Mijn emoties met mijn ziekte

Door dit hele proces krijg ik hulp op dit moment via school om dit te kunnen verwerken en er mee omgaan. Eerst kon ik niet huilen en wist ik niet wat er gebeurde op dit moment en de afgelopen dagen komt alles er uit. Ik vind het zo stom van mezelf dat ik om letterlijk alled mort huilen nu weer. Gewoon omdat ik de reacties onder mijn vorige verhaal lees. Ik wil hier niemand mee beledigen maar vind het jammer dat mensen er zo op reageren het maakt me verdrietig. Ik wil zo graag dat het niet waar was dat ik het gewoon verzonnen had ofzo. Alles voelt gewoon kut op dit moment. Op school is er een leraar die mij heel goed begrijpt hij heeft zelf kanker gehad. Uiteindelijk doe je alles om te blijven leven, scheer me maal helemaal kaal haal mn borsten er af als ik maar weer gezond word. Ik vind het nog het moeilijkst om mijn moeder te zien huilen en er zo verdrietig om te worden. Bij mij houd ze zich heel groot want ze wil er voor me zijn, maar daarna zie ik haar instorten. Je weet pas wat je gezondheid waard is als je ziek ben, zo voelt het. Als jullie iets niet snappen vraag het gewoon zonder gelijk te oordelen dankje voor alle steun onder mijn vorige verhaal xx