Mijn vader en ik...
Tot aan mijn 20ste heb ik mijn vader nooit gekend. Mijn moeder wilde graag een kind en had er lang over nagedacht. Ze werd verliefd op mijn vader. Mijn vader wilde haar dat plezier graag doen en zo kwam ik tot stand.
Mijn vader was in de veronderstelling dat mijn moeder mij alleen wilde opvoeden zonder bemoeienis van zijn kant. Mijn moeder had hem gezegd dat hij deel van mijn leven mocht uitmaken als hij dat wilde, maar dat ging een beetje langs elkaar heen en toen ik ongeveer zes maanden oud was, vertrok hij.
Hij leerde een andere vrouw kennen waar hij mee trouwde en twee kinderen op de wereld zette (technisch gezien heb ik dus een halfbroer en een halfzus die ik niet ken). Deze vrouw had er zo veel moeite mee dat ik mijn vaders eerste kind was (van een andere vrouw dan zij) en wilde dus niet dat er contact zou zijn tussen ons. Mijn moeder en vader hadden afgesproken dat er altijd contact zou zijn zodat ik later zou weten waar ik vandaan kwam, wie mijn vader was. Maar door de bemoeienis van zijn vrouw ging het contact verloren.
Toen ik drie was, heeft mijn moeder contact gezocht met mijn vader. Hij was nog steeds bij zijn vrouw en weer kwam er geen contact tot stand.
Ik groeide op bij mijn moeder (de meest geweldige vrouw die je je als moeder kan wensen). We hebben in 20 jaar samen ontzettend veel gedeeld en meegemaakt. Toch ben ik me altijd af blijven vragen: Waar is mijn vader? Wat zou hij aan het doen zijn? Zou hij nog leven? Waarom heeft iedereen er een en ik niet? Waarom ging hij weg? Was het om mij? Wilde hij me niet?
Met al deze vragen heb ik lang geworsteld. Ik ben zelfs gaan denken dat ik blijkbaar niet goed genoeg was, dat niemand me wilde hetgeen natuurlijk nergens op sloeg. Maar als kind denk je dat wel.
Ergens na mijn 18de verjaardaghield ik het niet meer. Ik moest weten of hij nog leefde, waar hij was... Dus mijn moeder en ik gingen op zoek. We zijn begonnen bij de laatst bekende gemeente waar hij gewoont had en zijn zo met de trein van gemeente naar gemeente gereisd om zijn woonplaats te achterhalen. Aan het eind van de dag bij het laatste gemeentehuis hadden we geluk. We waren nog net op tijd binnen, want ze zouden net sluiten. "Hij woont hier nog wel ja, maar wij kunnen zijn adres niet doorgeven", zei de vrouw achter de balie. Dat was i.v.m. privacy. Ik moest een brief schrijven en die zouen zij voor mij afleveren. Daar baalde ik dus ontzettend van.
Gelukkig heb ik een slimme moeder die de oplossing aandroeg. We liepen een cafe binnen en vroegen om een telefoonboek. We vonden vier mensen met dezelfde achternaam en initialen als mijn vader. Ik was helemaal gelukkig.
Eenmaal thuis is mijn moeder die vier af gaan bellen. Geen van de vier was thuis, maar bij het laatste nummer kregen we een antwoordapparaat te horen. Mijn moeder herkende zijn stem meteen. Bingo, ik had zijn adres te pakken. En hij leefde nog.
Ik heb dat adres twee jaar in mijn bezit gehad zonder er iets mee te doen. Ik vond het te spannend en wist niet hoe ik het aan moest pakken. Het kwam allemaal zo dichtbij nu.
Op mijn 20ste kreeg ik ineens de geest. Binnen vijf minuten had ik een kort briefje opgesteld. Dat ik hem graag wilde leren kennen en dat ik de keus aan hem liet wat hij wilde. Contact of niet... Hoe dan ook, ik hoopte dat hij zou reageren, al was het maar om te laten weten dat hij geen contact wilde. Dan wist ik wel waar ik aan toe was na al die tijd in onzekerheid te leven.
Tot mijn verbazing kreeg ik binnen een week bericht terug. Ik was in shock. Eindelijk was het zover. Hij wilde ook contact en liet het aan mij over hoe dat zou verlopen. Ik was geschrokken, blij en gelukkig tegelijk. Maar wat moest ik nu?
We zijn begonnen met wat brieven te schrijven over hoe ons leven eruit zag. Gewoon om elkaar te leren kennen. Hij was gescheiden van zijn vrouw en opnieuw getrouwd (voor de 2de keer dus) met een ander. Zij had er geen problemen mee dat we contact hadden en bevorderde het zelfs. Een ontzettend aardig mens.
