mijn hart...

ave,



toen ik nog een klein jongetje was,
verstopte ik eens mijn hart heel diep onder mijn bed,
in een klein oud houten doosje,die ik afsloot...
omdat de ''volwassenen'' om mij heen altijd zeiden,
dat als je niet voorzichtig met je hart was,
dat die gestolen,of zelfs door iemand gebroken kon worden...

veels te laat besefte ik me pas,
dat zo iets ''kostbaars'' onder je bed bewaren niet een heel goed idee was,
geloof me...
al onze ''nachtmerries'' en angsten druipen namelijk als een ''duistere drap'',
uit onze hoofden door naar die plek toe,
zo dat de ''monsters'' die daar wonen zich er mee kunnen voeden...

we bewapen ons tegen die benauwende dromen,spookbeelden,en duistere waanvoorstellingen ,
met touwtjes,kraaltjes en veertjes die als een soort spinnenweb aan elkaar zijn verweven,
of één van de andere talloze vreemde medaillons,reliquien,
en dan spreek ik nog niets eens over de (al dan niet religieuze) rituelen...
soms leggen we zelfs onze lot,leven in de kleine pootjes van ''een pluche vriend'',
die de monsters wie ons angst aan jagen in de duisternis ,op een magische manier altijd weet te verjagen,
en ons in de veilige licht van de ochtendgloren brengt...
we hebben dan hoop, vertrouwen dat het goed komt,
in die duisternis en angst van onze eigen kinderlijke fantasieën en eigen gecreëerde werelden ...

en mijn ''pluche vriend'' had altijd veel te verduren,
ter wel hij waakte over mij, en het oude houten kistje,
die door een dikke ''donkere drap'' geheel bedekt was...

een dikke donkere drap gemaakt van mijn eigen angsten,
rottigheid en vreemde nachtmerries door de jaren heen ..
het drap probeerde zich in alle macht door het kistje heen te vreten,
zo dat het de licht dat er in scheen kon doven, de licht van mijn hart ...
de licht die mijn ''pluche vriend'' met zijn leven dus bewaakte,
en zo lang er licht was, en dus hoop, kon hij door gaan met het beschermen...

de ''monsters'',trollen en andere ''duistere wezens'' verzamelen zich om het oude houten kistje heen,
zo als motten ,die op de licht van een kaars afgaan...
onwetend wat ze pressies zoeken, doen,...
ze gaan er gewoon op af om dat het zo hoort, hun natuurlijke aard is,
hun lot ...

maar samen met mijn ''pluche vriend konden we ze aan,
we versloegen ze één voor één...
maar de gevechten lieten ook te vaak diepe littekens achter, bij ons beiden...
het kistje leek altijd zo ver weg, uit onze bereik, maar we hielden altijd moed en hoop...

jaren lang vochten we als de avond viel tegen de ''duisternis'',
de ene keer in de naam van een geliefde,een ander keer voor de eer van een geloof,
of simpel in goedheids eigen geest ...

toen we eindelijk het oude houten doosje terug wisten te krijgen,
''omdat ik mijn hart aan een geliefde had beloofd''
was het al te laat...
mijn hart was door de gevechten beschadigt geraakt,
en in vele stukken gebroken...
de licht leek gedoofd te zijn...

ik besefte toen pas dat een hart niet is om voor jezelf te houden,
maar om weg te geven is...
de grootste stuk gaf ik dus aan mijn geliefde, als een teken van mijn liefde voor haar,
ik nam vervolgens drie stukken uit het oude kistje en zaaide ze in de grond,
zo dat ze wortels konden schieten,en allerlei moois uit voort kon bloeien...
mijn ''pluche vriend'' kreeg net zo als vele andere vrienden vanaf toen, één klein stukje,
en hij kreeg het kistje met de sleutel er van, om het veilig te bewaren, naast mij...

alhoewel ''de hart'',mijn hart op vele plekken , bij vele mensen is nu,
heeft hij zelden zo vel geschenen nu ...



faithfully yours
The TeaRat