Precies 2 weken geleden was ik kapot. De pijn van het verlies en het op moeten geven van de ware liefde. Precies twee weken geleden leek het mij onmogelijk om opnieuw te beginnen. Of niet? Nee, dat was niet zo erg. Maar ik dacht dat ik hem zal moeten dragen in mijn hart voor altijd.
Na twee jaar te hebben gedeeld met hem, na twee jaar van intimiteit, lachen en ruzies, knuffels en tranen, dromen en illusies. Nu ben ik vrij. Vrij in geest.
Ik heb iemand anders ontmoette en het voelt zo goed. Het voelt spontaan, voelt alsof het hoort. Ik vroeg mij af of ik verkeerd bezig was om al zo snel met iemand te kunnen omgaan... Ik voelde me schuldig en lelijk van binnen. Nep. Wat kan ik er aan doen? Ik vind iemand nu zo leuk. Mijn hart klopt sneller, ik voel alsof het hoort. Zoals het nooit heeft gevoeld.
Kan iemand dat aan mij uitleggen? Dat je twee jaar lang denkt dat je de ware hebt gevonden en na twee weken is je wereld ondersteboven en je bent alweer verliefd? Nee, ik ben geen tiener meer. Ook geen 40, maar toch.
Ben ik fout? En als wel waroom? Omdat ik geen pijn voel zoals het hoort? Omdat ik gelukkig ben en DAMN! Ik voel me goed!
Waren die twee jaar nep geweest ? Nee, ik heb ervan geleerd. Ik weet weer wat ik niet wil.
En nu wil ik lachen! De hele tijd lachen!! Zo'n gevoel heb ik lang niet gehad, ik had ook nooit verwacht. Ik wil nu lachen, springen, ik wil dat mijn nieuwe jongen mij in de lucht gooi! Ik ben vrij, in mijn geest! Ik kan liefde geven en ontvangen.
En het spijt me zo erg voor hem, mijn ex, want hij lijdt zoveel en deels is mijn schuld, deels zijn eigen.
Maar moet ik mezelf verbied van blij zijn omdat k anders hem pijn doe? Is dat nie gek? En als hij zoveel van mij houdt wilt hij toch mij alleen maar blij zien?...
Maar ik snap hem wel..zijn pijn heb ik talloze keer gevoeld toen hij met me uitmaakte door al die ruzies. Nu ben ik op voel niets meer voor hem.
En mijn nieuwe jongen doet me zo goed... Advies meiden? Laat je hart altijd spreken.
http://www.mydiary.nl/images/leesbalk-love.gif