Mijn messy leven als Koos Vriendloos

It's been a looong time since I wrote here , maar ik wil ergens m'n verhaal van me af schrijven.

Ik denk dat het afgelopen zomer begon. Ik ging op vakantie met m'n beste vriendin. Tien dagen is lang, te lang misschien zelfs, om met z'n tweeën weg te zijn. De laatste dag was vooral heel erg rot en hebben we ook nauwelijks gepraat. We zaten niet bij elkaar in het vliegtuig, en dat was niet erg. Ik had sowieso een geweldige plek bij jongens die we op vakantie hadden leren kennen. Maar goed, ik dwaal af.

Na de vakantie hebben we elkaar een tijdje niet gesproken. Ik was de rest van de zomer bij m'n ouders en zij was in de stad en het was prima zo. Toen het collegejaar weer begon gingen we natuurlijk weer met vrienden eten (clubje van de middelbare school, 2 jongens, zij en ik), maar ze haakte vaak op het laatste moment af, had wat beters te doen, was opeens niet lekker, etc. Ik ging eten met de jongens, was ook gezellig. Als ze er een keer wel was, maakten we grapjes over haar als sjaak afhaak, want dat was ze gewoon. Werd ze boos om. I guess the truth is always hard.

Dan soms kon ze er zomaar ineens weer zijn en was het ook gezellig. Ze kondigde aan dat ze het komende semester naar het buitenland zou gaan. Één van de jongens was inmiddels al voor stage naar de VS. We hadden een gezellige afscheidsborrel, want tijdens haar officiële afscheidsfeestje kon ik er niet bij zijn omdat ik een belangrijke klus had. Uiteraard belde ik haar de dag voor vertrek nog even en ik was als verrassing op Schiphol om afscheid te nemen. Ze had immers nog altijd de titel beste vriendin, ondanks de bitchy opmerkingen die ze soms maakte.

Sindsdien verloopt alles met haar moeizaam. Ik snap dat het leven exciting is in het buitenland en dat je thuis even vergeet, maar toch. Ze heeft kennelijk geen tijd om mijn Whatsappjes te beantwoorden, en als ze dat wel doet mag ik rustig 24 uur wachten op een reactie. Andersom wordt natuurlijk wel verwacht dat ik meteen antwoord. En nee, het is niet alsof ze geen bereik heeft, want haar blog wordt ieder uur bijna bijgewerkt.

Toen ze haar vertrek aankondigde, wilde ze graag dat ik langs zou komen. Ik heb niks beloofd, want ik wist niet goed hoe mijn planning eruit zou zien, in verband met stage en dergelijke. Haar reactie was: "Oh, je hoeft niet als je niet wilt hoor." Inmiddels heb ik al een paar keer een voorstel gedaan. Het een was om er samen een citytrip van te maken en naar een dichtbijliggende stad te gaan waar ze nog niet was geweest. Haar antwoord: Nee, want ik wil sparen om hier te reizen. Tweede voorstel om naar haar huisje te komen en een weekend te chillen samen is nooit op gereageerd.

In the meantime I made a new friend. Ze is een studiegenootje en we hadden ons toevallig bij dezelfde sportcursus ingeschreven en we bleken een match made in heaven. Met haar spreek ik elke week af en we bespreken letterlijk alles. Zij zei al dat ik de manieren van miss Buitenland niet hoef te pikken en gewoon maar 'ns moet wachten tot zij initiatief neemt. Starting today

Dan zijn er nog twee vriendinnen van m'n vorige opleiding. Met één van hen gaat het echt niet goed, en met haar heb ik dan ook regelmatig contact. Al betekent dat vooral dat zij boos is op alles en iedereen en ik luister. She needs me and I'm there for her. Daar moet ik wel echt voor pushen, want ze heeft de neiging iedereen om zich heen weg te duwen vanwege haar problemen. Gelukkig lukt dat nog steeds. De ander zie ik nauwelijks, proberen we af te spreken is er altijd wel iets waardoor ze niet kan. Onze 'zieke' vriendin is het enige wat ons nog bindt, zo voelt het soms.

I feel kind of lonely. Ik heb het idee dat ik een amazing friend voor veel mensen ben, maar dat ik zelf maar één vriend heb, namelijk het studiegenootje, en zij gaat nu ook door een moeilijke periode. En het is niet zo dat ik momenteel moeilijke dingen heb waarover ik m'n hart moet uitstorten bij m'n vrienden (Or do I?) maar ik mis het doen van leuke dingen. Behalve zij willen ze niet mee naar concerten in poppodia, want dat is te duur, kunnen ze niets plannen, want dat is te ver vooruit, en spontaan afspreken gaat ook niet. Vooral nu ik doordeweeks bij m'n ouders ben en in het weekend in de stad spreek ik nog weinig mensen, want voor de meesten is het andersom.

Begrijp me niet verkeerd, mijn leven is amazing. Ik heb een heerlijk appartementje in de stad, een geweldige stage, een leuk netwerk en ik heb eindelijk een duidelijk idee over wat ik in m'n toekomst wil gaan doen. Ik heb me aangemeld voor een semester in het buitenland (Italië:love en m'n studie gaat ook lekker. Ik had de afgelopen week eindelijk de ballen om m'n crush op een date te vragen, en ook al zei hij nee*, I'm damn proud of myself and I feel amazing. Alleen heb ik niemand om dat mee te delen en dus beland ik weer hier.

Kusjes

*Zijn versie van nee: Uhmm.. Ik ga toevallig morgen al met iemand anders een drankje doen dus zou beetje raar zijn als ik dat met 2 tegelijk zou doen. Is niet echt netjes hè. Dus de volgende keer misschien