Lieve mij

Lieve mij.
Het is beter om van de ander te houden. Beter dan wat dan ook. Op elk moment. Zelfs in tijden van onrechtvaardigheid. En het is ook niet erg als je jezelf daar steeds aan moet herinneren. Je kan niet alles direct goed doen, echt niet, dat hoeft niet. Als je jezelf er steeds aan herinnert merk je juist dat je groeit. Je groeit echt, ook al lijk je alleen maar stil te staan en te huilen. Alleen maar te huilen. En alleen als je jezelf toestaat en erkent dat je ergens bang voor bent komt het vrij. En als je dan nog meer huilt is dat niet erg, en gewoon nodig. Kennelijk moet er nog een hele rivier langs je wangen, en het is ook niet erg als dat niet in één keer lukt. Je hoeft niet te lukken. Je hoeft alleen lief te hebben, en niet zoveel van jezelf vluchten. Je vlucht zoveel....zovaak. Overal naartoe. Soms merk ik dat heel erg en dan wil ik je knuffelen, maar dan voelt het alsof je een doodsbang trillend hertje bent dat gewoon niets anders kan dan vluchten. Dan durf ik niet hard te maken dat vluchten niet helpt omdat al die mensen niet je vader zijn. Niet je thuis zijn. Dan durf ik het gewoon niet meer hard te maken.
Je hebt je thuis veel te snel verloren, en het enige gevaar dat er bestaat is dat je blijft vluchten totdat je gelooft dat thuis is waar jij bent. Altijd. En daar moet je jezelf ook steeds aan blijven herinneren. En dat doe je ook, ook al lukt het niet altijd. Maar blijf het doen, want dan blijf je groeien. En door alles heen schijnt er een groot vertrouwen in je. Dat je altijd blijft herinneren en groeien, omdat je een wil en een droom en een kracht hebt om naar het licht te reizen.
Ook al mis je een thuis. Troost je met de gedachte dat je als volwassen mens je eigen thuis kan zijn.
En je verdient een thuis. Heel erg. Troost je met de gedachte dat je altijd kan kiezen voor schoonheid.
Ook al heb je zo'n groot verdriet.

Als hij van haar hield
en zij sterft
Als zij van hem hield
en hij sterft

Dan houdt hij nog van haar
en zij nog van hem

In groot verdriet
schuilt grote liefde