Loslaten
Bij het opruimen van wat papieren kom ik ineens weer haar rouwkaart tegen.
We hadden al een aantal jaren geen contact meer. Het klinkt vast raar, maar ik kan niet zeggen waarom. Want dat weet ik niet. We hadden het altijd gezellig. Leerden elkaar kennen op de middelbare school, gingen weleens op stap, belden veel, spaarden om op onszelf te gaan wonen, kregen een eerste baan, leefden mee met de ander. Kortom, alles wat vriendinnen doen. Ze had een, bijna verslavende, energie om zich heen. Ik leerde haar vriend kennen, leuke vent met veel humor. Later, toen ik ook een relatie kreeg, bleek dat de twee mannen prima met elkaar overweg konden. Zij kregen twee zoons. De gezellige avonden werden er niet minder om. De kinderen sliepen bij ons terwijl we het regelmatig laat maakten. Als we bij hen waren dan zagen we de jongetjes in pyjama's op de bank. Ze waren een leuk maar ook explosief stel, als ze een verschil van mening hadden dan werd dat in ons bijzijn uitgevochten. Ze lieten een huis bouwen en we maakten de afspraak om snel langs te komen. Dat is er nooit meer van gekomen. Als ik belde dan werd er niet opgenomen. Mails werden niet meer beantwoord, geen reactie op kaartjes en brieven die ik stuurde. Na een jaar heb ik het opgegeven. Het was echt een rouwproces voor mij, had er veel verdriet van. Kon maar niet begrijpen waarom het zo abrupt eindigde. Vriend en ik hebben er veel over gepiekerd, wakker van gelegen, hebben de laatste avond samen tot in den treure geanalyseerd.
Na twee jaar stuurde ze mij een kaartje met de tekst 'Ik mis je zo, neem je contact met mij op' ? Ik belde haar gelijk maar kreeg haar voicemail. Ingesproken en daarna nog heel veel keren geprobeerd. Ook op mails werd niet gereageerd (terwijl ze wel aankwamen, kreeg geen foutmelding). Wat was ik teleurgesteld. Maar ik liet het achter me. Had geen andere keuze. Blijkbaar wilde ze toch geen contact.
We gingen verhuizen. Zag het nut er niet van in om een adreswijziging te sturen. Bovendien, als ze contact wilde dan waren er ook andere manieren om mij te bereiken. Op een gegeven moment hoorde ik dat haar relatie verbroken was. Daar schrok ik van. Maar aan de andere kant gebeuren dat soort dingen nu eenmaal.
Vorig jaar hoorde ik, via via, dat ze ernstig ziek was. Diegene kon mij helaas niet meer vertellen. Ik heb haar ouders een kaart gestuurd (omdat ik haar nieuwe adres niet had) met de tekst dat ik hoopte dat ze toch nog een tijd samen zouden hebben. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Een paar maanden later overleed ze. Ik kreeg een rouwkaart. En heb besloten om niet naar de crematie te gaan. Vooral omdat ik voelde dat ik geen deel meer was van haar leven. Al langere tijd. Wel heb ik een brief gestuurd aan haar zoons, ouders, zus, zwager, neven en iedereen die haar mist. In die brief heb ik herinneringen opgehaald, verteld wat ze voor mij betekende.
Ik heb het los gelaten. Zij heeft blijkbaar een reden gehad om geen contact meer te willen. Ik had graag gewild dat ze het mij verteld had maar misschien was dat te moeilijk voor haar. Dan hadden we het vast kunnen uitpraten. Terugkijkend hebben we een geweldige tijd gehad, dat koester ik.
Ze is 46 jaar geworden en laat twee puberzoons achter.
