Mei 2023. Eindelijk, vakantie. Leuk, toch? Deel 1

Ik doe dit verslag in delen, want anders wordt het, denk ik, veel te lang.

Eindelijk gingen we dan op vakantie. Naar Frankrijk. Naar de Dordogne. Het was vier jaar geleden. Toen zijn we ook naar Frankrijk gegaan. Naar zuid Frankrijk. Met twee gezinnen. Na alle ellende die mijn vrouw heeft meegemaakt, waren we er wel aan toe. Anderhalf jaar geleden kreeg ze spit in haar nek, in december 2021. Drie maanden heeft ze daar last van gehad. Twee maanden daarvan heeft ze niet kunnen werken. Nadat ze daarvan was genezen hebben we een vakantie geboekt: in september 2022 naar Italië. Voor het eerst zouden we zonder onze zoon gaan. Lekker buiten het seizoen en niet overdreven warm zoals vier jaar geleden in zuid Frankrijk. Daar was het toen een hele week 35 graden. Van ellende zijn we toen drie keer naar een shopping mall gegaan om de hitte te ontwijken.

In juni kreeg ik corona en na een paar dagen goed ziek te zijn geweest was ik er na een week vanaf. Toen kreeg mijn vrouw het. Op het eerste zicht was zij er ook na een week vanaf. Ze heeft nog een dag gewerkt en toen sloeg de corona keihard toe. Ze kon geen gesprek meer voeren zonder naar adem te happen. Weer ziek thuis. Mijn zoon zat in zijn eind examens van het gymnasium. En in augustus is hij verhuisd naar de stad waar hij nu studeert. Dat kwam uiteraard allemaal op mijn nek. Alsook het huishouden, boodschappen doen, de hond, de kat enz enz. Mijn vrouw was in die periode al buiten adem als ze naar het toilet liep. Maar ik klaag niet, want voor mij was het een eitje in vergelijking met wat zij doormaakte.

Halfweg augustus ging het nog zodanig slecht met mijn vrouw dat we de vakantie hebben afgezegd. Jammer, maar het is niet anders, er zijn ergere dingen dan niet op vakantie kunnen.

In januari/ februari ging het al stukken beter met mijn vrouw. Ze werkte, maar nog niet volledig (nu nog steeds niet trouwens), maar ze was al veel positiever over de toekomst. En toen kreeg ze 2 tennisellebogen. Tegelijk. Nu zat ze toch al in de ziektewet, dus dat hoefde ze niet door te geven.

Gesterkt door het feit dat tennisellebogen niet eeuwig duren en je daar makkelijk mee op vakantie kan gaan, boekten we dus een huisje in de Dordogne. Buiten het seizoen in mei. 350€ voor een hele week. Direct na het boeken, was het aftellen begonnen.

Vier weken voor we zouden vertrekken, zaten we s'avonds te eten en zeiden tegen elkaar dat het vanaf nu alleen maar beter kan gaan. De ellebogen voelden stukken beter en de corona sluimerde een beetje op de achtergrond. We konden weer flinke stukken wandelen en ze had enkel nog last in vochtige ruimtes. Eindelijk keken we beide positief en vol verwachting naar de toekomst.
En toen belde de dokter.

Wordt vervolgd.......