mijn leven in 1 verhaal

All the shitty things started when i was younger..

laat ik bij het begin beginnen, mijn ouders gingen scheiden toen ik 5 jaar was en mijn broertje was toen 3.
ik heb er nooit wat van de breuk meegekregen op een negatieve manier en had een goede jeugd. totdat ik ouder werd en merkte dat ik altijd al anders was dan wie dan ook.. ik kleedde mij anders, zag de dingen anders en deed de dingen anders. ik paste in geen enkel 'plaatje' van wie dan ook. toen ik naar de middelbare school ging was er niemand die mee ging van mijn oude school, dat was best wel spannend maar erg vond ik het niet.. ik kreeg de kans om nieuwe vrienden te maken en dat deed ik ook. heel veel mensen mochten mij en vonden mij grappig en interessant.. dat heeft nog niet eens een jaar geduurd. degene waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren geworden en waar ik mij goed bij voelde, veranderde in mijn grootste vijanden, al mijn vrienden keerden zich tegen mij en kon voor mijn gevoel bij niemand terecht, want niemand begreep hoe ik mij diep van binnen voelde.. en niemand, bedoel ik ook echt niemand.. mijn vader niet, de leraren niet.. N I E M A N D.
ik begon veel mydiary te gebruiken als uitlaatklep en zocht vrienden via het web. ik voelde me erg alleen.
daarna brak een depressieve tijd voor mij aan. internet was maar internet.. ik wou niet meer leven.. hier niet meer zijn.. ik begon mezelf pijn te doen en heb meerdere keren op het spoor gestaan.. ergens diep van binnen kon ik het niet zo laten eindigen.. toen kwamen mijn vrienden van het internet werkelijk in beeld, we spraken met elkaar af en werden heel erg hecht met elkaar.. dat valt bijna niet te omschrijven.
ik ben ze altijd nog erg dankbaar dat ze er destijds voor mij waren en ik besef me nu dat als hun er niet waren geweest, dat ik er nu misschien ook niet was geweest..


toen begon het thuis ook niet lekker te lopen, ik werd al heel vroeg volwassen omdat ik de oudste was in huis en me vader alleen was met ons. ik had respect voor hem, dat hij alles alleen heeft gedaan voor ons.. mijn moeder daartegen was voor mij een boeman. zij was degene die ons in de steek had gelaten, zij wou ons niet.. zo werd het mij verteld en ik geloofde dat.. toen veranderde alles. ik werd rebels.. niks interesseerde me meer, want niemand was geïnteresseerd in mij.. niemand boeide het wat ik had te zeggen. iedereen deed maar alsof ik geen gevoelens had.. mijn vader was altijd nog heartbroken vanwege mijn moeder.. wat ze ons had aangedaan.. hij begon veel te drinken en was vaak bij de buren aan het drinken.. dit bracht voor mij veel frustratie mee tegenover mijn moeder.. ik nam het over van mijn vader, het contact met mijn moeder. mijn vader kon niet meer met haar communiceren over vakanties en over school resultaten sprak hij ook niet tegenover mijn moeder.

die tijd ging nog even door..

