Mama, waarom moest je gaan?

Oké, dit is geen waargebeurd verhaal maar een verhaal wat ik ingezonden heb voor de verhalenwedstrijd op www.ikvertel.nl

Mijn vingers glijden over de zwart-witte toetsen. Ik sluit mijn ogen. De heldere klanken weerkaatsen in de lege kamer. Für Elise. Het gaat als vanzelf. Het enige talent wat ik heb. Het enige wat me dierbaar is. De piano. Mijn piano. De tranen rollen over mijn wangen. Ik stop onmiddellijk met spelen. ‘’Waarom stop je? Ik dacht dat je dit stuk door en door kende. Misschien moet je meer lessen gaan volgen, ‘’ Mijn vader staat in de deuropening naar me te kijken. Hij is een elitaire man, een echte man. Een man die met een warm hart maar met harde hand voor zijn gezin zorgt. ‘’Ik ken het wel vader. Ik werd alleen afgeleid. De zon schijnt, ik zou heel graag naar buiten willen,’’ Ja, ik noem mijn vader ‘’vader’’. Mijn moeder is overleden toen ik twee was. Sindsdien is hij nooit meer zichzelf geweest, zeggen veel familieleden. Zoals ik al zei, een warm hart maar met harde hand. ‘’Hou toch op! Leren, dat is wat je moet doen. Je zult er later veel profijt van hebben. Je moeder had het altijd zo gewild,’’ Hij vertrekt en ik blijf stil achter de piano zitten. Hij heeft mijn tranen niet gezien. Hij zag mijn angst niet. De angst om te falen. Ik weet dat mijn moeder graag had gewild dat ik een beroemd pianiste zou worden. Ze had zelf ook het talent. Maar zij had meer. Mijn moeder was de mooiste, intelligentste, liefste die ik ooit gekend heb. Elke dag mis ik haar meer. Ik huil mezelf in slaap om daarna van haar te dromen. Zij geeft me alles wat ik nodig heb. En het allermooiste wat ik gedroomd heb is dat zij bij me was. We speelden samen ‘’La Campanella’’. Ze lachte naar me en ik lachte naar haar. We sloten beide onze ogen en toen we ze weer opendeden waren we ergens anders. In het paradijs. Samen, alleen wij twee. De zon scheen en werd alsmaar feller tot het me verblindde. Ik deed mijn ogen open, in de echte wereld deze keer. Ik huilde, maar was intens gelukkig van binnen. Een harde klap brengt me terug naar de realiteit. Ik kijk verschrikt uit het raam, en zie dat de zon verdwenen is. Het begint te regenen, steeds harder. Dikke druppels slaan tegen de grote ramen van de muziekkamer aan. Ik sta op en loop naar mijn slaapkamer. De plek van mijn mooie dromen. Ik ga achter mijn bureau zitten, pak pen en papier en begin te schrijven.



Lieve mama,

Ik mis je. Ik wou dat je hier was. Of zal ik naar jou toe komen?
Ik wil bij je zijn mama. Waarom moest je gaan?
Waarom liet je me alleen? Begrijp me niet verkeerd, ik hou van papa, maar…
Het wordt me te veel. Ik lijk niets goed te doen. Hij mist je ook.
Iedereen mist je. Weet je wat ik nu luister? ‘’Rêverie’’ van Debussy.
Het doet me aan jou denken. Ik droom elke nacht over je.
Het maakt me gelukkig. Maar jij zou me echt gelukkig kunnen maken.
Snap je het? Ik heb behoefte aan een moeder. Een warm, lief, en wijs persoon.
Jij bent dat, mama, jij bent dat allemaal. Terwijl ik dit schrijf vallen
mijn tranen op het blad. Maar dat is niet genoeg voor jou.
Ik zal mijn bloed voor je laten vloeien….
Het deed even pijn, maar het is gelukt.
Mama ik hou van jou, en ik wil niets liever dan bij je zijn.
Zal ik het doen? Ja, ik doe het gewoon.


Mama, ik kom eraan!





‘’Mama,’’ fluister ik. ‘’Lieverd, lieverd, is alles goed met je?’’ ‘’Vader. Waar is mama?’’ Mijn vader staat aan het ziekenhuisbed. Het ziekenhuisbed. Wat doe ik hier? Wat is er gebeurd? Alsof hij gedachtes kan lezen zegt hij ‘’Je moet me beloven zoiets nooit meer te doen. Leven zonder je moeder is al erg genoeg, maar ik wil jou niet ook kwijt.’’ Hij is in tranen. Ik heb hem nog nooit zien huilen. Zelfs niet op mama’s begrafenis. Ik herinner me weer wat er gebeurd is. Ik schreef een brief aan mama. Ik wilde mijn bloed voor haar laten vloeien. Ik wilde bij haar zijn. Ik heb mijn polsen doorgesneden. Waarom? Misschien sloeg ik door. Misschien.


Het is alweer een paar weken geleden. Ik zit nu in therapie. Vader heeft beloofd dat hij zich anders zou gaan gedragen. Hij heeft zijn excuses aangeboden. Ik mag hem zelf papa noemen. Maar dat kan ik niet. Het is nog te moeilijk. Mama komt niet meer terug. En ik moet niet meer naar haar toe proberen te gaan, want ik ken de weg nog niet, zei vader. Ik heb me erbij neergelegd. Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik schrijf haar wel nog steeds brieven. Iedere avond. Ik bid voor haar. Ze hoort me. Ik weet het zeker. En ze weet dat ik nu gelukkig ben.


Helaas kwam ik er net pas achter dat het verhaal niet gepubliceerd wordt als er iets in staat over zelfverminking, anorexia of zelfdoding. Maar goed, ik deed het ook niet om te winnen, maar om gewoon een verhaal in te sturen en kritiek te ontvangen. Ik verwacht hier eigenlijk ook geen reacties op, ik kan me niet eens voor stellen dat iemand dit zou willen lezen XD.