mijn eerste MD, een opluchting......

Zo, mijn allereerste MD verhaal. Voor mij zijn vakanties altijd treurig, en ik zit er middenin. Nu heb ik zelfs het punt bereikt dat ik mijn haar, dat nu al over mijn schouders heenvalt, morgen kort ga knippen. Alleen om de verandering en het frisse gevoel.

Vakanties thuis razen voorbij, met tussenstoppen die een eeuwigheid lijken te duren. Het gevoel dat ik iets MOET doen met de tijd, omdat ik hem nu heb en straks niet meer maakt me gek. Als je de hele tijd bezig bent is het zo vanzelfsprekend dat je veel leukere dingen kan doen en nu..... nu heb ik geen idee meer. Mijn beste vriendin is net op vakantie en nu merk ik pas hoeveel ik aan haar heb.

Het klinkt misschien raar maar eindelijk gaat alles weer eens zwaar kut. Zo lang is alles goed gegaan en voelde ik me gelukkig. Heerlijk natuurlijk, maar niet het gevoel dat ik leef. Zo kut dat dat nou precies is wat ik wil. Aan alles zitten oneindig veel perspectieven dus wat is waarheid dan nog?

Alweer een jaarswisseling. Steeds sneller, steeds meer. Ik weet nog dat ik boos op mezelf was dat ik niet kon ophouden met trillen terwijl ik een uur in de kou stond. Hoe ik ook probeerde me voor te bereiden op de knallen, elke keer weer was het een verassing. De jongens waren druk heen en weer aan het rennen met vuurwerk, hun grijnzen steeds vervaagder en donkerder. Ik ging binnen zitten in een vreemd huis voor mij en ik wou alleen maar weg. De kroeg in, mezelf lam zuipen, iemand half lachend aankijken en romances verzinnen die er niet zijn. De realiteit is zo mooi, maar waarom maakte god de mensen blind?