Mijn fantasievolle, ondeugende kleuterjaren

Lisa. Iedere keer als ik haar zie verbaas ik me erover dat wij elkaar al zo lang kennen - 12 jaar nu inmiddels - en al die 12 jaren zijn we beste vriendinnen gebleven zonder ook maar één keer ruzie te hebben gehad. We hebben elkaar nooit laten stikken en nu is onze vriendschap sterker dan het in al die andere jaren ooit geweest is.
Misschien omdat we nu allebei wat ouder zijn en omdat we weten wat een vriendschap inhoudt, maar misschien ook omdat we door al die jaren gewoon een hechte band ontwikkeld hebben.
Als ik bij haar thuis ben, komen er vaak allerlei herinneringen opzetten. De omgeving doet veel. Als ik het bos zie, moet ik altijd denken aan de keren dat wij als twee kleine meisjes daar rondrenden, wandelden en speelden.
Vaak vertelde Lisa dan spannende verhaaltjes. Meestal over een groep grote bouviërs die het bos in kwam en ons zouden bijten. Dat verhaaltje vertelde ze altijd als de mysterieuze bel luidde ergens achter het bos. Ik was toen altijd bang voor die soort honden. De verhaaltjes hebben altijd veel indruk op mijn fantasie gemaakt.

Het Verboden Bos ben ik ook nooit meer vergeten. Dat was een gedeelte van het bos dat van een eigenaar was. Dat stuk bos was nooit afgesloten en iedereen kon erdoor lopen. Het was een mysterieus stukje bos. Het had veel mooie Teletubbie-bultjes, mooie paadjes en er stond veel mooi hoog gras waar altijd kikkers en padden rondsprongen.
Als klein meisje werd mij altijd ingepraat dat dat Het Verboden Bos was en dat je er weggejaagd werd door een boze boswachter als je daar toch een voet neerzette.
Natuurlijk kon ik soms mijn kinderlijke nieuwsgierigheid niet bedwingen en probeerde een keer letterlijk één voet in het groene gras te zetten en trok vliegensvlug terug alsof er in het gras een alarm geplant was.
Er gebeurde niets.
Toen zette ik mijn beide voeten in het gras. Nog steeds kwam er geen boze boswachter of eigenaar aanstormen om mij op m'n lazer te geven. Een paar weken later probeerde ik uit of ik ongemerkt op het eerste bultje kon gaan staan.
Nooit is er een enge man achter me aangekomen en pas sinds een viertal jaren geleden kwam ik erachter dat Het Verboden Bos nooit verboden is geweest en dat er nog nooit een boswachter of boseigenaar rondliep om het mooie mysterieuze stuk bos te bewaken tegen vijfjarige, blonde, ondeugende, nieuwsgierige kleine meisjes.

Ondeugend en nieuwsgierig, dat was ik zeker. En ja, klein ben ik ook altijd geweest.
Vaak kwam mijn kleine postuurtje goed uit. Ik hield namelijk van kattekwaad uithalen op straat en als je dat deed, moest je jezelf wel goed kunnen verstoppen. Vooral voor opvliegende mannetjes die je wel eens met een grote koekenpan of deegroller achterna renden nadat je het bloed onder hun nagels uithaalde door steeds belletje te trekken.
Bij Lisa in de straat woonde zo iemand. Als je zin had om eens lekker te lachen, moest je daar aanbellen, vertelden verscheidene stoere klasgenoten.
Op een middag ging ik spelen bij Lisa en we wilden dat eens gaan uitproberen.
Ik, die erg veel lef had voor zo'n klein meisje, belde aan en wachtte tot de grote witte deur open ging. Na een paar seconden opende die en stond er inderdaad een man met een koekenpan aan de deur.
Ik rende weg zo hard ik kon samen met Lisa en de man achtervolgde ons tot hij van zijn tuinpad af was. Wij hadden zo'n schrik dat we door renden tot we voor het huis van Lisa stonden waar we ons weer veilig voelden. Daar stonden we uit te hijgen met knikkende knieeën. Ik ben het nooit meer vergeten.
Eén ding konden we wel: samen met de stoere jongens meepraten over "De Gevaarlijke Man Met De Koekenpan".
De verhalen werden steeds erger in de klas. Na een tijdje vertelde één van de stoere jongens dat hij zelfs achterna gezeten werd met een vleesmes. Vanaf toen werden de verhalen gestopt en er is nooit meer over gesproken.