het mooie eiland La Palma deel II

dag twee van het weekend met de auto.
Op de tweede dag regende dat het goot. Wat een geluk dat we een auto hadden zeg want ander waren we nu verzopen. Het plan was om naar Roque Mochachos ( of zoiets) te gaan. Dat is de hoogte plek van het eiland en ook meteen de plaats waar de telescopen staan. In het begin waren we wel bang of de citroen de weg wel kon trekken maar we zijn toch op weg gegaan. Ik heb de gehele dag gereden omdat Celesta het nog niet durfde om de gevaarlijke weg te rijden. En ik als man doe dat natuurlijk wel even. Nou de weg naar boven was een hele klim hoor. Het is 34 km en we hebben er anderhalf uur over gedaan. OM harder dan 30 te rijden was gewoon te gevoaarlijk omdat je niet kon zien wat er aankwam door de bochten en het was gewoon te steil. Hij staat ook bekent als een van de gevaarlijkste, steilste en bochtigste wegen van de canarische eilanden. En ja hoor, hij was zeer steil. Op een aantal plaatsen moest ik terugschakelen naar de eerste versnelling omdat de auto het anders niet trok. Verder waren er heel erg veel bochten. Je was de ene bocht amper uit of je ging de volgende bocht al weer in. De bochten waren soms zo scherp dat ik het stuur geheel moest tronddraaien en we de bocht nog niet haalde. En dat terwijl je aan de ene kant een afgrond van soms wel honderden meters diep en aan de andere kant een zeer steile want. Op zich was de stile want niet eng maar wel dat daat zo nu en dan een steen vanaf viel. De weg lag dan hier en daar ook bezaaid met rotsblokken. Dus je had niet alleen de bochten waar je flink moest sturen maar ook nog de rotsblokken die je moest ontwijken.En alsof dat nog niet genoeg was regende het ook nog steeds. Maar het was niet zomaareen buitje nee hoor het regende natuurlijk weer zo har dat we nog net de voorkant van de auto konden zien. gelukkig regende het niet de gehele tijd zo hard maar kwam het met vlagen. Wat ook meteen irritant was want had je net je ruitenwissers uit gedaan en reed je net een bocht in kwam er weer een regenbui aan zodat je meteen verblind werd. Oh en dit 34 km lang dacht ik. Maar om het een beetje goed te maken was het uitzicht wel heel erg mooi. als het niet regende kon je Santa Cruz heel erg mooi aan de zee zien liggen. Verder was de natuur hier ook erg mooi. Door het vochtige weer hier zag alles er heel erg groen uit.
Als je wat op hoogte komt dan rijd je de wolken in, het is wel leuk dat je dan van die leuke woordspelingen kan maken als 'ik zit met mijn hoofd in de wolken' maar zo voelde ik mij niet helemaal. De wolken vormen meteen een zeer dichte mist. waardoor je nog net je motorkap kan zien. Maar net zo plots als je de wolken in bent gereden rijd je er ook weer uit. En wat een mooie omgeving zie je dan zeg. Ik moest me zelf dwingen om op de gevaarlijke weg te blijven letten want er was zoveel moois te zien. We waren inmiddels boven de bomengrens gekomen en de omgeving beston uit rotspartijen die omgeven waren door wolken. De weg ging ook tussen de rotsen door. Aan de ene kant van de weg lag de Caldera en aan de andere kant was de afgrond naar Santa Cruz. Op dit moment reden we op de rand van de immens grote krater.
Na wat bochtige wegen zagen we de eerste witte bollen, wat de domes van de telescopen zijn, al opdoemen. Wat een mooi gezicht voor een natuurkundige al die telescopen op de krater rand. Bij Roque Mochachos is er een park waar de telescopen staan, hier mogen alleen bevoegd personeel komen. En er is e4en weg naar het hoogste punt wat ook meteen een nationaal park is. Maar als eerste kwamen we lang de recidentia, dat is een gebouw waar de slaapplaatsen en het restaurant voor de staf van de telescopen. Hier moesten we als eerste heen om wat papieren voor Stuart af te geven. Hij zar hierboven voor 6 dagen om metingen uit te voeren met de JKT telescoop. Natuurlijk kwam er al snel een mannetje aan ons vragen wat we daar kwamen doen. Dus ik uiitgelegdt dat ik van ING was en ik wat papieren moest afleveren. Toen was het goed. Hierna zijn weer op weg gegaan naar de top. Nu durfde Celesta wel te rijden en kon ik tenminste van het uitzicht genieten.
