Lievige Lippen.

Meestal vind ik rare schrijvers maar raar. Of nou ja, misschien dat ze niet raar zijn maar dat ze algemeen raar genoemd worden omdat ze een aparte manier van schrijven hebben of iets dergelijks. Zo vind ik Arnon Grunberg raar. Hij geeft me een vreemd, bijna vervelend gevoel, maar toch lees ik zijn boeken. Ik wilde er 'graag' achter zetten, maar tegenwoordig - nu alles verplicht is - lees ik niet meer 'graag'.

Zo zijn er schrijvers die zeggen verliefd te kunnen worden op 1 enkel lichaamsdeel, 1 enkele gelaatstrek, 1 enkel woord. Woorden zullen mij niet veel warmer krijgen dan ik altijd ben. Gelaatstrekken, dat wilde ik best geloven. Een jongen met een mooie lach maakt mij warm, net als een trekje die iemand speciaal maakt: een trek die weinig anderen hebben. 1 lichaamsdeel echter, daar kon ik met mijn verstand niet bij. Een geheel persoon kan mij qua uiterlijk warm maken. Soms alleen een gezicht, maar dan ook spelen de gelaatstrekken een niet kleine rol. 1 enkel lichaamsdeel leek mij ondenkbaar.

Mijn gedachten zijn veranderd. Ik heb iemand gevonden die je neit zou opmerken als hij vlak langs je liep. Iemand die al 2 weken bij je in dezelfde hoorcollege zaal les heeft, maar - net als vele anderen - geen enkele maal zal opvallen. Hij is iemand van wie een verwend persoon zou zeggen dat hij 'lelijk', zo niet 'waardeloos' zou zijn. Toch heb ik hem gevonden. Sterker nog, ik heb niet hém gevonden, slechts zijn mond, zijn lippen.

Ze zijn roze en rimpelloos. Ze staan niet, ze zweven in een houding die ik geen lip ooit heb zien maken. Ze zweven echter niet op zo'n manier dat het de rest van zijn gestalte 'lelijk' maakt. Hij wordt 'lelijk' genoemd, maar zijn lippen zullen die benaming nooit te horen krijgen. Ik denk trouwens ook niet dat het woord ooit over de lippen zal gaan. Weinig woorden passeren de weg en datgene wat passeert is zacht en onverstaanbaar. Zó zacht dat een mens met een normaal gehoor zeer dichtbij die lippen moet buigen om de woorden te kunnen opvangen, verstaan is een ander probleem.

De lippen horen niet bij hem. Ze zijn hem gegeven, maar ze passen er niet thuis. De lippen zou ik willen kussen, maar de persoon nooit, denk ik. Zeker zou ik willen weten hoe zulke lievige lippen kussen. Misschien kussen ze wel zo slecht, dat er niets lievigs aan over zal blijven. Ik hoop dat ik het nooit zal weten, maar ik hoop dat ik ze nog vaak voor de geest zal kunnen halen.