(zeven minuten hometrainer, 20 situps)
Ontbijt: schaaltje brinta, scheutje melk en een banaan)
Tussendoor: pot groene thee (citroen)
(wandeling met hond, zeven minuten hometrainer, 20 situps)
Lunch: twee bruine bolletje met wat boter, casselerrib en paprika, glas water
Glas melk, twee glazen water, handje muesli
(wandeling met hond)
Avondeten: tartaartje met rode kool en twee aardappels, glas water
(met hond naar buiten)
Glas frambozenlimonade
(20 situps, acht minuten hometrainer)
Twee glazen water
We hadden al een aantal jaren geen contact meer. Het klinkt vast raar, maar ik kan niet zeggen waarom. Want dat weet ik niet. We hadden het altijd gezellig. Leerden elkaar kennen op de middelbare school, gingen weleens op stap, belden veel, spaarden om op onszelf te gaan wonen, kregen een eerste baan, leefden mee met de ander. Kortom, alles wat vriendinnen doen. Ze had een, bijna verslavende, energie om zich heen. Ik leerde haar vriend kennen, leuke vent met veel humor. Later, toen ik ook een relatie kreeg, bleek dat de twee mannen prima met elkaar overweg konden. Zij kregen twee zoons. De gezellige avonden werden er niet minder om. De kinderen sliepen bij ons terwijl we het regelmatig laat maakten. Als we bij hen waren dan zagen we de jongetjes in pyjama's op de bank. Ze waren een leuk maar ook explosief stel, als ze een verschil van mening hadden dan werd dat in ons bijzijn uitgevochten. Ze lieten een huis bouwen en we maakten de afspraak om snel langs te komen. Dat is er nooit meer van gekomen. Als ik belde dan werd er niet opgenomen. Mails werden niet meer beantwoord, geen reactie op kaartjes en brieven die ik stuurde. Na een jaar heb ik het opgegeven. Het was echt een rouwproces voor mij, had er veel verdriet van. Kon maar niet begrijpen waarom het zo abrupt eindigde. Vriend en ik hebben er veel over gepiekerd, wakker van gelegen, hebben de laatste avond samen tot in den treure geanalyseerd.
Na twee jaar stuurde ze mij een kaartje met de tekst 'Ik mis je zo, neem je contact met mij op' ? Ik belde haar gelijk maar kreeg haar voicemail. Ingesproken en daarna nog heel veel keren geprobeerd. Ook op mails werd niet gereageerd (terwijl ze wel aankwamen, kreeg geen foutmelding). Wat was ik teleurgesteld. Maar ik liet het achter me. Had geen andere keuze. Blijkbaar wilde ze toch geen contact.
We gingen verhuizen. Zag het nut er niet van in om een adreswijziging te sturen. Bovendien, als ze contact wilde dan waren er ook andere manieren om mij te bereiken. Op een gegeven moment hoorde ik dat haar relatie verbroken was. Daar schrok ik van. Maar aan de andere kant gebeuren dat soort dingen nu eenmaal.
Vorig jaar hoorde ik, via via, dat ze ernstig ziek was. Diegene kon mij helaas niet meer vertellen. Ik heb haar ouders een kaart gestuurd (omdat ik haar nieuwe adres niet had) met de tekst dat ik hoopte dat ze toch nog een tijd samen zouden hebben. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Een paar maanden later overleed ze. Ik kreeg een rouwkaart. En heb besloten om niet naar de crematie te gaan. Vooral omdat ik voelde dat ik geen deel meer was van haar leven. Al langere tijd. Wel heb ik een brief gestuurd aan haar zoons, ouders, zus, zwager, neven en iedereen die haar mist. In die brief heb ik herinneringen opgehaald, verteld wat ze voor mij betekende.
Ik heb het los gelaten. Zij heeft blijkbaar een reden gehad om geen contact meer te willen. Ik had graag gewild dat ze het mij verteld had maar misschien was dat te moeilijk voor haar. Dan hadden we het vast kunnen uitpraten. Terugkijkend hebben we een geweldige tijd gehad, dat koester ik.
Ze is 46 jaar geworden en laat twee puberzoons achter.
(zeven minuten hometrainer, 20 situps)
Ontbijt: schaaltje brinta, scheutje melk en een banaan)
Tussendoor: pot groene thee (citroen)
(wandeling met hond, zeven minuten hometrainer, 20 situps)
Lunch: twee bruine bolletje met wat boter, casselerrib en paprika, glas water
Glas melk, twee glazen water, handje muesli
(wandeling met hond)
Avondeten: tartaartje met rode kool en twee aardappels, glas water
(met hond naar buiten)
Glas frambozenlimonade
(20 situps, acht minuten hometrainer)
Twee glazen water
19 aug 2016 - bewerkt op 19 aug 2016
- meld ongepast verhaal
-
inoue
vrijdag 19 augustus 2016 09:43
-
Onlyme04
vrijdag 19 augustus 2016 09:55
-
Roir
vrijdag 19 augustus 2016 09:55
Jeetje onbegrijpelijk. Ik snap dat zoiets aan je zou blijven knagen. Jouw vriendschap die je met haar had en de relatie die zij had met haar vriend doen me heel erg denken aan mijn beste vriendin. Ik zou niet moeten denken aan dat zoiets ons zou overkomen.
