Mijn leven is een soap (Part 1)

Voor dat ik verder ga met het digitaliseren van mijn dagboek heb ik het idee dat het misschien handig is om te weten waarom ik bij het GGZ ben terecht gekomen en mijn psychiater mij heeft aangestuurd tot het schrijven van een dagboek.

Ik zal een stukje terug gaan in mijn verleden vertellen wat ik deed en wie ik ben en beschrijven wat mij kennelijk naar het GGZ heeft gebracht.

Ergens rond 2002 is het kennelijk begonnen alleen heb ik het nooit echt doorgehad ik dacht ik heb alles onder controle en ik ben er klaar mee.

Ik eigenaar van een goed lopend bedrijf, woon tijdelijk met mijn vriendin in een huis van een goede vriend omdat ik mijn eigen huis heb verkocht en mijn nieuwe huis nog niet is opgeleverd. Mijn vriendin heeft twee gezichten de laatste paar jaren, ik zal het even uitleggen.
Als ik alleen ben met haar is het een depressief persoon die niets wilt en nergens zin in heeft. Ze hangt op de bank glurend naar de televisie en meer komt er niet uit.
Maar als er vrienden over komen dan is het spontaan de gezelligheid waar iedereen vrolijk van word. Ik heb haar regelmatig aangesproken op dit gedrag en dan krijg je als antwoord dat je gelijk hebt en dat ze verbetering beloofd. het gaat dan twee maanden goed, ze doet haar best en daarna zakt ze weer in het oude patroon.

Niks is goed genoeg we gaan 4 keer per jaar op vakantie naar de mooiste plaatsen op aarde, we hebben twee auto's voor de deur en ons inkomen daar dromen vele gezinnen van in Nederland, ik heb een inkomen van ruim vierduizend euro in de maand en zij brengt ook nog eens zo'n zeventienhonderd euro in het laatje.

Mevrouw is bijna jarig en als kado heb ik een droogpak gekocht, onze hobby is scuba diving dus ik schaf zo'n pak voor haar aan zodat ze niet meer in haar blote reet hoeft te staan wanneer we ergens een duik hebben gedaan. Geloof mij dat pak is niet goedkoop.

Zoals wel duidelijk ben ik niet echt tevreden met de gang van zaken en bespreek mijn relatie met een goede vriend van mij en dat ik eigenlijk pan klaar ben met mijn vriendin en haar materialistische gedrag, dat ik geen dank je wel hoef te verwachten wanneer ik haar haar verjaardagskado geef, sterker nog ik vertel hem dat als ik haar hiermee confronteer met het feit dat er geen dank je wel van af kan ik precies weet wat voor antwoord ik zal krijgen. Zij gaat mij zeggen: "Maar het is toch ook mijn geld".

Wanneer de dag is gekomen en het hok zit vol visite is ze uiteraard de gezelligste vrouw op aarde, kennissen zeggen zoals altijd dat ik een geluksvogel ben, ik heb een succesvol bedrijf, mijn nieuwe huis is bijna klaar, ik ga vier keer per jaar op vakantie en ik heb een spontaan lekker wijf aan mijn zijde. ... ze moesten eens weten!
Als ik het kado overhandig is de hele huiskamer enthousiast, behalve zij, het enige wat uit haar mond komt is "Oh leuk" legt het opzij en klept weer vrolijk door met haar moeder. De volgende dag heb ik gewoon weer een stuk verdriet op de bank zitten als ik terug kom van mijn werk.

Mijn vrienden komen even een weekje thuis om daarna door te vliegen naar de Cayman eilanden, je raad het al, de schone schijn word weer op het gezicht getoverd en we hebben een week vol gezelligheid en zodra ze weer zijn vertrokken komt automatisch het ontevreden smoelwerk weer in beeld. Deze week was voor mij de druppel ik ben er klaar mee en als ons huis klaar is voor de verkoop dan is het tijd om er een eind aan te maken. Deze jongen wil niet meer verder met deze relatie.

We zijn een maand verder, ons huis is opgeleverd en we zitten er in, alles is nieuw het is alleen een kwestie van kleine dingetjes afwerken zoals plinten of een buitenlamp ophangen. Je kan je vast wel voorstellen dat ik in die maand mij aardig heb lopen opvreten en serieus heb kunnen nadenken of ik werkelijk klaar ben met haar na acht jaar.

Ja het is tijd ....