Mijn fantasievolle vriendjes en kleuterjaren

Hmm... toen ik net terug las op mijn stuk van herinneringen, begon ik me weer wat te herinneren. Lol. Best erg eigenlijk. Nou, het is de moeite waard om het uit te typen...

Lisa en ik gingen bijna iedere dag naar het bos. Soms ging er een buurjongetje mee. Hij kon altijd antwoord geven op onze vragen. Er waren namelijk diep in het bos op verschillende plekken hele grote kuilen in de grond. Kinderen konden zoiets niet gemaakt hebben, daar waren ze te groot voor. Machines zouden dat ook niet gemaakt kunnen hebben, daar waren ze te klein en te diep voor. Toch bleven wij ons afvragen wat dat voor kuilen waren.
Op een dag ging het buurjongetje meespelen in het bos. We renden rond, deden verstoppertje, tikkertje. Plotseling kwam Lisa naar ons toe met de vraag: "Hey... wat zijn dat eigenlijk voor kuilen?"
Het buurjongetje antwoordde: "Die kuilen zijn gemaakt door kinderlokkers. Die kinderlokkers gaan op zoek naar een jongetje en een meisje, die nemen ze mee naar die kuilen en dan snijden ze het piemeltje van het jongetje eraf en dan zetten ze die bij het meisje eraan. En dan is het meisje een jongetje en het jongetje een meisje."
Lisa en ik huiverden.
Ik zag het voor me en vroeg aan het buurjongetje: "Ja maar... Als ze het piemeltje bij het jongetje eraf snijden en dan bij het meisje eraan zetten dan is het meisje een jongetje... Maar dan kan dat jongetje toch niet meer plassen?"
Hij keek me aan alsof het een stomme vraag was en antwoordde: "Daar heeft die kinderlokker ook wel iets op bedacht."
Lisa: "Ja, maar wat dan?"
Buurjongetje: "Dat weet ik niet. Ik ben nog nooit ontvoert geweest door die kinderlokker. Maar ik ken iemand waarbij dat gebeurd is..."
Wij: "Wie dan?!"
Buurjongetje: "Dat zeg ik lekker toch niet."

Lisa en ik hebben dat nog heeeel lang geloofd, totdat we oud genoeg waren en doorkregen dat het onzin was.