Machteloos

Ik voel mij zo machteloos.
Zoveel dingen waar ik geen invloed op lijk te hebben. Machteloos toekijken terwijl alles zo ongelofelijk fout lijkt te gaan. Ik voel mij verteerd door ellende.
Een abonnement die ik maar niet kan opzeggen. Gewoon wat liefde en voorspoed is dat echt teveel gevraagd? Ik voel continu de tranen in mijn ogen branden, maar huilen brengt mij ook niets. Voel mij leeg, nergens zin in, maar alles gaat gewoon door en dus sleep ik mij sochtends uit mijn bed en probeer te doen of alles goed is, dat ik mij wel red. Van een aantal mensen de vraag of ze iets voor mij kunnen doen. Tja wat kun je doen? Ik moet gewoon door, maar soms vraag ik mij af waarom. Ik weet het antwoord heus, moet er zijn voor de kids, maar wie is er voor mij? Voel mij moe en soms zou ik gewoon willen dat ik echt het gevoel had dat iemand echt achter mij staat zonder bijbedoelingen of omdat ze denken mij dat verplicht te zijn. Ik wil niemand tot last zijn. Het zou gewoon zo fijn zijn om iemand te hebben waar ik mij echt begrepen en geborgen voel, veilig en niet zo verdomde alleen.

Ze willen schoonmoeder bestralen tegen de tumoren in haar hoofd. Ze krijgt nu medicijnen tegen het vocht om de tumoren die zorgen voor de uitvalverschijnselen. Het gaat beter, maar het is niet zoals het zou horen. Het wat dove gevoel blijft. Morgen uitslag over haar punctie vorige week de ebus ingreep en daarna mag ze weer naar huis. Helemaal gerust ben ik er niet op. Straks heeft ze weer uitvalverschijnselen en is er geen telefoon in de buurt.

Dit gaat een zware periode worden en ondanks dat wij zo enorm toe zijn om met vakantie te gaan, omdat het zolang niet kon vanwege Corona enzo weet ik niet of we wel moeten gaan nu. Alles voelt Zo ongelofelijk onzeker.

Hebben wij nog niet genoeg meegemaakt? Ziekte en verlies lijken 2 parasieten die mij volledig leeg lijken te zuigen en de juiste antibiotica moet nog worden uitgevonden