Mijn leven als alleenstaande moeder
Lief dagboek,
Ik ben Sarah en 27 jaar. Ik ben 2 zoontjes van 4 en 6 jaar. Ik zorg sinds 4 jaar alleen voor mijn zoontjes. Ze zijn elk weekend bij hun vader logeren. Dan heb ik tenminste ander halve dag even rust.
Want het is zwaar.
Elke dag is voor mij overleven. Al 4 jaar lang. Omdat ik kamp met een depressie. Heb namelijk vrijwel nooit ergens zin in. Ik zie alles grijs voor me en ben vaak erg chagrijnig. Ik weet niet precies waarom ik mij zo voel, want ik heb een dak boven mijn hoofd en een uitkering waar ik mijn kinderen mee onderhoud. Ik mag niet klagen. Alhoewel ik schulden heb wat ik afbetaal en waardoor ik vaak geld tekort kom.
Ik heb gewoon iedere dag nooit rust in mijn hoofd. Ik krijg het huishouden ook haast nooit voor elkaar. Het is altijd wel een bende hier en daar. Lege pakjes, volle aanrecht enzovoorts... Ik heb nooit zin om op te ruimen. Als het aan mij ligt lig ik 24/7 in bed maar dat gaat natuurlijk niet.
Alhoewel ik elke seconde vrije tijd (dus wanneer mijn kids op school zitten of bij hun vader zijn) besteed aan liggen op bed. Ik heb daardoor een erg slechte conditie en overgewicht. Kan nauwelijks de trap op of ik begin enorm te hijgen. Ik bedoel, ik doe wel de dingen die ik moet doen voor de kids. Ik doe ze in bad, ik kook voor ze, ik ga iedere dag even met ze naar de speeltuin. Maar met veel moeite en pijn. Ik geniet er niet van.
Iedere dag is voor mij weer overleven. Elke dag neem ik me voor een lijst op te stellen met wat ik allemaal moet gaan doen maar dan sta ik op en kijk tegen al de rommel aan, berg ongevouwen kleren op mijn bed, overal lege pakjes en speelgoed, dat ik het direct weer op geef. Ik kan niet eens de rommel uit de weg ruimen, bukken doet al zoveel pijn, laat staan ook nog mijn financiële zaken eindelijk eens een keer op orde krijgen.
Ik leef tegelijkertijd ook erg in angst, bang dat ik het huis wordt uit gezet. Ik heb een huurachterstand en moet eneco 1000 euro betalen. Doordat ik nauwelijks aan die zaken toe kom ben ik bang voor wat er komen gaat.
Ik ben ook altijd alleen, niemand die me echt helpt. Ik vraag ook niemand om hulp. Mensen hebben zelf ook hun eigen zorgen, dat besef ik maar al te goed. Maar ja, het lijkt alsof ik het niet aan kan in mijn eentje. Het is teveel...
Ik geef mijn overgewicht de schuld van alle ellende. Als ik af val en weer slank en fit ben, kan ik het wat beter aan. Dat weet ik heel zeker. Ik weeg 45 kilo teveel. Enig idee hoe zwaar het is om zoveel te moeten sjouwen in je lijf? Strontdepressief word ik ervan.
Ik kan me ook nooit eens leuk kleden, heb heel vaak dezelfde kleren aan. Nooit fatsoenlijke schoenen. Loop soms in de herfst met teenslippers over straat. Omdat het 't makkelijkst dragen is waarbij je niet hoeft te bukken. Maar ook omdat ik vaak geen geld heb voor nieuwe schoenen.
Daarom wil ik vanaf morgen, maandag, beginnen met het ziekenhuisdieet. Ik hoor hier negatieve verhalen over dat het slecht zou zijn omdat je erna weer net zo hard aankomt etc.... maar ik ben van plan erna gezond te eten en te blijven bewegen. Dit vereist voor mij gewoon spoed en er is geen tijd voor langzaam en rustig afvallen. Van wat ik begrepen heb raak je met het dieet zo'n 15 kilo kwijt binnen 3 weken. Dus heb ik ongeveer 9 weken nodig om mijn streefgewicht te bereiken.
Erg veel, ik weet 't. Maar in mijn geval is het spoed... Als ik geen kinderen had en zoveel verantwoordelijkheden dan gaf ik het vast en zeker anders en beter aangepakt.
Ik ben Sarah en 27 jaar. Ik ben 2 zoontjes van 4 en 6 jaar. Ik zorg sinds 4 jaar alleen voor mijn zoontjes. Ze zijn elk weekend bij hun vader logeren. Dan heb ik tenminste ander halve dag even rust.
Want het is zwaar.
Elke dag is voor mij overleven. Al 4 jaar lang. Omdat ik kamp met een depressie. Heb namelijk vrijwel nooit ergens zin in. Ik zie alles grijs voor me en ben vaak erg chagrijnig. Ik weet niet precies waarom ik mij zo voel, want ik heb een dak boven mijn hoofd en een uitkering waar ik mijn kinderen mee onderhoud. Ik mag niet klagen. Alhoewel ik schulden heb wat ik afbetaal en waardoor ik vaak geld tekort kom.
