Meisje voor de trein
Ja dit kwam ik tegen. Ook ik had vertraging door wat er wat er was gebeurd al zat ik niet in die trein. Ook ik ergerde me aan alle mensen die zeurde over de vertraging. Gelukkig zijn er nog mensen die ook kunnen meeleven.
Sinds twee maanden ben ik aan het werk als leraar levensbeschouwing. Vanaf vandaag zou ik een nieuwe klas onder mijn vleugels krijgen.
Daarom had ik vandaag extra vroeg de trein genomen, “want met de NS weet je het maar nooit.” Vlakbij mijn aankomststation klonk er een geluid in de trein; een bons gevolgd door het getik van allerlei kleine stukjes tegen de onderkant van de trein. ‘Als dat maar niet…’ dacht ik. De trein remde, en de hoofdconducteur bevestigde wat ik vreesde op een ietwat houterige wijze: “Dames en heren, we stoppen omdat we iets geraakt hebben. Waarschijnlijk een persoon. We gaan dit nu uitzoeken, blijft u rustig zitten.”
Binnen uiten de reizigers hun irritatie over de vertraging aan elkaar. “Dat heb ik weer!” hoor ik iemand zeggen. Een ander roept: “Ik heb de laatste tijd steeds pech.”
Buiten ligt er een meisje, dat een kwartier geleden nog vol in leven was, nu in een spoor van tragedie onder en achter onze trein. Maar niemand vraagt zich af wie ze was en wie er straks gebeld zal worden.
Gelaten wachten de reizigers op nadere berichten en gaat iedereen maar verder met het alledaagse doden van tijd; turend naar het schermpje in hun hand.
Wellicht hebben de reizigers geprobeerd om zich er een voorstelling van de maken: een rode flats op de neus van de trein en hier en daar een verdwaald vingerkootje in de berm. Maar vanuit de verwarmde coupés is er niets van dat alles zichtbaar. Niet in het oog, niet in het hart, denk ik dan. Blijkbaar toont men pas medeleven op het moment dat de voorpagina Telegraaf schreeuwt dat het moet.
Ik vind het zo droef dat sommige mensen zich zo onbeschrijflijk onbestemd moeten voelen dat zij de trein pakken om een niet aardse bestemming te bereiken. Ik weet natuurlijk niets over het meisje dat niet ín maar vóór de trein stapte. Maar zij lijkt me zo eenzaam: zelfs op het moment van haar sterven richten alle aanwezigen hun aandacht op hun telefoons en zijn de enige levensvragen die gesteld worden hoe laat zij op hun werk zullen zijn.
Meisje voor de trein, mijn gedachten zijn wel met je. Je hebt iets ergs aangericht. Maar ik zal je voorstellen aan mijn leerlingen, met wie ik de komende periode leven en dood bespreken zal. Je zult hen leren om ook om onbekenden te geven en dat ze het leven moeten vieren en moeten liefhebben, zodat ze nooit eenzaam zullen hoeven sterven.
Sinds twee maanden ben ik aan het werk als leraar levensbeschouwing. Vanaf vandaag zou ik een nieuwe klas onder mijn vleugels krijgen.
Daarom had ik vandaag extra vroeg de trein genomen, “want met de NS weet je het maar nooit.” Vlakbij mijn aankomststation klonk er een geluid in de trein; een bons gevolgd door het getik van allerlei kleine stukjes tegen de onderkant van de trein. ‘Als dat maar niet…’ dacht ik. De trein remde, en de hoofdconducteur bevestigde wat ik vreesde op een ietwat houterige wijze: “Dames en heren, we stoppen omdat we iets geraakt hebben. Waarschijnlijk een persoon. We gaan dit nu uitzoeken, blijft u rustig zitten.”
Binnen uiten de reizigers hun irritatie over de vertraging aan elkaar. “Dat heb ik weer!” hoor ik iemand zeggen. Een ander roept: “Ik heb de laatste tijd steeds pech.”
Buiten ligt er een meisje, dat een kwartier geleden nog vol in leven was, nu in een spoor van tragedie onder en achter onze trein. Maar niemand vraagt zich af wie ze was en wie er straks gebeld zal worden.
Gelaten wachten de reizigers op nadere berichten en gaat iedereen maar verder met het alledaagse doden van tijd; turend naar het schermpje in hun hand.
Wellicht hebben de reizigers geprobeerd om zich er een voorstelling van de maken: een rode flats op de neus van de trein en hier en daar een verdwaald vingerkootje in de berm. Maar vanuit de verwarmde coupés is er niets van dat alles zichtbaar. Niet in het oog, niet in het hart, denk ik dan. Blijkbaar toont men pas medeleven op het moment dat de voorpagina Telegraaf schreeuwt dat het moet.
Ik vind het zo droef dat sommige mensen zich zo onbeschrijflijk onbestemd moeten voelen dat zij de trein pakken om een niet aardse bestemming te bereiken. Ik weet natuurlijk niets over het meisje dat niet ín maar vóór de trein stapte. Maar zij lijkt me zo eenzaam: zelfs op het moment van haar sterven richten alle aanwezigen hun aandacht op hun telefoons en zijn de enige levensvragen die gesteld worden hoe laat zij op hun werk zullen zijn.
Meisje voor de trein, mijn gedachten zijn wel met je. Je hebt iets ergs aangericht. Maar ik zal je voorstellen aan mijn leerlingen, met wie ik de komende periode leven en dood bespreken zal. Je zult hen leren om ook om onbekenden te geven en dat ze het leven moeten vieren en moeten liefhebben, zodat ze nooit eenzaam zullen hoeven sterven.