Sterkte met dit verlies ik hoop dat je het toch ergens een plekje kan geven! -
MissMoon
vrijdag 19 augustus 2016 09:57
Heftig zeg, kan me voorstellen dat dit een heel proces voor je is geweest! Vreemd dat er ineens geen contact meer was, maar wat heb je het lang volgehouden om toch contact te zoeken! Goed van je dat je het hebt losgelaten. Wat mooi dat je de nabestaanden toch hebt laten weten wat ze voor je betekende. Knap dat je dat kon
-
Groningse
vrijdag 19 augustus 2016 10:09
Dank voor de lieve reacties.
@Roir: Op de 'waarom' vraag krijg ik nooit een antwoord. Dat blijft knagen. Ook al heb ik het gevoelsmatig achter me gelaten. Tijdens het typen moest ik toch weer huilen. Ik hoop dat jouw vriendschap met je beste vriendin heel lang blijft bestaan !
@MissMoon: ik wilde niet opgeven, ook al zeiden mensen in mijn omgeving dat het beter was. Het was een heel proces. Ze was zó waardevol voor mij. Zij, maar ook haar vriend en de kinderen. En die brief naar de nabestaanden was niet makkelijk, maar hield in mijn hoofd de gedachte dat het voor hen nog veel moeilijker was. Voor haar ouders, die altijd klaarstonden en ontiegelijk veel van haar houden. Voor haar jongens, ik durf me niet eens voor te stellen hoe het is om op die leeftijd je moeder te verliezen. -
sadness
vrijdag 19 augustus 2016 10:14
Mooi omschreven.. lijkt me heel naar om maar niet in contact te komen zonder te weten waarom.
-
Groningse
vrijdag 19 augustus 2016 10:24
@sadness: het is heel frustrerend. Wetende dat je iets fout hebt gedaan maar niet weten wát. De laatste keer was niet anders dan anders, ik heb echt niets gemerkt. Soms denk je dat iets voor altijd is maar dan is het toch niet zo.
-
Roir
vrijdag 19 augustus 2016 10:49
Ik denk niet zo zeer dat jij iets verkeerd heb gedaan. Juist als je boos bent op iemand dan wil je dat tegen diegene zeggen! Dan wil je verwijten dan wil je die emoties en gevoelens kwijt.
Ik denk dat er veel meer aan de hand was bij haar of bij hen thuis waar je misschien ooit nog eens achter zal komen of misschien niet.
Iniedergeval ik denk dat jij niets verkeerd heb gedaan. -
otje (opgeheven op 1-10-2016)
vrijdag 19 augustus 2016 11:08
Mensen verliezen die waardevol zijn, hartsvrienden die nog leven terwijl de brug naar elkaar afbrokkelt of verdwijnt soms zonder reden..weinig is zo verdrietig.
-
Groningse
vrijdag 19 augustus 2016 11:33
@Roir: Dat was ook de conclusie van mijn vriend. Dat er veel speelde bij hen thuis, in hun relatie. Ik kan me voorstellen dat ze dat niet met mij wilde delen. Toch had ik liever gewild dat ze dat wel gedaan had. Maar gedane zaken nemen geen keer.
@otje: Mooi gezegd ! -
vlindersDB
dinsdag 23 augustus 2016 18:34
verschrikkelijk, het beste.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 aug 2023 Watermeloen
- O 02 aug 2023 Testament ( 4 )
- O 01 aug 2023 Longkanker
- O 31 jul 2023 Ranger
- O 30 jul 2023 Vriendschap ( 2 )
- O 29 jul 2023 Lasagne ( 10 )
- O 28 jul 2023 Hepatitis ( 1 )
- O 27 jul 2023 Hoofd en hals
- O 26 jul 2023 Oom en tante
- O 25 jul 2023 Verdrinking
- O 24 jul 2023 Vraag
- O 23 jul 2023 Sjögren
- O 21 jul 2023 Nostalgie
- O 20 jul 2023 Schaken ( 2 )
- O 19 jul 2023 Vraag ( 1 )