Liefde.

Ik kan me niet eens mer herinneren hoe het leven was voordat ik jou leerde kennen. Hoe mijn leven eruit zag op een doordeweekse dag. Wat deed ik? Waar ging ik heen? Met wie ging ik om? Het leven lijkt ineens opnieuw begonnen te zijn. Alsof ik herboren ben en geboren werd in jouw armen.

Het lijkt alsof ik in diepe slaap gevallen ben nadat mijn hart gebroken werd in de honderden stukjes die achterbleven als losse flarden in mijn borstkas. Het is net of ik de pijn verdrongen heb. Alhoewel het soms nog wel eens terugkomt. Heb jij me wakker geschud toen jij m'n lippen kuste, nadat we nog geen drie woorden gewisseld hadden? Of maakte je me pas wakker bij onze eerste date? Toen ik voor het eerst weer lachte en kriebels had.

Je had me, bij de allereerste date. Bij het allereerste drankje, in de allereerste minuut. Je was zo anders, maar toch hetzelfde. Je kwam niet van hier en dat zorgde al voor een pluspunt. Je was zo mannelijk, zo groot, maar geen macho. Je was niet uit op lichamelijkheden en toen je me na een uur nog niet gezoend had werd ik ineens onzeker of je nog wel geintresseerd was.

Maar nu zit ik hier, kijkend naar m'n sleutelbos die al zo snel drie sleutels rijker is. Ik verbaas me erover hoe snel dingen gaan. Hoe snel wij naar elkaar toegegroeid zijn en hoe ver weg die zomeravond ineens lijkt.

De sneeuw valt en stapelt zich op in mijn tuin, terwijl ik mij afvraag hoe lang ik dit geluk nog mag voelen. Hoe lang het duurt voordat karma weer toeslaat. Ik vraag me af of ik eindelijk genoeg gestraft ben en ik nu oprecht gelukkig en zeker kan zijn van wat ik heb.

De blik in je ogen bij het horen van 'The Scientist', hoe je meezingt met liedjes terwijl je ogen mij uiterst verliefd aankijkt.. Nee, het kan niet zo zijn dat dit weer zo'n grap is van karma.