Mijn familie

Er zijn van die momenten in je leven die je nooit vergeet.
Zo is er mijn eerste herinnering. Een vroege, ik was 3. Mijn broertje was
net geboren en lag daar voor de eerste keer in mijn armen. Zo klein, zo
zacht, zo vertederend. En ik hield meteen van hem, zoals ik dat tot nu
nog steeds doe. Alleen lijkt het moeilijker te worden om het hem te laten
merken... Sorry M..
Een volgende herinnering is niet zo speciaal, niet echt van een moment.
Het is de herinnering aan hoe ik mijn vader herinner van vroeger. Ik weet
niet of ik het werkelijk nog weet, of dat ik dingen terughaal uit verhalen en
mijn 'real' dagboek -> degene die ik al vanaf groep 3 heb. Een van de eerste
dingen die erin staan is over een ruzie tussen mijn vader en broertje: iets
dat ik me niet anders kan voorstellen. Zo lang als mijn broertje kan praten
is er al ruzie geweest tussen die twee.. Gvd.. Er staat op blz. 3:
Groot Geheim
Papa word vaak snel boos op M., ik moet daarom huilen. Hij zegt
het zo hard dat ik het beneden versta..
Yvonne's geheim
Het is toch zielig dat een kind van 8 zoiets schrijft? Oh ja en het is nog steeds
precies hetzelfde.. Hij wordt zo fucking snel kwaad, en tegenwoordig ook
op mij. Niet dat ik dat erg vind, ik heb eindelijk het gevoel dat ik iets tegen hem
in kan brengen en mijn eigen mening een keer tegen hem vertel! Voor het
eerst in mijn leven. Maar het is wel kut hoe hij doet..
Hoe hij doet?
Eerst geeft hij alleen 'zijn mening' maar die dringt hij zo op dat het net lijkt
of jij zijn mening moet accepteren en moet delen voordat hij er eindelijk
over ophoudt. Als je dan net iets verkeerd kijkt of antwoord of iets anders
fout doet, dan is het compleet mis en is hij degene die zielig is! Dan geeft
hij een preek van hier tot Tokio (en verder, Mars ofzo) en gaat hij boos
voor zich uit zitten staren. Net alsof ik was begonnen! Lul..
Nou is M. laatst niet zo tactvol geweest.. Hij heeft een briefje op mijn vaders
kussen neergelegd met ' Ik haat je' erop geschreven. Toen heeft mijn
vader gezegd dat hij wel nooit meer commentaar zou geven en dat we het
voortaan zelf maar moeten uitzoeken met school en alles daaromheen, omdat
hij toch alleen maar chaggerijnige en brutale koppen krijgt.
Ik vond het eigenlijk wel mooi.. Ik dacht; nou is het zo eindelijk afgelopen met
al die ruzie de laatste tijd! Als hij het ons lekker zelf laat uitzoeken dan kan
ik eindelijke en keer mijn eigen gang gaan, op mijn eigen manier en niet
op de zijne!! Maar nee,, hij hield het nog geen 2 dagen vol! Dit weekend weer
ruzie gehad om een boekverslag, omdat ik geen boek had gelezen (wat ik
normaal altijd wel doe, en de meeste klasgenoten niet, dus wat heeft hij nou
in hemelsnaam weer te zeiken..?!) en nog een verslag moest maken in 1 dag.
En vandaag ook weer, ik weet niet eens meer waarover, maar ik had weer iets
verkeerd gezegd. Ook iets dat met school ofzo te maken had. Tja, BEMOEI JE
ER DAN OOK NIET MEE!!
Nee het is volgens mij duidelijk, ik heb de laatste tijd niet meer zoveel met mijn
vader... Alleen ruzie...

En mijn moeder?
Zij is lief, ik houd van mijn moeder. Zielsveel. Maar ook zij wordt niet goed van
de ruzies, en niet van de winter (ook last van een dip..) en zo botsen ook wij
vaker.. Soms is ze zo onrechtvaardig! Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik
me altijd aan iedereen wel eens erger, behalve aan haar. En toen schoot ze
laatst zo erg uit tegen me, heel onrechtvaardig. Over dat ik "toch altijd maar
tegendraads wilde zijn en hun mening toch nooit wou horen". Dat is zoo hard
niet waar!!! Dat heb ik nog nooit gewild, ik heb altijd hun mening gerespecteerd
en probeer altijd zo goed mogelijk mee te werken. Dat stak me enorm.. Vooral
omdat zij het zei. Als mijn vader het was gweest, oke, dat had ik aangekund.
Van hem wel.. Maar van haar..? Nee..
De enige waar ik nu nog 100% op kan vertrouwen is T. Mijn lieve schatje..