Mijn reis in Uganda

Ik wil jullie wat vertellen over het indrukwekkendste wat ik heb mee gemaakt de gedurende reis..
We gingen bijna elke dag met het busje naar een nieuw project.
Om er te helpen of om te kijken wat er allemaal gedaan moest worden, en zo een beetje inzicht te krijgen in de situatie.

De eerste echte dag dat we naar de eerste accommodatie reden had ik geen idee wat ik zou verwachten. Ik ging er van uit dat ik een arm land zou zien met veel verschillen.
Ik weet dat ik heel erg verwend ben vergeleken met de kinderen daar.
Ik weet dat ik blij moet zijn met de dingen die ik heb, en niet alleen spullen maar ook me familie en me ouders. Sommige kinderen kunnen dat niet zeggen. Zo veel mensen kunnen zeuren om de kleinste dingen bijvoorbeeld om het weer of als iets tegen zit. Een ding is zeker sinds ik terug ben uit Oeganda zal ik nooit meer snel zeuren om iets en altijd me best doen.

Toen ik in de auto zat keek ik werkelijk me ogen uit , we hadden de eerste avond even 10 minuten gereden van het vliegveld naar de accommodatie. Zelfs toen ik net 1 minuut het vliegtuig uit kwam zag ik het verschil al. Een man maakte vieze gebaren en ik voelde me meteen onveilig en geïntimideerd. Ik dacht “ Ik wil terug naar Nederland wat is dit voor een gekke werk” Toen we naar de eerste accommodatie reden zag je vrij weinig het was heel donker en iedereen sliep al.

De volgende ochtend begon het echte werk en werd ik alleen maar meer op de feiten gedrukt “Dit is zo veel anders” We pakte de spullen in en gingen in de bus zitten. Toen we net een minuut onder weg waren zag ik het al totale armoede. Kinderen zonder schoenen was nog maar het begin. Kinderen zonder kleren die alleen een hemd aan hadden. Ik heb soms echt voor minuten lang voor me uit zitten kijken. Kinderen die hun eigen broertje en zusje op de arm droegen die kinderen die niet eens meer kind zijn. Ik heb zo veel kinderen gezien met lege ogen die voor zich uit keken. Je zag geen plezier meer, je zag alleen een kind dat kapot was.

Sommige mensen zeggen “ Ze zijn niet zielig ze zijn dit leven gewend en weten dus niet beter” Ik weet het nu wel beter want dat is echt niet waar. Ik heb kinderen leren kennen die geen ouders meer hadden en die kapot waren. Een meisje bad elke avond dat haar moeder er weer was, ze had een foto lijstje van haar moeder op haar bed staan. Geen enkel kind zou zonder ouders moeten zijn of zonder familie. Het was alleen al zo indrukwekkend om met die kinderen te praten of hun verhalen te horen. Meisjes die niets liever zouden dan dansen en zingen. Jongens die zo graag dokter wilden worden. Maar voor die kinderen zit dat er gewoon niet in. Wij kunnen nog verder studeren en onze dromen na jagen. Maar deze kinderen hebben dat gewoon niet. Hun leven zal het zelfde zijn als hun opa’s en oma’s en hun moeder en vader. De meisjes blijven thuis en gaan voor de kinderen zorgen en de jongens gaan werken. Ze kunnen niet verder leren.

Het is zielig om magere kindjes te zien of honger buikjes. Of kinderen die ruzie maken om ballonnen. Je zult nooit kinderen in Nederland zo blij kunnen zien om een ballon of een bellenblaas. Het is echt een verschil dat niet veel mensen zullen weten of te weten komen. Ik had zo graag meer voor die kinderen willen doen. En me moeder zei al voor de grap voor ik ging “ Niet eentje mee nemen hé !” Ik had ze graag allemaal stuk voor stuk een toekomst zo als in Nederland gegund. Want elk kind verdient een eerlijke toekomst zonder zorgen.

“En elk kind zou een kind moeten kunnen zijn. “