Mijn thuissituatie..

Het is nogal een lang verhaal maar ik wil het begin vertellen waar ik mee zit, hopelijk kunnen jullie advies geven.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vanaf mn 4de zijn mn ouders al gescheiden. Mijn vader vond mijn moeder niet meer leuk, maar wel de buurvrouw( die buurvrouw is nu mijn stiefmoeder). Ik was toen 1 weekend in de twee weken bij mijn vader, en de rest van de dagen bij mijn moeder. Ik zag mijn vader nog wel vaak want hij woonde 1 huis naast ons. Later zijn mijn moeder, broertje en ik verhuisd maar wel in dezelfde stad ( 2 minuten afstand).
Na een tijdje heeft mijn vader een rechtspraak aangespand omdat hij co-ouderschap wou (week bij mijn vader en een week bij mijn moeder). Dit was niet gelukt en kreeg er alleen een extra dag bij. Mijn ouder hebben in die 8 jaar geen goed contact gehad en veel ruzie gehad. Als mijn ouders iets moeten afspreken doen ze dat via de E-mail en niet via de telefoon ofso.
Nu, 8 jaar later heeft mijn vader weer een rechtzaak aangespand, en nu komt het moeilijke voor mij... Mijn vader wil nog steeds co-ouderschap en mijn moeder echt niet. Ik ben zo iemand die niemand teleur wil stellen. Als ik voor co-ouderschap kies is mijn moeder teleurgesteld, en andersom ook. Ik ben al een paar keer bij de kinderbescherming geweest en ze hebben aan mij gevraagt waar ik voor kies. Ik blijf maar zeggen dat ik het niet weet. Dat komt omdat ik meningen hoor van mijn ouders, mijn stiefmoeder, mijn opa en oma's enzovoort. Ik weet nu echt niet wat ik moet doen en raak er erg gestressd van.. De kinderbescherming had als advies co-ouderschap gegeven, en mijn moeder moest erg huilen. Ik bleef maar zeggen dat dat mijn schuld was, en mijn moeder bleef maar zeggen van niet. We werden opgehald door mijn opa. Mijn moeder vertelde het advies en mijn opa gaf meteen mij de schuld. Ik weet dat dat uit woede kwam maar ik blijf er mee zitten..
Elke keer als ik hier met iemand over praat begin ik weer te huilen. Ik wil daarom ook hulp zoeken om erover te kunnen leren praten maar ik wacht al vanaf februari.
En alsof dat nog niet genoeg is heeft een vriendin van mij ook nog problemen met zichzelf snijden enz. waar ik bij betrokken raak én mijn stiefzus had ook nog dezelfde problemen.

Het lijkt misschien niet zo'n super erg verhaal maar ik zit er echt mee, en ik moest het gewoon even kwijt (;
Later volgen meedere delen van dit.
xxx