Mannen...

Geschreven op zondag 8 november
hier voorafgaand: Lieverd, klootzak, je bent lief

vanacht 02:30

Ik heb me doodgeërgerd. ik zat bij hem in zijn kroeg. Hij zag me dat wist ik. Een fractie van een seconde hebben onze ogen elkaar ontmoet en hij draaide zijn hoofd weg nog voordat ik de glimlach-wenkbrauwgroet kon doen. tot 02:30 keek hij me niet meer aan. Hij liep langs me zonder iets te zeggen, hij praatte met opzet tegen mensen die heel dichtbij stonden. Hij was niet aan het werk, maar ging wel achter de bar langslopen om in mijn blikveld te zijn. Om te laten zien dat ik hem helemaal niets meer deed. Ik praatte erover met de vriend van een vriendin van me, ik vroeg hem of ik niet naar hem toe moest gaan. Mannen zijn jagers zei hij me, ze schieten op konijntjes, dat zijn de vrouwen. "je hoeft me je beeldspraak niet uit te leggen zei ik hem, ik ben dan wel blond maar niet dom" "oke, oke" zei hij. "de konijntjes rennen weg, daarom vinden de mannen het zo leuk om te jagen". "maar zodra er een konijntje naar de jager toe komt en zegt: "schiet me maar neer schiet me maar neer", dan vinden de jagers het niet meer leuk en gaan ze weer op de andere konijntjes jagen". "dus jíj blijft lekker op je kruk zitten en gaat helemáál niet naar hem toe" zei hij. Ik bleef netjes en braaf zitten. 02:30 de kroeg is nog een half uur open. Ineens zie ik hem naar me toe lopen, eerst denk ik nog dat hij weer met iemand naast me gaat praten, maar ik zie een lach op z'n gezicht en hij kijkt me recht aan. we begonnen te praten, het ging over hem over mij over onze familie, maar vooral over koetjes en kalfjes.

vanacht 03:00

We zitten afgezonderd in een hoekje te praten, en de lichten gaan aan. Een vriendin van me vraagt of ik meega maar hij pakt me bij mijn arm nog voordat ik van de kruk opsta. "blijf nog even, dat kan, ik maak later de deur weer voor je los, ik wil nog even met je praten". Ik twijfel, een goed gesprek kunnen we wel gebruiken. Ik gooi mijn vriendin de sleutels van m'n scooter toe. Haal je jas er maar uit, ik blijf nog even. Ze gaat met haar vriend naar buiten en brengt de sleutels weer terug. Daarna zijn we alleen met nog wat vaste klanten die ook nog (mogen) blijven plakken. Hij begint over ons. Hoe het was, wat hij mist, wat hij de mooiste herinneringen vind, en dat hij me nog zo leuk vind. "Hoe is het met je huidige relatie" vraag ik hem, "nogsteeds alles koek en ei?" "weetje wat ik je wil vertellen?" "het is zo anders dan toen het met ons was". ik zie aan zijn gezicht dat hij het meent, en heel serieus is. "Waarom?" vraag ik hem. "wij hebben nu al ongeveer 10 maanden wat, en ik ben nog nooit bij haar thuis geweest". "wat?" "Haar ouders willen het niet hebben". "maar waarom?". "ja vertel het me maar" zegt hij. hij vertelt over het leeftijdsverschil (terwijl zijn huidige vriendin een jaar ouder is dan ik) en dat haar ouders niet eens weten dat zij een vriend heeft. hij heeft nagedacht, over wat ik hem tijdens het coldplayconcert vertelde, over mijn gevoelens voor hem, ondanks dat ik het zelf heb uitgemaakt. Hij zei dat hij soms denkt "waar ben ik mee begonnen". "het hoeft niet lang meer te duren of ik ben er klaar mee". zijn gezicht is hard en ik schrik. "bij jou was dat anders, het duurde een maandje voordat je het vertelde, omdat ik 6 jaar ouder ben, maar je nam het voor me op, vertelde over me en toen ik bij je thuis was geweest was het goed". "je ouders accepteerde me toen". "we zaten bij mij thuis, bij jou thuis, en het was leuk en goed". "Ik praat met haar wel eens over jou, dat jij het er ook moeilijk mee had, maar dat het verschil tussen 1 maand en 10 maanden wel heel groot is". TO THE POINT denk ik. wat moet ik hiermee, zit hij me weer aan het lijntje te houden, of zit hij te pijlen of ik weer een relatie wil als hij het uitmaakt?