Nu, nu ik 22 ben, verloopt het contact steeds beter. We bellen en schrijven en af en toe spreken we eens af om te gaan eten en bij te praten. Het doet me ontzettend veel goed om hem en zijn vrouw te kennen. Ik weet dat hij nooit een echte vader voor me zal worden, daar is het ook wat te laat voor. Maar zoals het nu gaat, gaat het prima. Beter had ik het eigenlijk niet kunnen wensen.
Wat ik nog wel moeilijk vind, is dat ik mijn halfbroer en halfzus niet ken. Ik ben toch erg nieuwschierig naar ze, ookal heb ik ze nooit gezien. Zij wonen nog bij zijn eerste vrouw. Mijn vader heeft ook geen contact met ze, wat hij erg jammer vind. Hij heeft ze al acht jaar niet gezien of gesproken. We hopen allemaal dat daar verandering in komt.
Vorig jaar is de huidige (tweede) vrouw van mijn vader blind geworden. Het heeft me ontzettend geraakt. Ze gaan nu door een ontzettend moeilijke periode samen. Ik was het meest ontroerd toen zijn vrouw tegen hem zij: " Ik vind het verschrikkelijk dat ik mijn kleinkind (van haar eigen dochter) en jouw dochter (ik dus) nooit meer zal kunnen zien." Ik heb gehuild tot ik niet meer kon.
Vandaag heb ik haar aan de telefoon gehad. Ze is bezig met braille voor gevorderden en leert om met een blindegeleidehond te lopen. Ze hebben er een aangevraagd, maar dat kan nog wel anderhalf jaar duren. Het gaat met ups en downs.
Toch ben ik verschrikkelijk blij dat ik ze ken en dat ik weet waar ik vandaan kom. Ik geef ontzettend veel om ze en ik hoop dat alles verder goed zal gaan.
Mijn moeder is onder dit alles geweldig geweest. Ze heeft me gesteund en geholpen met alles. Hierbij wil ik haar bedanken voor alles wat ze voor me gedaan heeft. Mam, je bent geweldig en ik hou van je. Voor altijd.
Liefs, Lilly
Mijn vader was in de veronderstelling dat mijn moeder mij alleen wilde opvoeden zonder bemoeienis van zijn kant. Mijn moeder had hem gezegd dat hij deel van mijn leven mocht uitmaken als hij dat wilde, maar dat ging een beetje langs elkaar heen en toen ik ongeveer zes maanden oud was, vertrok hij.
Hij leerde een andere vrouw kennen waar hij mee trouwde en twee kinderen op de wereld zette (technisch gezien heb ik dus een halfbroer en een halfzus die ik niet ken). Deze vrouw had er zo veel moeite mee dat ik mijn vaders eerste kind was (van een andere vrouw dan zij) en wilde dus niet dat er contact zou zijn tussen ons. Mijn moeder en vader hadden afgesproken dat er altijd contact zou zijn zodat ik later zou weten waar ik vandaan kwam, wie mijn vader was. Maar door de bemoeienis van zijn vrouw ging het contact verloren.
Toen ik drie was, heeft mijn moeder contact gezocht met mijn vader. Hij was nog steeds bij zijn vrouw en weer kwam er geen contact tot stand.
Ik groeide op bij mijn moeder (de meest geweldige vrouw die je je als moeder kan wensen). We hebben in 20 jaar samen ontzettend veel gedeeld en meegemaakt. Toch ben ik me altijd af blijven vragen: Waar is mijn vader? Wat zou hij aan het doen zijn? Zou hij nog leven? Waarom heeft iedereen er een en ik niet? Waarom ging hij weg? Was het om mij? Wilde hij me niet?
Met al deze vragen heb ik lang geworsteld. Ik ben zelfs gaan denken dat ik blijkbaar niet goed genoeg was, dat niemand me wilde hetgeen natuurlijk nergens op sloeg. Maar als kind denk je dat wel.
Ergens na mijn 18de verjaardaghield ik het niet meer. Ik moest weten of hij nog leefde, waar hij was... Dus mijn moeder en ik gingen op zoek. We zijn begonnen bij de laatst bekende gemeente waar hij gewoont had en zijn zo met de trein van gemeente naar gemeente gereisd om zijn woonplaats te achterhalen. Aan het eind van de dag bij het laatste gemeentehuis hadden we geluk. We waren nog net op tijd binnen, want ze zouden net sluiten. "Hij woont hier nog wel ja, maar wij kunnen zijn adres niet doorgeven", zei de vrouw achter de balie. Dat was i.v.m. privacy. Ik moest een brief schrijven en die zouen zij voor mij afleveren. Daar baalde ik dus ontzettend van.
