Mijn Column.

Voor onze projectkrant.

Koning Henkjan en de gouden vier-op-een-rij stenen

Profielkeuze. Nu moet ik opeens gaan beslissen over hoe mijn toekomst er uit gaat zien. Ik kan er niet eens fatsoenlijk over nadenken, omdat ik alle raadgevende stemmen van iedereen hoor nagalmen in mijn hoofd. De meesten zeggen dat ik “vooral moet doen wat ik leuk vind” en dat ik me moet laten inspireren door de mensen die dat al hebben gedaan. Inspireren. Mooi woord. Het klinkt heel makkelijk, maar dat is het niet. Tuurlijk, je kunt kijken naar de beroepen van je ouders. Maar wat moet je doen als je iets anders dan de rest wil? Ik weet het niet niet. Ik betwijfel ook of het uitmaakt, of het zin heeft. Want als ik kijk op de televisie naar een blond meisje van een jaar of 20, die een zinloos spelletje staat uit te leggen waar je “gegarandeerd” veel geld mee kan verdienen, vraag ik mezelf af: Was dit haar droom? Dacht zij vroeger ook na over haar toekomst en is dít het geworden? Wat waren dan in godsnaam de beroepen die zijn afgevallen?! Tenminste, als je een TV-spelletje presenteren een beroep kunt noemen. Ik vind persoonlijk dat een beroep meer moet inhouden dan elke vijf minuten geld weg geven aan een wanhopige beller –die waarschijnlijk al zijn winst al is verloren aan zijn hoge telefoonrekening-.

Het is beangstigend, vind ik. Misschien is dit meisje wel een ambitieus, slim persoon dat eigenlijk van plan was te studeren. Misschien worden al haar talenten wel in de schaduw gezet door haar nieuwe, Leids-pratende kandidaat, die alleen maar door de letter “O” achter “RADI” te zetten veertig euro verdient. En dat betekent toch dat we allemaal een kans hebben zo te eindigen? Trouwens, hoe is zíj zo geïndigd? Zou ze daar auditie voor gedaan hebben? Auditie voor spelletjes-presentatrice?
Misschien moeten ze daar ook een televisieshow van maken. “Van Ambitieus Meisje Tot TV Trut” gaat het heten. En dan komen er duizenden hoog opgeleide meisjes uit het hele land auditeren voor een Henkjan Smits, die met dollartekens in zijn ogen de beste meisjes eruit pikt. Ze zullen het elke week uitzenden op RTL 4, met elk kwartier een reclameblok. En dan zijn ze vast niet te beroerd om tussen de reclames door een TV-spelletje in te lassen. Zodat de mensen die nog niet blut zijn van het bellen om te stemmen op hét nieuwe programma, hun laatste centen kunnen vergooien aan vier-op-een-rij.
Terecht, natuurlijk. Want zo maken we weer kans op geld! Kunnen we dat weer opbellen. En Henkjan? Die wordt alleen maar rijker. Want op een onderdanige manier smijten wij ons geld over de balk, en reken maar dat hij met z’n kersverse team van TV-trutten achter de balk staat om het geld op te vangen. Nu maakt het ook helemaal niks meer uit of ze iets kunnen of niet, want ze zijn rijk. Ik zie het al voor me. Koning Henkjan op zijn gouden troon, daaromheen Chantal, Melissa, Karin en Joke van RTL 4, die vier-op-een-rij spelen om een inzet van 500 euro.
Wat doen wij? Wij werken, want we zijn blut van het bellen. We schamen ons. En dat mag ook wel. We zweren op onze spijt dat we nooit meer meedoen aan zoiets onnozels. Met gebogen hoofd doen we wat er van ons gevraagd wordt. Wij werken. Zonder te klagen. Geen bloemen meer, geen kleuren en geen feest. En zeker geen belspelletjes meer. Er heerst rust in Nederland. Maar als je goed luistert, hoor je in de verte muziek. Want in Paleis Henkjan is het feest. Daar spelen ze inmiddels met góúden vier-op-een-rij stenen. Want zij behoren nu tot de bovenste laag van onze samenleving.
En Henkjan? Die wordt weer alleen maar rijker. Want hij heeft iets nieuws bedacht. Een wedstrijd. Op TV! En wíj bepalen de winnaar! Is het niet geweldig? Op onze gezichten verschijnt weer een glimlach. Er is weer hoop. Want het enige wat we moeten doen is eventjes te bellen…