op een gegeven moment kreeg mijn vader een nieuwe vriendin, ze was erg lief voor mijn vader en ook voor ons.. ik vond het fijn om me vader zo gelukkig te zien. alleen vielen wij, mijn broertje en ik steeds verder weg.. mijn vader keek niet echt meer om naar ons. wij moesten onszelf redden.
op een gegeven moment was het vrij serieus aan het worden tussen hun.. ze hadden toen geloof ik, 1 jaar een relatie met elkaar. mijn vader had het over verhuizen.. dit heeft hij nooit besproken met ons en wat wij ervan vonden. hij kondigde dit aan.. dit kwam voor mij erg hard aan. ik was toen bijna 19 en bezig om mijn toekomst op te bouwen. ik had ook net verkering met een jongen. mijn studie was bijna klaar en stond voor het dilemma werken of doorstuderen? doorstuderen werd het niet meer.. vanwege de situatie waar ik ineens inkwam.. ik zou het niet kunnen financieren.. dus moest wel kiezen voor het werk, ook al was dit niet waarvoor ik had gestudeerd.. ik moest wel.. de druk werd steeds hoger thuis, het te koop bord stond inmiddels in de tuin en ik kon het maar niet geloven.. ik probeerde meerdere gesprekken met mijn vader aan te gaan dat ik dit erg moeilijk vond.. ik voelde mij niet begrepen.. op een gegeven moment kwam de vraag vaak of ik al plannen had uit huis te gaan.. ik voelde mij niet meer welkom thuis.. ik besloot om te gaan reageren op huisjes.. ik kreeg de ene afwijzing naar de ander.. ik was heel erg onzeker.. kreeg ik dit allemaal wel voor elkaar? hoe ga ik dit allemaal doen? de jongen waarmee ik een relatie had destijds zag dat dit niet goed zou komen. hij heeft mij geholpen om alles voor elkaar te krijgen.. want ik had helemaal niets.. ik had 600 euro op mijn bankrekening staan en daar moest ik de hele inboedel van kopen.. reken maar niet dat mijn vader ook maar 1 vinger heeft uitgestoken om te helpen verhuizen, om te helpen schilderen etc. HELEMAAL NIETS.

ik was boos, verdrietig, teleurgesteld..

3maanden later kwam mijn vader bij mij hij vertelde dat de relatie uit was.

kort daarna kreeg hij weer een nieuwe vriendin.
alles ging zo snel.. ze konden elkaar nog niet eens een maand en zij woonde bij mijn vader in.
ik accepteerde het, maar had wel mijn mening.
mijn broertje woonde gewoon nog thuis.. A doorstond ook allemaal struggle's en had hulp nodig.
A heeft ADHD en lichtelijk autisme.. en ze kozen er beide voor om A uit huis te kicken.. precies zoals het bij mij ging.. mijn hart was gebroken.. niet alleen omdat dit mijn kleine broertje is.. maar ook omdat ik wist dat hij echt hulp nodig had en dit was niet de oplossing.. hierdoor ontstond er veel hommeles tussen de familie banden.
maar het ging door. A ging uit huis, ik was het er echt niet mee eens..

toen begon mijn moeder ook meer contact te zoeken met mij..De relatie die ik destijds had was echt een eye opener, hij leerde mij zoveel dingen die ik eigenlijk van mijn vader had moeten leren.. ik ben hem nog altijd dankbaar voor dat. na 3.5 in een relatie te hebben gezeten heb ik er vorig jaar januari er een punt achter gezet.. het ging niet meer.. hierin ook precies hetzelfde, ik offer mezelf op om een ander gelukkig te zien.. in januari 2017 was het klaar.. ik koos voor mezelf.. ik heb nog een halfjaar goed nagedacht wat ik wou.. wou ik op mezelf blijven wonen met helemaal geen buffer of pakte ik die kans die ik kreeg. om bij mijn beste vriendin en haar vader in te gaan en alles op orde te krijgen.. ik heb het gedaan.. ook al wist ik dat dit ook nadelen met zich mee ging brengen maar dat interesseerde mij niets.. ik wou maar al te graag mijn rijbewijs halen(ik heb hem inmiddels bijna!!) en een flinke buffer opsparen die mij steeds is ontnomen.. ik heb gekozen voor mezelf, voor mijn eigen rust.. maar door hem zag ik de dingen anders, de invloed van mijn vader was er niet meer, ik begon voor mezelf te denken, voor mezelf op te komen.. ik wou met mijn moeder praten, ik wou weten hoe zei alles voor haar zag.. en kwam tot de conclusie dat mijn moeder al 20 jaar met hetzelfde probleem kampt als dat ik dat doe, tegenover mijn vader.. alles werd ineens zo duidelijk voor mij.. maar wat ik niet zag is dat dit heel veel emotie met zich meebracht.. ik voelde me schuldig tegenover mijn moeder, dat ik zo tegen haar heb gedaan.. ik zag een prachtmens voor mij, een mens waar ik eindelijk mijn ei bij kwijt kon en dit was ook nog mijn moeder.. eindelijk voelde ik me begrepen. ik had voor het eerst in mijn leven mijn save haven.. hier hunkerde ik al die tijd naar.. Maar het moeilijkste is nog steeds tot op de dag van vandaag, de afstand.. ze woont in het zuiden van het land en ik in het hoge noorden.. t voelt voor mij alsof ik hier vast zit.. de rollen zijn omgedraaid, alles is duidelijk maar toch nog zo vaag.. want de band tussen mij en mijn vader is compleet vervaagd.. communiceren vanaf zijn kant gebeurd nog steeds niet en hij is compleet in het wereldje van zijn vriendin beland.. (same old shit)
ik offer mezelf nog altijd te veel op om hem gelukkig te zien en hij beseft niet hoeveel tranen ik hierom laat. hoeveel moeite mij dit kost..

