Mijn verhaal

Ik ga proberen om een eigen verhaall te schrijven ..
Het gaat over 3 meiden die met zijn drieen op vakantie gaan naar Spanje.
Ik weett niet hoe ik het verder moet laten lopen, maar dat zie ik dan wel.
Plaats een reactie ofzoo .. Tips en kritiek zijn altijd welkom !

Hoofdstuk 1

'Meggie, we gaan zo weg, schiet is op!' Hoorde ik mijn moeder roepen onderaan de trap.
Snel stopte ik mijn teenslippers nog in mijn koffer en ritste hem dicht. Ik deed mijn I-pod in mijn broekzak en maakte aanstalte
om mijn beplakte kamer met Tokio Hotel posters te verlaten. Ik riep mijn vader mijn koffer mee naar beneden te nemen, omdat ik
anders van de trap af zou donderen en dat was niet de bedoeling. Ik pakte mijn zijtas en liep voorzichtig de houten trap af.
Ik gaf nog een dikke knuffel aan onze hond Izzie die me nog zo een kleverige lik gaf op mijn wang en verliet toen mijn huis.
Het huis waarin ik was opgegroeid.
Ik zou twee weken weg blijven, samen met mijn twee beste vriendinnen Jessie en Britt.
Dit jaar mag ik eindelijk alleen met mijn vriendinnen weg, op vakantie, naar Spanje! We gaan naar het plaatsje Lloret de Mar,
waar we een zomerhuisje hebben gehuurd. Het is vijf minuten van het strand, dus we zullen er wel vaak heen gaan.
Ik liep rustig naar de auto, die mijn vader inmiddels had voorgereden. Ik pleurde mijn tas naast mij op de achterbank en deed de autodeur dicht.
Ik voelde dat we langzaam weg reden en zag mijn huis steeds kleiner worden. Ik deed mijn I-pod oortjes in mijn oren en zette hem aan.
Ik hoorde de eerste akkoorden van dat geweldige nummer van Tokio Hotel: Ubers Ende Der Welt. Zachtjes begon ik mee te zingen toen ik
het refrein hoorde. Achtung! Fertig los und lauf!
Een kwartier later keek ik door het raampje en zag Schiphol al groter worden. Ik begon de rode auto's te tellen die langs reden. Had toch niks te doen.
Even later stonden we geparkeerd op de parkeerplaats bij Schiphol. We hadden een kwartier moeten rondrijden om eindelijk een plaats te
kunnen vinden. Ik stapte uit en sleepte mijn zijtas mee en stopte mijn I-pod weer terug in mijn broekzak.
Mijn vader had zo een bagage kar gepakt en gooide mijn koffer erop. We liepen rustig naar de ingang. Ik zag mijn vriendinnen al staan.
'Meggie!' Riepen ze allebei vrolijk. Britt gaf me een stevige knuffel en ik gaf Jessie een kus op haar wang.
'Nou dan gaan we maar he?' Zei Jessie toen. 'Ja..' Zei ik. Ik gaf mijn ouders een knuffel en mijn moeder een kus. En groette de ouders van Jessie en Britt. We checkten in en gaven onze bagage af. We zwaaiden nog even naar onze ouders en verdwenen toen achter de menigte mensen.
'We zijn twee weken ouderloos!' Zei Britt blij. 'Ja, we gaan daar bruin worden zeg!' Zei Jessie. 'Ik kan haast niet wachten.' Antwoordde ik.
'Dat heb ik wel nodig, ben zo bleek als een melkfles!' 'Weg van die regen van Nederland, eindelijk. Zei Britt. Ik glimlachte.
'Oh kijk, daar heb je van die beveiligingsdingen.' Zei Jessie. Vanbinnen hoopte ik dat ie niet zou afgaan. Ik legde mijn tas erop, deed mijn riem af
en al mijn kettingen, ringen en armbanden en alles wat er in mijn broekzakken zat, en liep er toen heel rustig doorheen. Gelukkig ging ie niet af!
Ik was doodsbang voor die dingen. Later deed ik al mijn sieraden weer om. Bij mijn vriendinnen ging ie ook niet af.
We konden rustig doorlopen. Nu kwamen we in het gedeelte met al die dure winkels. Britt was even later verliefd op een tas van 1200,- euro.