Ik heb gewoon iedere dag nooit rust in mijn hoofd. Ik krijg het huishouden ook haast nooit voor elkaar. Het is altijd wel een bende hier en daar. Lege pakjes, volle aanrecht enzovoorts... Ik heb nooit zin om op te ruimen. Als het aan mij ligt lig ik 24/7 in bed maar dat gaat natuurlijk niet.
Alhoewel ik elke seconde vrije tijd (dus wanneer mijn kids op school zitten of bij hun vader zijn) besteed aan liggen op bed. Ik heb daardoor een erg slechte conditie en overgewicht. Kan nauwelijks de trap op of ik begin enorm te hijgen. Ik bedoel, ik doe wel de dingen die ik moet doen voor de kids. Ik doe ze in bad, ik kook voor ze, ik ga iedere dag even met ze naar de speeltuin. Maar met veel moeite en pijn. Ik geniet er niet van.
Iedere dag is voor mij weer overleven. Elke dag neem ik me voor een lijst op te stellen met wat ik allemaal moet gaan doen maar dan sta ik op en kijk tegen al de rommel aan, berg ongevouwen kleren op mijn bed, overal lege pakjes en speelgoed, dat ik het direct weer op geef. Ik kan niet eens de rommel uit de weg ruimen, bukken doet al zoveel pijn, laat staan ook nog mijn financiële zaken eindelijk eens een keer op orde krijgen.
Ik leef tegelijkertijd ook erg in angst, bang dat ik het huis wordt uit gezet. Ik heb een huurachterstand en moet eneco 1000 euro betalen. Doordat ik nauwelijks aan die zaken toe kom ben ik bang voor wat er komen gaat.
Ik ben ook altijd alleen, niemand die me echt helpt. Ik vraag ook niemand om hulp. Mensen hebben zelf ook hun eigen zorgen, dat besef ik maar al te goed. Maar ja, het lijkt alsof ik het niet aan kan in mijn eentje. Het is teveel...
Ik geef mijn overgewicht de schuld van alle ellende. Als ik af val en weer slank en fit ben, kan ik het wat beter aan. Dat weet ik heel zeker. Ik weeg 45 kilo teveel. Enig idee hoe zwaar het is om zoveel te moeten sjouwen in je lijf? Strontdepressief word ik ervan.
Ik kan me ook nooit eens leuk kleden, heb heel vaak dezelfde kleren aan. Nooit fatsoenlijke schoenen. Loop soms in de herfst met teenslippers over straat. Omdat het 't makkelijkst dragen is waarbij je niet hoeft te bukken. Maar ook omdat ik vaak geen geld heb voor nieuwe schoenen.
Daarom wil ik vanaf morgen, maandag, beginnen met het ziekenhuisdieet. Ik hoor hier negatieve verhalen over dat het slecht zou zijn omdat je erna weer net zo hard aankomt etc.... maar ik ben van plan erna gezond te eten en te blijven bewegen. Dit vereist voor mij gewoon spoed en er is geen tijd voor langzaam en rustig afvallen. Van wat ik begrepen heb raak je met het dieet zo'n 15 kilo kwijt binnen 3 weken. Dus heb ik ongeveer 9 weken nodig om mijn streefgewicht te bereiken.
Erg veel, ik weet 't. Maar in mijn geval is het spoed... Als ik geen kinderen had en zoveel verantwoordelijkheden dan gaf ik het vast en zeker anders en beter aangepakt.
14 sep 2014
- meld ongepast verhaal
-
dottiefy (opgeheven op 22-8-2015)
zondag 14 september 2014 11:54
Succes ermee. Hopen dat het inderdaad helpt.
-
Mysterion
zondag 14 september 2014 13:50
Een heftig eerste verhaal. Toch veel lees en schrijf plezier toegewenst op deze site! Succes met de nieuwe ideeën die je gaat proberen om er weer bovenop te komen.
-
Gewoon ik
zondag 14 september 2014 13:59
Maar juist het feit dat je je kinderen hebt en zo slecht in je vel zit lijkt me een reden om niet aan zo'n speed-dieet te beginnen. Dat lijkt me enorm zwaar, in zo'n korte periode zoveel afvallen, dat is een aanslag op je lichaam en ik denk niet dat het eerlijk is om jezelf dat aan te doen nu, in jouw situatie. Denk er goed over na.
Krijg je professionele hulp bij je depressie? Als ik dit verhaal lees heb ik het idee dat je erg ongelukkig bent en niet meer kunt genieten van de dingen om je heen. -
Gewoon ik
zondag 14 september 2014 14:01
Oeps, iets te snel op verzenden gedrukt. Wat ik nog wilde zeggen is: dat lijkt me heel erg vervelend voor jezelf, in de eerste plaats, maar ook voor je kinderen. Ook als je ze de zorg geeft de zij nodig hebben, zullen ze wrs. merken dat jij niet lekker in je vel zit.
Heb je vriendinnen waarmee je goed contact hebt? Of andere dingen waar je (klein) geluk uit kunt halen? -
Sarah26
zondag 14 september 2014 19:46
Dottiefy en Misterion: bedankt.