vanacht 03:30

We zijn naar boven gegaan, hij heeft een appartement boven waar ik al een jaar niet meer geweest ben, we zijn naar boven gegaan om even te kijken wat er veranderd is. Ik heb de laatste twee maanden van onze relatie de verhuizing meegemaakt, we hebben spullen gekocht en er een teringzooi van gemaakt. als ik boven kom zie ik dat het leefbaarder is geworden, je ziet echt dat hij er zijn eigen plekje van heeft gemaakt. geen verhuizingsrommel meer. Aan de muur hangt een grote lijst met foto's van zijn kindertijd. Hij verteld me erover en het voelt weer zoals vanouds tussen ons. "het is laat" zeg ik. "ik moet naar huis". We lopen naar de deur en ik geef hem een knuffel en een zoen op z'n wang. "hou je taai" zeg ik nog en ik wil me los maken. "is dat alles" zegt hij met een blik erbij waaruit ik kan opmaken dat hij mijn zoen bedoelde. "ja" zeg ik koeltjes. "waarom?" vraagt hij "omdat je een relatie hebt". "ik was er kopot van weetje dat". "toen ik al twee maanden met haar had, had ik nogsteeds jouw foto op de achtergrond van mijn telefoon". "ze zei me, beval me, om hem weg te halen, maar ik weigerde". "uiteindelijk wel gedaan natuurlijk". ik zei nogsteeds niets. het waren woorden die ik maar al te graag wilde horen zoals altijd als ik hem spreek, maar het voelde net alsof ze niet bij mij hoorde, niet voor mij waren. het drong niet tot me door.

vanacht 04:00

We lopen naar beneden, de kroeg is leeg, hij maakt de deur los. ik geef hem een zoen op z'n wang en we verlaten elkaar. Ik heb een machteloos gevoel. Ik weet niet wat ik wil, waar hij op doelde, wat de bedoeling was van ons gesprek, wat ik ervan denken moet, of hij het al van plan was om me te vertellen, of hij dronken was. ik weet het niet. en ik had het godverdomme moeten vragen. buiten zie ik die vriendin en haar vriend staan. ik had wat uit te leggen. Haar vriend zei me dat ik hem twee weken de tijd moet geven om na te denken. dat ik dan naar hem toe moet gaan en moet zeggen hoe ik erover denk. over het "ons" en dan moet afwachten wat hij doet. voor wie hij kiest. als hij dan niet voor mij kiest moet ik er echt een punt achter zetten. dan is het mooi geweest.
maar dit komt me zo bekend voor, heb ik dit niet al eerder in m'n hoofd gehad. en wat moet ik hem zeggen, ik weet zelf niet eens wat ik wil.. ik ben ook niet het type om hun relatie te gaan breken, ik weet echt niet wat ik doen moet. we praten nog even maar ik wordt niet veel wijzer.

vanacht 04:30
ik sta nog steeds buiten bij die kroeg. z'n raam staat open en het licht brand. even ben ik bang dat hij me gehoord heeft. M'n telefoon gaat, Hij stuurt me: Ik vond het fijn weer met je te praten, slaap lekker xx
dan, nog een smsje, ik grijp weer naar m'n mobiel en ik verwacht zijn naam op het scherm. m'n moeder... ben je nogsteeds op die verjaardag? SHIT

vanmiddag 12:00
ik ben niet zo'n prater als het op ouders aankomt. maar mam is de enige met een goed overzicht en een nuchtere centrale positie. En nadat ik half 5 thuis kwam terwijl ik alleen naar een verjaardag zou, had ik wat uit te leggen. waarom niet denk ik, laten we eens gaan praten. ze kan me goed advies geven. ze neemt het zelfs een beetje voor hem op. m'n moeder zegt dat hij altijd aan alle kanten duidelijk maakt, dat als ik hem wil, hij zo bij haar weg gaat voor mij en dat het hem dan niets zou kunnen schelen wat anderen daar van vinden. "je hoeft maar met je vingers te knippen" zegt ze
"maar dat zei hij niet mam", "niet tegen mij". "maar wel tegen anderen" zegt ze. "hij heeft toch gezegd dat hij er alles voor zou geven". "ja, maar als hij dat tegen mij had gezegd..." "hij had het me gewoon moeten vertellen, niet tegen vrienden van me, niet tegen familie van me, tegen mij, had dit verhaal een hele andere afloop gehad" "ik was dan echt niet bij hem weggegaan". mijn moeder zucht. "luister eens, ik weet heel goed waarom hij dat niet deed, jij gaf aan dat je nog niet klaar was voor een serieuze relatie, hij wilde je je jeugd gunnen, zoals hij die ook gehad heeft". "hij deed dat alleen om jou in bescherming te nemen, om het je makkelijker te maken wanneer je het niet zou weten". mijn ogen glimmen ik staar vooruit. "oeps" zegt ze. m'n vader kijkt op van z'n krant, "wat? wat is er". "o" zegt ze, ik raakte denk ik een gevoelig snaar". "wat ben jij een trut" zeg ik "mij een beetje een schuldgevoel aanpraten". mijn moeder begint heel hard te lachen. ikzelf nu ook. tussen de tranen door.

niets heeft zin, ik weet nogsteeds niet wat ik moet. fijn om een "dagboek" te hebben om naast grappige verhaaltjes en onzin ook soms eens wat serieus kwijt te kunnen. jammer dat het niets terug zegt.
IK slaap niet tot nauwelijks en ik hoop dat ik binnenkort vind wat ik zoek. Antwoorden.

~Diono~


hier voorafgaand: Lieverd, klootzak, je bent lief