"Liefdeservaringen"

Ik ben 23 jaar en nog nooit een relatie gehad. Tot voor 2 jaar terug zelfs nog nooit gezoend.
In principe heb ik daar nooit echt mee gezeten. Maar toch stak het wel even als je van anderen (vriendinnen) hoorde dat ze al vaker gezoend hadden, al meerdere relaties achter de rug hadden, of in een goede lange relatie zaten. Hetzelfde als hiervoor al is gezegd, kon ik mijzelf nog niet voor me zien met een jongen. Niet in een serieuze relatie, maar eigenlijk ook niet datend of scharrelend. Het feit dat ik al wat nare ervaringen achter de rug had wat betreft jongens maakte het er ook niet beter op. Ik kon altijd leuk omgaan met jongens. Had ook echt geen aandacht te kort wat dat betreft. Ik sjans wel enzo. Maar als een jongen dan dichterbij kwam, letterlijk (lichamelijk) of figuurlijk, dan blokkeerde ik en stootte ik weer af. Ik had sowieso mijn gevoel niet meer op een rijtje.

Totdat ik mezelf een schop onder de kont gaf en toch ben gaan daten met een jongen die ik kende via internet (sja, ik dacht, dan spring ik meteen maar in het diepe..). En al snel volgde mijn eerste zoen. Ik vond het een leuke jongen, maar mijn gevoel had ik nog steeds niet op een rijtje. Of er sprake was van 'gewoon leuk' of meer wist ik niet. Het afspreken was leuk, de positieve aandacht was leuk, totdat de aandacht naar het negatieve toe ging. Hij wilde dingen doen die ik niet wilde, en drong er nog weleens op aan. Ook begon ik mij steeds meer aan hem te irriteren. Hij leek regelmatig smoesjes te hebben en te liegen. Ik was er klaar mee.

Toen leerde ik een jongen kennen in de kroeg waar ik helemaal gek op werd. We spraken een keer af voor een date. En verder spraken we ook wekelijks af in de kroeg. Er werd veel geflirt en ik zag het allemaal heel positief in. Hij kwam na het kroegen mee naar mij thuis, waar we op de bank een filmpje keken en hij in slaap viel. Na een tijdje maakte ik hem wakker en ging hij naar huis. Nog geknuffeld en gezoend enzo. Volgende dag stuurde ik hem een smsje. Maar ik kreeg niets meer terug. Volgende weekend in de kroeg kwam hij naar me toe met allemaal excuses. Zijn soort van scharrel had mijn smsje gelezen over die avond dat hij bij mij was, en was boos geworden, daarom had hij niets meer van zich laten horen. Hij zei dat het allemaal niet zoveel betekende met die scharrel. Ik vond hem erg leuk en met mijn domme hoofd heb ik het maar een beetje gelaten. Natuurlijk wel duidelijk m'n mening gegeven, maar verder zag ik hem gewoon elk weekend weer in de kroeg en werd er weer veel geflirt. Maar er kwam geen actie meer. Wel mooie beloftes, maar die werden niet waargemaakt. Na een tijdje bleek ineens die scharrel zijn vriendin te zijn, en toen was ik er natuurlijk helemaal klaar mee.

Nog meer negatieve ervaringen die ik op mijn lijstje kon zetten. Mannen zijn niet te vertrouwen, was mijn conclusie. Mijn hoofd en mijn gevoel zijn een chaos, ik begrijp er niets meer van. De muur om me heen is verder opgetrokken. Geen jongen die daar iets van begrijpt of daar doorheen komt, dacht ik. Nu zit er een jongen in de vriendengroep waarmee het heel goed klikt en waarmee ik heel goed kan praten, ook over dit soort dingen. In eerste instantie zocht ik daar niets achter, totdat ik hoorde dat hij mij leuk vond. Ik raakte in paniek en ging weer afstoten. Maar hij bleef 'terugkomen' en het gesprek aangaan. Hij deed een poging mij beter te begrijpen. Na veel aanmoedigingen van mijn vrienden en vriendinnen, heb ik met veel twijfel besloten het een kans te geven, en te kijken hoe dat loopt. Hij vindt mij de moeite waard. Hij geeft mij tijd en ruimte. Hij probeert me te begrijpen. Maar ik ben enorm bang dat ik alles niet op een rijtje krijg (want alles is nog steeds chaos, geen idee wat ik precies voor deze jongen voel). En dat ik hem uiteindelijk enorm zal kwetsen. Ik vind die rust en het alleen zijn af en toe zo lekker, dat ik denk dat ik geen jongen nodig heb. Aan de andere kant is het heerlijk als ik (samen met hem) een filmpje zit te kijken en tegen (hem) aan kan leunen. Maar de vraag is wat ik van hem vind. Of ik het alleen fijn vind dat hij me (zo goed als) begrijpt en die tijd en ruimte geeft, of dat ik hem als persoon ook heel fijn vind, en er dus evt. meer in zit...