Mijn oma...

Ondertussen Desperate Housewives op staan....

Maar vandaag zijn we naar familie geweest in Zutphen, was enorm gezellig! Wel een 2 uur durende rit heen maar dat geeft niet. Gelukkig airco in de auto dus we hadden het niet benauwd.

Komen we daar aan zegt mijn achter-achternicht:' ik heb wat voor je'. Komt ze aan met een foto van mijn opa en oma! Haar moeder had het schijnbaar altijd bewaard. Mijn opa heb ik nooit gekend (helaas) die was al enige tijd overleden voordat ik kwam. Maar mijn oma was de allerliefste van de heeeeele wereld! Wat werden mijn zusje en ik altijd verwend als we bij mijn oma kwamen. Een banaan in de ene hand in de andere een ijsje en in onze mond snoep. Haha! Als ik daar aan terug denk krijg ik een lach van oor tot oor...

Wat mis ik mijn oma toch als ik haar weer zie op een foto. Dat we thuiskwamen en manlief de kleine kerel onder de douche deed heb ik even de foto op mijn hart gelegd, en de tranen prikten achter mijn ogen, lieve lieve oma ( en opa) ik hoop zoooo dat ik u( jullie) snel weer zie! En kan knuffelen!!!

Hoe vaak heb ik haar niet gebeld in mijn tienerjaren als ik weer eens niet met mijn ouders kon praten. Oma wist altijd raad, en als ze het niet met mee eens was dan liet ze dat ook merken. Mijn oma nam geen blad voor de mond! Ze was af en toe wel erg achterdochtig haha, als er mensen met elkaar stonden te praten en keken toevallig haár kant op dan was het meteen: ' kiek dan ze praoten over mien'. Ja mijn oma was een Zutphense maar woonden al erg lang in Harderwijk om Harderwieks te praten... Soms herken ik mezelf in haar, vooral dat achterdochtige.

Ik weet nog wel dat toen mijn oma overleden was heel veel mensen tegen mij zeiden dat ik net kleine Willy was (mijn oma heette voluit Wilhelmina maar iedereen noemde haar Willy). En dat vond ik helemaal niet erg want ik was trots op mijn oma! Trots over hoe ze haar hield voordat ze geopereerd werd, hoe ze op de ic lag met allemaal draden en snoeren. En trots dat het goed ging dat ze weer op zaal mocht! Helaas heeft ze daar nooit gelegen.

Een dag of paar dagen voordat ze op zaal mocht is ze overleden aan complicaties. Mijn man (toen nog vriend) waren op visite toen mijn vader belde dat het niet goed ging. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen was ze al een kwartier eerder overleden (door een maagbloeding) met de zusters aan haar bed die haar hand vasthielden. Ze is vredig ingeslapen gelukkig. Toen we binnenkwamen lag ze met een knuffeltje tussen haar handen gevouwen, oma was gek op knuffels, ze had een hele verzameling (nu ik dit typ stromen de waterlanders echt over mijn wangen ook al is het ruim 10 jaar geleden). Wat voelde ze nog warm ik kon echt niet geloven dat oma er niet meer was! Maar helaas het was wel zo. De rest van de begrafenis is eigenlijk een beetje als een roes voorbij gegaan. Maar als ik weer daar zou lopen op de begraafplaats dan zou ik meteen weer weten waar ze begraven lag, maar mijn ouders en tante hebben er voor gekozen om niet meer te betalen dus denk dat haar graf ondertussen geruimd is.

Ik hoop zo dat ik oma straks weer mag zien op een prachtige paradijsaarde! Dan kan ik haar mijn trots laten zien, ook zie ik dan eindelijk mijn opa! Toch maar weer beter mijn best doen in alles!!!