Jessie legde haar uit, dat ze die echt niet kon kopen. 'Zoveel heeft onze vliegreis heen en weer gekost gek!' Zei ze. En ze sloeg haar zelf een hand
voor haar hoofd. Later begon ze wild met haar handen heen en weer te gebaren. En gelukkig haakte Britt af.
Ze sloeg een arm om heen. Ik voelde haar zijtas in mijn been prikken. Jessie keek wat rond. Zij was altijd de enige die rustig kon blijven in situaties,
waar je echt niet rustig in kon blijven. Ze was ook heel lief altijd. Ze kon je goed troosten, net zoals Britt die dan een grapje maakte, waardoor je de
hele dag in een deuk lag. Zij wist echter niet waarom dat zo grappig was, maar dat maakte haar niet uit. Zolang ze maar bijelkaar blijven.
Britt was een sterk meisje. Haar ouders waren een half jaar geleden verongelukt. En nu woont ze bij haar oom en tante.
Ze hadden haar goed opgevangen. Britt had maar een keer gehuild, bij de begrafenis van haar ouders. Maar dat was dan ook echt de hele begrafenis.
Ze heeft er nooit over willen praten. Haar verdriet heeft ze weggestopt.
Dan lijkt ze op mij. Ik huil nooit in gezelschap van anderen. Dat heb ik mezelf verboden. Ik hou veel van muziek, het is mijn leven, net zoals gitaar spelen. Mijn vader had net stiekem mijn gitaar meegenomen in een harde koffer waarom ik zolang had gezeurd. Kunnen we lekker herrie maken,
wanneer we willen. Maar op een akoestische gitaar gaat dat niet echt, dus zullen we een andere oplossing moeten vinden.
We hoorden zo een irritantie piep voor een mededeling.
'Willen passagiers van vlucht 17 naar Spanje naar gate 23 komen? Ik herhaal willen passagiers van vlucht 17 naar gate 23 komen?' Zei een vrouwenstem. 'Oh dat zijn wij!' Zei ik. 'Kom we moeten opschieten.'
Snel liepen we door. We waren bijna te laat aangekomen, we mochten nog net naar binnen. Uitgeput van het snelle doorlopen, zaten we in de vliegtuig stoelen. Ik zat bij het raampje! Daar zit ik altijd het liefst.
'Welkom allemaal. Zei een mannenstem toen. Vandaag ben ik jullie piloot. We zullen vertrekken, nadat onze medewerkers u hebben uitgelegd hoe en wat. Doe alstublieft u telefoon uit en ik wens u een prettige vlucht. ' Maakte de man zijn zin af. 'Hoe en wat?' Zei Jessie die aan de binnenkant zat. Lekker duidelijk.'
De stewardessen lieten zien wat we moesten doen als we zouden neerstorten, en hoe dat masker werkte.
Ik voelde hoe het vliegtuig langzaam begon te rijden. Hij ging een paar keer naar rechts en links en ik voelde hoe we sneller gingen.
Britt, die in het midden zat pakte mijn hand. Ik moest lachen. 'Ja wat nou?' Had ze verontwaardigt gezegd. Ik lachte nog harder en iedereen die ons kon zien keek ons raar aan. Britt en Jessie gaven me een blik des doods en ik was gelijk opgehouden met lachen.
Even later vlogen we in de lucht. We waren twee uur onderweg toen de piloot zei onze riemen vast te maken. Toen we waren geland begon iedereen te klappen. We klapten maar vrolijk mee en vervolgens lagen we met zijn drieen dubbel. Nu gaven de passagiers ons een blik des doods en we hielden gelijk op met lachen. We groette de stewardessen enzo, en we stapten uit het vliegtuig.
Je rook het gewoon, de lucht en de mensen. Nu wisten we het alledrie zeker; we zaten eindelijk in Spanje!

Dit was het eerste deel, ik hoop dat jullie een berichtje achter laten met tips en/of kritiek ofzoo ,, iets anders is natuurlijk ook altijd welkom!
Liefs Isa