Ludo

Nee, niet die ene van die Nederlandse soapserie die al veel te lang door gaat.

Ik zit op de bus te wachten. Allemaal eikels om me heen. Nee joh, ik ben niet bevooroordeeld. Ik bedoel gewoon die dingen die in deze tijd van het jaar weer met veel agressie en geweld naar beneden komen denderen. Hele fijne eikels eigenlijk.

En Ludo in mijn oren. Op deze manier voelt elke simpele handeling in mijn leven als een film, een rare gewaarwording. En ja, ook ik heb er zo nu en dan een ontiegelijke puinzooi van gemaakt. Dat verdient wel een titelsong. Ik ben er nog niet uit welke, maar Run spreekt me al vanaf het begin aan.

Roir, ik heb stiekem jouw verhaaltjes eens gelezen. Misschien had je dat al gemerkt aan mijn verzoek tot jouw lezerslijst te mogen behoren. Wat schrijf je heerlijk en wat ben je oprecht. Ik voel herkenning, heb het idee je behoorlijk te begrijpen. Maar dat is ook het fijne aan MD. Je bent nooit alleen. Ik hoop dat voor jou uiteindelijk alles op zijn plaats valt meisje

Min mededeling van vandaag is eigenlijk, ik weet nog steeds niet waar ik mee bezig ben. Ik modder maar wat aan op alle fronten. Ik heb dan sinds ruim een jaar geleden de keuze gemaakt om weer een opleiding te gaan volgen en die is ontzettend leuk. Of eigenlijk, die was ontzettend leuk. Mijn twijfels, mijn onzekerheden, ze spelen weer enorm op. Ik heb weer dat gevoel van wat doe ik hier eigenlijk. Ik begrijp geloof ik niet wat er van me wordt verwacht. En als ik denk het goed te doen blijkt dat oubollig over te komen. Misschien is dat ook die hele lichte niet bewezen vorm van OCD(C). Ik ben, zo als gebleken is, toch weinig creatief. Kleur moet bij kleur. Ik werk met verschillende tinten. Geen complimentaire kleuren als het even kan. Maar dat is dus oubollig.

En dan dat perfectionisme. Nooit tevreden kunnen zijn. Dat komt overigens op elk vlak terug. Ik kan het niet uitstaan als een ander beter werk heeft gemaakt. In meestal veel kortere tijd. Dan ligt het aan mij, wat doe ik verkeerd? Mijn hemel, zo lastig.

En dan mijn beste dinnetje uit de klas die helaas vorig jaar is afgehaakt. Hoe wij elkaar er altijd doorheen konden slepen. Nu moet ik het alleen doen en dat valt me zwaar.

Maar gelukkig hebben we Ludo nog, die er voor zorgt dat ik soms even weg kan duiken in de film van mijn leven. Even kan rennen. Maakt niet uit welke kant op. We zien wel.