Eindelijk bij het hoogste punt aangekomen. Hier konden we onze auto op een klein paarkeerplaatsje parkeren. Vanuit hier lopen een paar wandelpaadjes de rotsen over. Wat een mooie omgeving zeg. Ik wist niet wat ik zag. Dit eiland heeft zoveel indrukwekkende plaatsen, elke dag kwamen we wel weer op een nog mooiere plaats, en dit was de mooiste. Het is bijna niet te omschrijven maar ik probeer het toch. Overal om ons zagen we rotsen in de mist hangen. Je kon niet verder zien dan 4 meter voor je en achter je. Het was wel eng om het pad te volgen aangezien je maar zo'n korte afstand voor je kon zien en je weet dat als je valt je er 3 mijn over doet voordat je te pletter valt. Maar een geruststelling was wel dat je toch niet zo ver door de wolken kon kijken. Over de paden lopend met overal wolk om me heen moest ik meteen denken aan het eiland van het liegenbeest. Dat hangt mooi in de lucht tussen de wolken, zo zag het er hier ook uit. in en radius van 4 meter kon je de rospartijen zien en daarachter was er alleen maar mist. Als je verder liep dan veranderde je omgeving maar de mist bleef. Zo wisten we niet wat er ons verder nog te wachten stond en hoe ver we nog konden lopen. Tijdens het lopen klommen we van de ene rots naar de andere rots om in de afgrond te kijken. Ik hat hier geen last van mijn hoogte vrees aangezien je toch maar 4 m kon zien. Aan het einde van het pad gekomen klaarde het opeens op. Dat ging in een zeer snel. In een mum van tijd was de grijze massa om ons heen veranderd in een kleurrijke rotslandschap. Ik wist niet hoe snel ik mijn fototoestel moest pakken. Natuurlijk was na twee foto's het rolletje voel. IK snel het rolletje verwisseld en verder geschoten. We zagen zoveels moois dat ik de ene foto na de andere schoot. Ik heb nog nooit zo snel een rolletje van 36 volgeschoten. Overal zagen we andere soorten rotsen in de mooiste heldere kleuren. Ook konden we nu verder kijken. We zagen hoe wolken de kraterrand op werden geduwd en aan de andere kant weer naar beneden vielen. Sommige wolken werden eenmaal bij de rand aangekomen weer teruggeduwd door de opwaartse stroom aan de andere kant. Het was een mooi schouwspel tussen de wolken en de rotsen.
Bij de auto aangekomen zagen we ook de telescopen van ING mooi op een rijtje staan op de krater rand. Natuurlijk moest ook daar een foto van worden genomen aangezien ik daar een groot gedeeldte van mijn tijd hier zal spenderen. Dat lijkt me echt geweldig.
Helaas moesten we weer weg. We hadden nog een verre reis voor de boeg. Weer helemaal naar zeeniveau. Dit deden we niet via dezelfde weg als dat we zijn gekomen. We gingen langs het noorden van het eiland. Ook de weg naar beneden was zeer bochtig. Gelukkig maar dat ik een rijles in Berg en Dal heb gehad, Niet dat dat vergelijkbaar is met hier maar toch. Voor elke bocht remmen maar ook niet te veel want anders worden de remmen te heet. Maar door al dat gerem en gedraai wrd je snel watgenziek. Helemaal in zo'n klein saxootje. Dat gebeurde dus ook bij Celes. Ik wel langzamer rijden maar het is hier onvermijdelijk.Gelukkig viel het wel mee. we zagen in ieder geval genoeg auto's lang de kant staan waar voorovergebogen mensen (voornamelijk vrouwen) bij stonden. Helaas was er in het noorden niet veel meer te zien dan de mooie omgeving. We hebben dus ook bijna de gehele dag gewoon over de bochtige bergweggetjes gereden. Maar wat een smalle weggetjes zijn dat zeg. ook kwamen we hier en daar een tunnel tegen. Erg prettig was dat niet. In de tunnels was geen licht of reflectoren aanwezig en de weg was hier nog smaller dan buiten. Bij sommige kan je niet eens de uitgang zien.
Onze volgende (en enige) stop was St. Andres. Dat is een leuk klein plaatsje waar vroeger in de koloniale tijd de schepen aanmeerde. Het stadje staat bekent om zijn straten die belegd zijn met kiezelstenen. Het geen erg mooi is maar ook erg glad. Aangezien ook hier de straatjes erg steil waren zag je ook af en toe een mooie groote terreinwagen langsglijden. In het plaatsje was goed te zine dat er vroeger veel welvaart was, er stonden mooie en grootte huizen en moie pleinen met fontijnen.
Iets voorbij St. Andres was een klein badplaatsje. Hier was een mooi zwem paradijs uitgehakt uit de rotsen bij de zee. Helaas regende en stormde het nog steeds dus konden we niet een lekker verfrissende duik nemen. maar wat we wel zagen was een mooi schouwspel van golven die tegen de rotsen aansloegen. Ik heb daar op de rotsen gestaan naar de golven gekeken terwijl een meter voor mij op de rosten sloegen en zo meters hoge watermuren opstuwde.
Na dit schouwspel van water zijn we weer terug gereden naar Santa Cruz. Toen we weer terug waren aangekomen was het al weer avond en was het nog 1 nachtje slapen voordat de volgende werkweek begon. Maar gelukkig mocht ik dan naar de telescopen, als ik me niet verslapen zou ten minste.
Ik weet dat het onderhand lijkt alsof ik dit eiland geheel de hemel in prijs en hier en daar wat overdrijf maar ik moet echt zeggen dat ik nog nooit zoveel moois in 1 weekend heb gezien.