Max

Het is alweer bijna een maand geleden, het inslapen van mijn lieve konijn Max. Het heeft er behoorlijk ingehakt. Dagelijks laat ik er tranen om. Ik hoop meer plek te maken in mijn hoofd en hart door mijn verhaal en gevoelens van mij af te schrijven.

Ik kreeg Max voor mijn verjaardag van mijn vriend, toen we net samen woonden. Wat een vrolijk en lief beestje. Dagelijks lagen we dubbel van het lachen wanneer ze door de woonkamer rende naar het balkon en terug, met allerlei vrolijke sprongetjes. En als ze moe was, sprong ze op de bank en kwam ze bij ons liggen. En wat een karakter, een echte dame!
Een half jaar geleden werd ze ziek: E Cuniculi, een heftige konijnenziekte. Max at niet, haar kopje draaide 90 graden, ze was instabiel en spastisch. Na drie weken intensief zorgen, waaronder voeden en wassen, is ze helemaal opgeknapt. Wat zijn we in die periode naar elkaar toe gegroeid en van elkaar genoten.
Eind augustus zat ze zielig in een hoekje met een achterpoot die erbij slap bij hing. Gebroken, zei de dierenarts. Onze opties waren: amputeren, inslapen of spalken en vervolgens opereren. Inslapen was de beste optie volgens onze eigen dierenarts. Na ons goede geïnformeerd te laten hebben door onder andere konijnenkundigen hebben we besloten de poot te laten amputeren. Spalken en opereren zou ons geen garanties geven en is stressvol voor het beest. Een jong konijn kan goed leven op drie poten, hoorden we. De wond genas goed en eten/drinken lukte weer goed. De revalidatie verliep minder spoedig, ondanks dierenfysiotherapie. In plaats van te huppen op drie poten, gebruikte Max alleen haar voorpoten. De achterkant sleepte er achter aan, met als gevolg het verliezen van de vacht. Om te voorkomen dat Max maden zou krijgen of haar huid stuk zou gaan, hebben we besloten haar in te laten slapen.
Op 9 oktober is ze op mijn schoot ingeslapen, in het bijzijn van mijn vriend en vriendin. Op 10 oktober is ze gecremeerd. Inmiddels hebben we de as weer thuis en in een gedenkhoekje gezet.

Ik ben er erg mee bezig en draag het met me mee. Mijn omgeving is (grotendeels) begripvol. En ik weet wel: we hebben er alles aan gedaan, alles keuzes gemaakt in Max belang. Het verdriet en gemis is groot. Vergeten zal ik haar nooit doen, maar ik hoop wel dat de emotionele pijn draaglijker wordt.