Gewoonik: ook jij bedankt voor je vriendelijke reactie.
Ik zal iedere dag een update plaatsen van hoe het er voor staat, mijn dagboek bijhouden dus. Normaliter deed ik dit in een schrift, maar in alle anonimiteit in het openbaar schrijven vind ik toch leuker. Zo lezen mensen mee en is het niet alsof ik met mijn dagboek tegen de muur praat.
Een top site dus!
Maar goed, morgen toch maar wel beginnen met het ziekenhuisdieet. En nee ik zal het denk ik niet 9 weken lang vol houden. Maar wil het wel minstens 2 weken doen om op z'n minst de eerste paar kilo's eraf te krijgen. Voor een ietsjes fitter gevoel. Want nu lijkt het alsof ik elk moment in elkaar stort, vereist gewoon spoed dus. Daarna gezond eten uiteraard.
Vandaag heb ik er in ieder geval een potje van gemaakt. Niets uitgevoerd en aan huis besteld ipv fatsoenlijk gekookt.
Na lang nadenken heb ik mijn exman een mail gestuurd of hij het goed vindt als de kids voorlopig even bij hem wonen en parttime bij mij zullen zijn. Totdat ik mijn leven weer een beetje op orde heb komen ze weer bij me wonen. Gelukkig heb ik wat dat betreft goed contact met m'n ex en zijn de kinds ook dol op hun vader.
Nou morgenavond even een update plaatsen over hoe de dieet gegaan is.
Liefs. -
*.Angel.*
zondag 14 september 2014 23:06
Heb je dit wel eens bij je huisarts neergelegd? Dit klinkt als iets waarbij je best een handje geholpen kunt worden, zowel praktisch als gericht op steun!
-
Sarah26
donderdag 18 september 2014 13:42
Ik ben een stuk blijer dan de vorige keer omdat ik eindelijk wat zaken heb afgehandeld. Een aantal schulden in termijnen mag betalen enzovoorts...
Mijn huisje heb ik een beetje opgeruimd. Het is nog steeds een rommeltje hier en daar maar ik ben op weg naar een volledig schone huis. Ik doe iedere dag beetje bij beetje.
Minder leuk is de oververmoeidheid nog altijd... Als ik mijn kind naar school breng keer ik direct terug naar huis om linea recta mijn bed op te zoeken en vervolgens te slapen tot 12/1 uur 's middags. Wat resulteert tot luiheid als ik wakker word.
En de ziekenhuisdieet daar ben ik helaas niet aan begonnen. Ach dat afvallen laat ik anders over aan de chirurgen die in oktober mijn maag zullen verkleinen. Goddank mocht ik erheen van mijn huisarts en voldeed ik aan alle voorwaarden om geopereerd te mogen worden.
Na de operatie zal ik in therapie moeten van de kliniek en dat is alleen maar het beste voor me. Ik worstel eigenlijk al veel langer met de depressie, vóórdat ik ging scheiden had ik er al last van... Alleen is het nu vanwege mijn alleenstaande ouderschap extra zwaar natuurlijk.
Ik wou dat ik eens kon stoppen met klagen, echt... Maar ik kan er gewoon niks aan doen. Er is altijd wel wat om over te zeiken. Daarom besloot ik ook om hier te beginnen met schrijven. Want ik wil in het dagelijkse leven niet overkomen als een zeur op andere mensen. Ook al bellen vrienden me weleens op hoe het gaat en dat ik altijd mag praten wanneer ik dat wil. Ze bedoelen het goed maar wachten heus niet om de haverklap op mijn reeks klachten haha.
Ieder heeft zijn zorgen...
Wat ik ook minder leuk vind (ik vind zoveel niet leuk haha) is dat ik nooit de fút heb om bijv iemand over de vloer te laten komen. Gister nog iemand afgezegd omdat ik me schaamde voor de niet schone huis en ik wilde in bed liggen ipv op de bank te zitten kletsen. Ik vind het erg dat ik de mensen van wie ik hou uit mijn leven houd... ik wou dat ik meer met ze in contact kon komen maar ik heb gewoon geen energie. Ik hoop dat ze me zullen vergeven. Misschien zullen de chirurgen me redden van de overgewicht en zal ik meer komen opdagen zeg maar voor mijn familie en vrienden. Ik hoop dat ze mijn situatie momenteel snappen.
De mensen die me een privé bericht hebben gestuurd ontzettend bedankt voor je lieve bericht. Het spijt me als ik ze niet beantwoord, kom er vaak niet aan toe of ben soms gewoon te moe om dingen uit te leggen. Ik wil gewoon lekker hier schrijven wat in me opkomt en voor de rest ben ik energie loos. Maar zodra ik eraan toe kom zal ik de privé berichten beantwoorden!
ik moet zo mijn kleine ophalen van school dus ik sluit het hierbij af.
Ik wens jullie een fijne zonnige dag. Groetjes!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 sep 2014 Mijn leven als alleenstaande moeder ( 7 )