September vorig jaar is mijn oma(mijn vaders moeder) overleden. dit kwam voor mij als een klap aan..
mijn oma en opa hebben een hele belangrijke rol gespeeld in onze jeugd.. omdat mijn vader alleenstaand was, waren mijn oma en opa er altijd voor ons.. we aten er vaak of als we ziek waren konden we altijd bij hun terecht. ze woonden letterlijk 2min bij ons vandaan en dat was zo fijn! t was voor mij ook heel belangrijk om te spreken op mijn oma's crematie. er is mij zoals gewoonlijk niets gevraagd of ik ook iets wou doen voor haar.. ik heb hiervoor zelf mijn mond opengetrokken en vanalles geregeld om dit voor mijzelf een plekje te kunnen geven.
uiteindelijk is het me gelukt om te spreken voor mij oma, heb ik foto's uitgekozen en een nummer wat mij herinnerde aan de goede oude tijd aan oma. ik had tussendoor ook nog gevraagd aan zowel mijn vader als aan mijn opa of ik as kon krijgen van oma. ze zeiden dat ik me daar niet druk om moest maken en dat het wel kwam.
ik besprak dit ook met mijn moeder en zij hielp me met websites op te zoeken waar je as allemaal in kunt verwerken en kwam met het idee om een hangertje te dragen met haar as erin. ik heb mn vader gevraagd of dit mocht en hij zei dat hij alles prima vond maar dat ik ook toestemming moest hebben van opa.. ik ben naar opa geweest en heb gevraagd of dit mocht.. ja zei opa maar dan moet je naar papa toe om dit te regelen..

na dit hele verhaal te hebben gelezen weet je nu inmiddels hoe dit voelt

dus ik heb tot op een week geleden (ZO LANG HEEFT HET GEDUURD)
een berichtje gestuurd hoe het nou zat met het kettinkje..
ineens was mijn opa en mijn broertje op dat moment ook daar en hadden ze een klein beraad gedaan en kwamen tot de conclusie om het toch maar niet door te laten gaan omdat opa het ineens niet meer wou en dat oma het ook niet zo had gewild.. EY alle respect hé.. voor mijn oma die er niet meer is, voor mijn opa en voor mijn vader..
MAAR. ze hebben hier vind ik, een hele grote fout gemaakt!!
waar ze zelf geen flauw idee van hebben..
ondertussen ging ik verhaal halen bij broederlief.. want wij hebben een hele goede band met elkaar.
ik wilde wel eens weten wat er nou echt is gezegd, t kwam erop neer dat mijn vader en mijn opa het te confronterend zouden vinden als ik een kettinkje droeg met oma haar as erin..
als ze dat direct hadden gezegd had ik er alle begrip voor gehad.. nu ook wel maar ik ben inmiddels gekwetst.. want mijn vader zei dat alles goed kwam en mijn opa had het ook toegezegd..

inmiddels heb ik hem sinds maart dit jaar niet meer bijgepraat over hoe mijn leven verloopt.. dat doet me erg zeer.. sinds vorige week kan ik maar niet stoppen met huilen en heb ik het gevoel dat ik weer in een soort depressie beland.. ik heb aan de bel getrokken bij mijn huisarts.. ik ga over 2 weken beginnen met therapie, zodat ik dit kan afsluiten, dit hele avontuur moet een plekje krijgen zodat ik straks ook steviger in mijn schoenen sta en op een positieve manier verder kan..