Met de moeders door het zuiden

Op zaterdag zijn we om een uur of 10:00 vertrokken. helemaal weer fris na een nachtje uitrusten zijn we richting het zuiden van het eiland gegaand. Als eerste zijn we gewstpt bij een grot. Hier zijn Celsta en ik al een keer geweest en we vonden er weinig aan. Maar gezien de moeders nogal van cultuur houden dachten we laten we ze dat maar eens zien. Natuurlijk zijn we niet naar binnen gegaan want we waren niet echt van plan om nog een keertje te moeten betalenb voor dat kleine saaie museumpje wat je van de weg ook geheel kan zien. na wat uitleg gegeven te hebben en wat fotootjues gemaakt zijn we weer op weg gegaan. Op naar de vulkanen. Daar aangekomen waren Celes en ik verbijsterd. De entree was fors omhoog gegaan. Toen zagen we ook waarom. Ze hadden de entree van de vulkaan volledig veranderd en zelfs een bezoekercentrum gemaakt. En dat in zo'n korte tijd. Helaas werd het ondertussen erg bewolkt en begon het sterk te waaien. Ja op een eiland als dit midden in de zee kan het weer drastisch omslaan. Hoewel we bijna om werden geblazen zijn we als nog de vulkaan san antonio op gegaan. Natuur vonden de moeders het prachtig. En dat is het ook. ik ben er al drie keer geweest nu en ik vind het nog steeds adembenemend. Dat op die plek waar je dan staat zoveel natuurgeweld heeft plaatsgevonden wat zelfs nieuw land heeft gecreeerd. natuurlijk is het gehele eiland een vulkaan maarhier kan je het nog het beste zien. vooral de zwarte grond geeft een grote hint. Helaas werd de storm te fors en begon het te regenen en werd de vulkaan omhuld met wolken. Wij dus snel terug naar de parkeerplaats waar het bezoekers centrum stond. Natuurlijk zijn we daar ff een kijkje gaan nemen. Er was een leuke kleine expositie over de vulkanen hier op het eiland. Ook werd er een film getoond, wel in het duits maar het ging ons toch om de beelden want na een half jaar weet je het allemaal wel. Ondertussen was de storm zo erg geworden dat de vulkaan werd afgesloten voor bezoekers. nou als dat gebeurd in spanje dan moet het wel heel erg zijn!!!!
Na een kopje koffie gingen weer op weg. Op naar Los Llanos. Daar gingen we naar de baranco van de calderra (voor de gene die niet weten wat dat is, dat is de rivier en enige uitgang uit de grote vulkaan waariut het eiland is ontstaan). In die baranco word je omhuld door hoge bergen. En aan de ene kant is er de zee en aan de andere kant de machtige calderra. Het zelfs zoveel geregend dat ewr in deze baranco water liep. Wel geinig want dit is water wat je gewoon kan drinken. normaal moet je daarvoor een eind de calderra in lopen en dit is geen gemakkelijke tocht. En op deze manier konden de moeders alsnog een beetje proeven. De interesses van de moeders ging uit naar het grootste der grootste (de bergen) tot het kleinste der kleinste (de steentjes plantjes en diertjes). Het duurde dan ook een tijd voordat we er weer uit konden.
Maar na een mooie stenen verzameling bijelkaar gesprokkeld te hebben gingen we weer op pad. Dit maal naar het el mirado del Paso. of te wel het uitkijkpunt bij El Paso de calderra in. We moesten opschieten want de zon begon al weer te dalen en als we daar rond wilde lopen dan moetsen we dat doen in het licht. Natuurlijk haalde we het met mijn geweldige rijkunsten. Boven aangekomen hadden we een mooi uitzicht over de rug van het eiland en aan de andere kant een mooi uitzicht de calderra in. En nu op naar het werkelijke uitzicht. daarvoor moesten we wel ff een stukje klimmen. We hadden onze moeders eerst wel gewaarschuwd dat klimmen op deze hoogte zeer zwaar kan zijn wegens zuurstof gebrek. En op weg gingen we. Helaas was de omgeving een beetje veranderd. Dat kan hier zeersnel gebeuren. als er een dagje regen is zie je overal groen en is alles in bloei. Maar de volgende dag kan alles weer kaal en ruw eruit zien. Mara door de verandering waren we de verkeerde weg in geslagen. Niet zo erg want hier kwamen we op een punt uit waar het uitzicht nog mooier was dan op het uitkijkpunt. In de verte aan de overkant van de calderra zagen we zelfs een waterval. Deze moest gezien de afstand wel een zo'n 200 m hoog zijn geweest. Maar zelfs dor mijn verre kijker was het een klein streepje. Ik vroeg me in het begin al af waarom het niet zo stil was als de vorige keer. Celes zei dat het de wind was maar het was bijna wind stil. Het was dus het vallende water wat rond suisde in de calderra. Maar we waren gekomen voor het uitkijkpunt dus moesten we weer terug. ditmaal ging de weg naar boven. Dit merkte de moeders wel. Het rare van op grote hoogte klimmen in namelijk dat je er niks van merkt totdat je wat omhoog moet. Je merkt dan dat je niet eens een paar stapjes kan zetten onder te hijgen. Maar na ff doorgezet te hebben haalde we het toch. Ook hier was het uitzicht weer adembenemend.
Het werd ondertussen alweer donker en we gingen dus maar weer eens terug. E als je dacht dat die bochtige wegen overdag al lastig waren moet je ze eens s'avond rijden. Geen enkele straatlantaarn te bekennen. Maar toch veilig thuisgekomen. Onderweg wisten de moeders weer niet waar ze moesten kijken. Uit de ramen waren de lichten van de steden te zien. aangezien hier een licht wet geld wegens de telescopen is eht erg donker op La Palma. hierdoor kan je de verschillende kleuren lichten van de steden goed zien. Het ziet er een beetje uit als een kolen vuur wat aan het smeulen is maar dan veel mooier.

Ik denk wel dat de moeders weer een genoten hebben van de tijd dat we uit de voordeur wegliepen totdat we er weer in liepen. Ik heb in ieder geval de gehele tijd de ooohh en aahs gehoord.
Vandaag missie geslaagd dacht ik zo