Maria.

Maria's Verhaal.
Written By Me.

Het was maandagochtend. De zon scheen door de luxaflex van Maria’s kamer. Ze opende 1 oog. Eigenlijk was het een gewone werkdag maar vandaag besloot ze alles anders te doen. Ze draaide zichzelf op haar zij en keek naar de wekker. 11:40 gaf hij aan. Haar gedachtes maakte ruimte voor herinneringen. Kostbare herinneringen aan haar tijd met Mark. Maria sloot haar ogen. Mark.. Ze zou er alles voor over hebben om nog maar 1 keer bij hem te zijn. De tranen brandde achter haar ogen. Ze mocht niet aan Mark denken, niet vandaag en niet op die manier. Toen Maria 6 maanden geleden te horen kreeg dat Mark ongeneeslijk ziek was, raakte ze in een depressie. Maar ze hield zich altijd groot voor Mark. In het begin konden ze er nog op uit, en doen alsof er niks aan de hand was maar na een maandje ging het heel snel. Mark takelde af en Maria begon steeds meer afstand te nemen. Op de een of andere manier dacht ze als ze het niet zou zien, het ook niet zo zou zijn. Maar 4 maanden geleden werd het de harde werkelijkheid. Ze was Mark voorgoed kwijt. Maria stond op en liep naar de badkamer. Toen Mark overleden was deed Maria wat ze altijd deed. Werken. Ze verstopte haar verdriet en stortte zich volop haar werk. Iedereen zei dat ze vrij moest nemen om het te verwerken, dat het niet erg was om naar huis te gaan. Maar ze deed het niet. Ze wou werken en nergens aan denken. Ze keek in de spiegel en draaide de kraan open. Het koele water zou haar wakker maken en haar gedachtes opfrissen. Ze had haar vrienden verwaarloosd, haar familie. Maria was zo bezig met haar werk dat niks er meer toe deed. Tot gisteravond. Ze trok het niet meer. Toen ze na haar werk thuiskwam, ging ze fotoalbums bekijken. Foto’s van mooie herinneringen met Mark. Ze had gehuild, gehuild zoals ze lang niet gedaan had. Mark zou willen dat ze doorging met haar leven, en plezier maakte. Ze had zichzelf voorgenomen vandaag te gaan winkelen, vrienden op te zoeken en een mooie kerstboom te halen. Over 2 weken was het kerst en Maria vond dat ze er toch iets aan moest doen. Voor haarzelf, voor Mark. Ze had besloten haar familie en vrienden uit te nodigen met kerst voor een kerstdiner. Het zou een goede afsluiting zijn van een pijnlijke periode en een mooi begin van een nieuwe toekomst. Een toekomst die ze hoe dan ook zelf zou moeten maken. Een toekomst zonder mark. Ze liep naar haar kledingkast en trok deze open. Ze wou er mooi uitzien vandaag. Ze wou zichzelf verzorgen. Een hemelsblauw jurkje met steentjes glinsterde haar tegemoet. Ze ging voor de spiegel staan en paste het. Het stond nog steeds als eerst, geweldig. Ze trok het aan en stak haar bruin krullende haar op. Ze had zich zo lang niet zo goed gevoeld. Toen ze zich had opgemaakt pakte ze haar tas en sloot de buitendeur achter zich. Het was weer tijd om deel uit te maken van de buitenwereld. Maria liep richting het centrum. Je kon al goed zien dat kerst aanwezig was want alles was verlicht. De etalages van de winkels hadden mooie rode kleuren en ondanks dat de zon scheen, begon het al goed koud te worden. Terwijl ze liep volgde een herinnering haar en settelde zich in haar gedachtes. Kerst met Mark. 5 jaar geleden. Op kerstavond toen ze thuis kwam van haar werk was het huis veranderd. Op de grond lagen rozenblaadjes en op de trap kaarsjes. Dit leidde haar naar de slaapkamer. Op het bed lag een witte envelop met haar naam erop. Verrast maar een tikkeltje verbaasd had ze die toen opengemaakt. Het waren 2 tickets voor parijs. Toen Mark haar vergezelde in de slaapkamer en de tassen al had ingepakt waren ze vertokken. Diezelfde nacht zaten ze nog in het vliegtuig. Mark was altijd heel romantisch, maar dit sloeg alles. Toen hij haar dat weekend ook nog eens ten huwelijk had gevraagd onder de eifeltoren, voelde Maria zich intens gelukkig. Alles was goed, haar leven was een sprookje. Dit jaar zal het anders zijn. Dit jaar zou ze minder gelukkig zijn. De herinnering vervloog toen ze langs een kraampje liep. Er stonden grote volle dennenbomen. Precies wat ze zocht. Het zou onhandig zijn er nu een te kopen maar ze kon het niet weerstaan. Ze zocht de mooiste uit en betaalde. Haar huis was op loopafstand van het centrum dus nam ze zich voor eerst de kerstboom thuis af te zetten voor ze verder ging. Al lopend naar haar huis merkte ze dat het bewolkt was geworden. Mark haatte bewolking. Hij zei altijd dat wolken geliefde weerspiegelde. Als het bewolkt is zijn ze boos op elkaar, als de zon scheen gelukkig. Misschien was ze wel boos geweest op Mark. Dat hij haar had moeten verlaten, dat hij niet sterker was geweest en had overleeft. Maar ze wist dat hij zijn best had gedaan. Ze hield van hem, ze hield nog steeds ongelooflijk veel van hem. En dat zal ze altijd blijven doen. Lichamelijk is ze Mark kwijt, maar fysiek zal hij er altijd zijn. In haar gedachte, in haar hart. Een glimlach verscheen op haar mond toen er een zonnestraal doorbrak. We zijn gelukkig. Het is goed..