iets moois om te zeggen

"Goedemorgen!" zei ze opgewekt.

"Ik dacht even na, schraapte toen mijn keel en zei: een roze tulp."

"Wat zeg je?" ze fronste haar wenkbrauwen.

"Een roze tulp."

"Een roze tulp?" ze keek me vragend aan.

"Ja, ik dacht, je bent zo mooi,
laat ik iets moois terugzeggen"

"Iets moois?"

"Ja, een roze tulp vind ik erg mooi."

"O. een roze tulp hè,
nou weetje, ik vind een roze tulp lijken op een roos die maar half is uitgekomen."
ze stak haar tong uit en trok een vies gezicht.

"O...eh...in dat geval
een pauwenveer."

"die zijn niet eens mooi bedoeld. Die zijn bedoeld om af te schrikken!"

"Oke.. even kijken hoor, jeetje,
de zon dan."

"de zon..." ze dacht lang na.
Na een tijdje sloot ze zelfs even haar ogen.
Uiteindelijk zei ze "nee, de zon vind ik ook niet zo mooi".

"Ook niet zo mooi...
Poeh, als ik had geweten dat het zo moeilijk zou zijn iets moois tegen je te zeggen
was ik er misschien wel nooit aan begonnen."

Ze stak haar neus omhoog en zette zich schrap voor mijn volgende poging.

Ik had geen ideeën meer. Maar om het niet te laten merken stopte in mijn hand in mijn zak.
"Het blauwe steentje wat ik in mijn zak heb zitten" zei ik na een tijdje.

"Een blauw steentje,
die heb je me nog niet eens laten zien!"

"nee, dat weet ik,
en dat zal ik ook niet doen, want dit steentje is té mooi"

"hoezo té mooi?" haar stem sloeg over van nieuwsgierigheid.

"nou gewoon,
zo mooi dat je er nauwelijks naar kunt kijken. Dat het pijn doet.
Daarom bewaar ik hem ook veilig in mijn zak."

"Nou, ik kan er best naar kijken hoor,
laat maar zien, ik wil wel eens weten hoe mooi té mooi eigenlijk is"
ze deed een grote stap naar me toe.

Ik sprong vlug achteruit terwijl ik riep "nee niet doen,
je moet echt geloven dat je er niet naar kunt kijken, hoe graag je ook wilt"

Haar gezicht betrok. "nou zeg, wat een stom steentje,
ik wil het niet eens meer zien. Dat steentje is misschien té mooi,
maar jij bent té stom!!"
"Goedemorgen!!" schreeuwde ze. Ze draaide zich om en liep kwaad weg.

Toen ze al bijna achter de grote beuk verdween riep ik nog heel hard: "Het blauwe steentje!!"
Maar ik wist niet of ze het nog had gehoord.

Ik nam me voor nooit meer iets moois tegen iemand te zeggen.
en nooit meer iets ontroerends, of iets gevaarlijks, of iets onbezonnen.

Die avond zei ik zachtjes tegen mezelf "een rode tulp".
En omdat dat zo iets moois was, dat het stil in de kamer bleef hangen,
viel ik met een tevreden glimlach in een diepe slaap.