mijn kleine ster

morgen word mijn 1 ste zoontje 2 jaar
nou zou je denken leuk een verjaardag
neej hij is dood geboren met 25 weken zwangerschap
en k mis hem nog elke dag deze dagen zijn altijd hard en verrietig.
3 dagen in het ziekenhuis wachten tot hij zou komen lange nachten en dagen
met veel pijn, dat zjn deze dagen en k voel me in deze dagen altijd down en nutteloos
k denk dan trug aan de dagen dat het gebeurrde de dag dat we hoorde dat het niet goed ging
hij groeide maar niet en hij bleef klein,na veel onderzoeken konden ze het niet vinden en moesten maar wachten
tot het beter ging. een week later moest k komen voor een echo en hij leefde dus niet meer hij was dood
k kon niet geloven dat het zo was bleef huilen en zeggen kijk nog een keer maar elke keer was het hartje dat eerder klopte
nu niks meer deed.
moest nog een heel weekend wachten tot k pas naar het ziekenhuis kon,loop je in de supermarkt met een dikke buik
iedereen kijkt er naar en denkt bij zich zelf ook leuk he ze krijge een baby.diep in je wil je zeggen kijk niet zo maar dat kan
niet de mensen kunnen niet zien dat het niet meer leefd.
eindelijk op een maandag het ziekenhuis in aan het infus weeen op wekken na 3 dagen kwam hij dan alles
er op en aan zelfs haartjes en nageltjes, zo klein en onshuldig.
de volgende dag naar huis met milan hij heeft een nachtje in zen bedje gelegen de volgende dag begraven
dit is mijn werkelijkheid van het leven. ik dacht altijd je word zwanger en dan, maar nu denk ik je krijgt kinderen en hopen dat het
goed komt in de zwangerschap. k heb een 2 de zoonje op de wereld gezet waar k onwijs veel van hou ooit moet k hem
vertellen van zen broer.