Gelukkig heb ik een slimme moeder die de oplossing aandroeg. We liepen een cafe binnen en vroegen om een telefoonboek. We vonden vier mensen met dezelfde achternaam en initialen als mijn vader. Ik was helemaal gelukkig.
Eenmaal thuis is mijn moeder die vier af gaan bellen. Geen van de vier was thuis, maar bij het laatste nummer kregen we een antwoordapparaat te horen. Mijn moeder herkende zijn stem meteen. Bingo, ik had zijn adres te pakken. En hij leefde nog.
Ik heb dat adres twee jaar in mijn bezit gehad zonder er iets mee te doen. Ik vond het te spannend en wist niet hoe ik het aan moest pakken. Het kwam allemaal zo dichtbij nu.
Op mijn 20ste kreeg ik ineens de geest. Binnen vijf minuten had ik een kort briefje opgesteld. Dat ik hem graag wilde leren kennen en dat ik de keus aan hem liet wat hij wilde. Contact of niet... Hoe dan ook, ik hoopte dat hij zou reageren, al was het maar om te laten weten dat hij geen contact wilde. Dan wist ik wel waar ik aan toe was na al die tijd in onzekerheid te leven.
Tot mijn verbazing kreeg ik binnen een week bericht terug. Ik was in shock. Eindelijk was het zover. Hij wilde ook contact en liet het aan mij over hoe dat zou verlopen. Ik was geschrokken, blij en gelukkig tegelijk. Maar wat moest ik nu?
We zijn begonnen met wat brieven te schrijven over hoe ons leven eruit zag. Gewoon om elkaar te leren kennen. Hij was gescheiden van zijn vrouw en opnieuw getrouwd (voor de 2de keer dus) met een ander. Zij had er geen problemen mee dat we contact hadden en bevorderde het zelfs. Een ontzettend aardig mens.
Nu, nu ik 22 ben, verloopt het contact steeds beter. We bellen en schrijven en af en toe spreken we eens af om te gaan eten en bij te praten. Het doet me ontzettend veel goed om hem en zijn vrouw te kennen. Ik weet dat hij nooit een echte vader voor me zal worden, daar is het ook wat te laat voor. Maar zoals het nu gaat, gaat het prima. Beter had ik het eigenlijk niet kunnen wensen.
Wat ik nog wel moeilijk vind, is dat ik mijn halfbroer en halfzus niet ken. Ik ben toch erg nieuwschierig naar ze, ookal heb ik ze nooit gezien. Zij wonen nog bij zijn eerste vrouw. Mijn vader heeft ook geen contact met ze, wat hij erg jammer vind. Hij heeft ze al acht jaar niet gezien of gesproken. We hopen allemaal dat daar verandering in komt.
Vorig jaar is de huidige (tweede) vrouw van mijn vader blind geworden. Het heeft me ontzettend geraakt. Ze gaan nu door een ontzettend moeilijke periode samen. Ik was het meest ontroerd toen zijn vrouw tegen hem zij: " Ik vind het verschrikkelijk dat ik mijn kleinkind (van haar eigen dochter) en jouw dochter (ik dus) nooit meer zal kunnen zien." Ik heb gehuild tot ik niet meer kon.
Vandaag heb ik haar aan de telefoon gehad. Ze is bezig met braille voor gevorderden en leert om met een blindegeleidehond te lopen. Ze hebben er een aangevraagd, maar dat kan nog wel anderhalf jaar duren. Het gaat met ups en downs.
Toch ben ik verschrikkelijk blij dat ik ze ken en dat ik weet waar ik vandaan kom. Ik geef ontzettend veel om ze en ik hoop dat alles verder goed zal gaan.
Mijn moeder is onder dit alles geweldig geweest. Ze heeft me gesteund en geholpen met alles. Hierbij wil ik haar bedanken voor alles wat ze voor me gedaan heeft. Mam, je bent geweldig en ik hou van je. Voor altijd.
Liefs, Lilly
21 feb 2003
- meld ongepast verhaal
-
greenleaf
vrijdag 21 februari 2003 14:42
heej wat ontzettend gaaf voor je! Ik vind het trouwens wel raar dat de eerste vrouw van je vader zo lullig deed, je hebt toch het recht je ouders te kennen? Ik vind het in ieder geval wel heel sterk van je
grotjes, greenleaf
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 feb 2003 Mijn vader en ik... ( 1 )