06 nov 2014
- meld ongepast verhaal
-
Pelientje
donderdag 06 november 2014 22:24
Umm... lol dat verhaal had ik vanmiddag nog op md geplaatst :'
-
Pelientje
donderdag 06 november 2014 22:31
Niet dat t verhaal lol is btw
-
2O14
donderdag 06 november 2014 22:48
Dat je niet meer wilt leven dat kan ik best inkomen maar ik kan er wel super pist om worden dat je andere daarbij betrekt.
Weer een getraumatische machinist. Die man heeft ook een leven die nu misschien verwoest is door trauma..
Ik vind het erg dat je zo uit het leven stapt erg voor die ouders en familie maar denk ook wat je een ander aan doet... -
Zuko (opgeheven op 13-05-2020)
donderdag 06 november 2014 22:57
@2O14, i couldn't agree more. Helaas denken dat soort lui niet na over wat ze een ander aandoen. En misschien heb je bij een sprong voor de trein minder te lijden dan een stuk touw of een pot pillen. Maar dan betrek je er wel weer minder mensen bij.
-
Jaim
donderdag 06 november 2014 23:02
@pelientje, die van jou staat LL dus dat zien veel mensen waarschijnlijk niet.
Aangrijpend verhaal trouwens, het zou ook niet mijn keus zijn om het op die manier te doen maar hoe verschrikkelijk moet je je voelen, dat het je niet meer uitmaakt wat je iemand anders aandoet, dat je gewoon wil dat je pijn stopt. -
ItsJustMe1
donderdag 06 november 2014 23:42
@2014 en @Anmos Dat soort lui denken heel goed na wat ze andere aandoen. Ze zien alleen geen andere uitweg meer. Geloof me, ik heb de pot pillen geprobeerd. Ik heb de polsen doorsnijden geprobeerd. Ik heb giftige stoffen gedronken. En voor ophangen is meer nodig dan je denkt. Het is niet zo simpel om een touw om je nek te knopen en eraan te gaan hangen. Je moet de lengte van het touw berekenen door je gewicht en lengte. En dan nog is het een heel gevaarlijke poging. Als er iets verkeerd gaat kan je verlamd raken of andere ernstige dingen.
Ik ken het verhaal van dit meisje niet. Maar voor de trein springen doe je niet zomaar. Ze moet zo wanhopig zijn geweest dat ze geen andere optie dacht te hebben. Niemand springt voor de lol voor de trein. Niemand wil een machinist en de andere mensen in de trein dit aandoen. Maar als ze geen andere keus meer heeft. Kan je je dan niet een klein beetje inleven? -
Zuko (opgeheven op 13-05-2020)
vrijdag 07 november 2014 10:05
Het blijft gewoon een kutstreek. Als die pot pillen de eerste keer niet lukt, probeer het dan nog een keer of neem wat sterker spul. Maar ga geen mensen bij je zelfmoord betrekken die er niks mee te maken hebben.
-
Imagimary (opgeheven op 5-1-2015)
vrijdag 07 november 2014 11:22
Ik denk dat als iemand zo ver heen is dat diegene zelfmoord wilt plegen er niet meer bij stilstaat of er anderen bij betrokken worden. Come on, iemand pleegt ZELFMOORD, staan sommige er dan echt niet bij stil wat je dan in vredesnaam mee moet maken? In wat voor een diep, verdrietig dal je dan zit? Daar geen rekening mee houden en je er zo bot over uitlaten, dát vind ik pas echt een kutstreek.
-
Nightdream
vrijdag 07 november 2014 13:21
Eens met @Imagimary
Overigens ging het bericht daar ook niet over. Verbazingwekkend dat mensen niet echt op de inhoud reageren maar alleen op het 'doe het dan anders'.
Verder zag ik deze blog ook al voorbij komen op Facebook en heb er een dubbel gevoel bij. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die inderdaad niet stil staan bij zo'n zelfmoord, maar ik denk dat we ook niet moeten vergeten dat iedereen anders omgaat met zo'n situatie.
Misschien zijn er mensen die op een schermpje kijken, omdat ze zich geen houding weten te geven, of omdat ze hun hart luchten bij een kennis op whatsapp. Of misschien staan ze er op het moment zelf niet erg bij stil en komt het besef later pas.
En het kan natuurlijk ook goed dat ze gewoonweg lieten weten dat ze later zouden komen. Ik snap niet waarom zoiets respectloos is. Je eigen leven gaat ook door en het is wel zo netjes om dat even te laten weten als je bijvoorbeeld een belangrijke afspraak hebt. Betekent niet meteen dat die mensen niet stilstaan bij wat er is gebeurd.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 jan 2015 Aanranding ( 1 )
- O 15 jan 2015 Mijn levensverhaal ( 3 )
- O 13 dec 2014 dood gaan
- O 01 dec 2014 Tekenen
- O 06 nov 2014 Meisje voor de trein ( 9 )
- O 02 nov 2014 Just because i want to share it with someone
- O 11 okt 2014 Intensieve Behandeling ( 2 )
- O 10 okt 2014 Liever dood ( 2 )
- O 09 okt 2014 suicide thoughts ( 1 )
- O 04 okt 2014 Kliniek Humor
- O 02 okt 2014 Heftige dagen
- O 25 sep 2014 Love Facking Hurts ( 3 )
- O 23 sep 2014 Nietjes
- O 19 sep 2014 Borderline impulsiviteit ( 1 )
- O 18 sep 2014 gestolen