje af tot ik vrijwel nooit meer knuffels uitdeelde. (Gelukkig ben ik nu wel weer wat tot inkeer gekomen)

Je snapt dus dat bij het horen van een omschrijving als "lichamelijk type" over mezelf, ik nogal verbaasd was. Maar wat mijn coordinator eigenlijk bedoelde was dat ik mijn emoties niet uit in woorden, maar mijn lichaam uit het in kleine pijntjes of ziek zijn. Nu is het namelijk zo dat mijn vader in die tijd in het ziekenhuis lag. Natuurlijk was het spannend en was er veel gedoe, dat wist hij ook want ik moest dit aan hem vertellen om ervoor te zorgen dat school hier rekening mee hield. Maar ik vertelde dit weer op mijn altijd objectieve manier. Geen gevoel erbij, gewoon de situatie uitleggen zoals die is.

Nu lig ik ziek in bed. Ik heb me de afgelopen tijd wel goed gevoeld, maar toch ook weer niet helemaal. Ik vind het wel erg toevallig dat juist vandaag, nadat ik gister het verhaal dat ik kwijt moest heb weggeschreven, mijn lichaam besloot te ontladen. Alsof ik alles heb opgekropt en het er nu uit mag. Nu is het klaar..

Dit is namelijk niet de eerste keer. Als ik ergens mee zit krijg ik kleine pijntjes of ben ik natuurlijk sneller moe maar die negeer ik, gewoon doorgaan natuurlijk. Maar ik merk, zodra het dan voorbij is, zodra de ontlading daar is, besluit mijn lichaam ook opeens volledig te ontladen. Vaak merk ik aan mijn lichaam dat er wat is. Via mijn lichaam word ik met de neus op de feiten gedrukt. Dus ja, misschien ben ik inderdaad een lichamelijk type.

En daar ben ik dan na een jaar achter. Haha. Nu weer lekker mn hoofd neer leggen en uitzieken. (het kan natuurlijk ook gewoon door het weer komen vandaag )