Minne.

Zit je dan,
Met een bak troost ijs voor je neus.
Af en toe gooi je even de bal van je hond naar de rommelige andere kant
Van je 37² kamer appartementje.
En luister je naar de dramatische teksten van Maria Mena.

En tegelijkertijd denk ik weer aan jou.
Aan ons, aan wat ooit was.
Ik denk dat ik in een verwerkingsproces zit,
Want er komen herrineringen omhoog,
Waar ik nooit eerder bij stil heb gestaan.
Herrineringen die niet veel voor stelden,
Maar nu als ik terug denk,
Toch onze sterke band en de warmte van onze relatie weerspiegelen.

Zoals die tijd dat ik bij jou woonde.
De verjaardagen en feestjes bij jou thuis.
Hoe ik altijd eerder wilde slapen, dan iedereen naar huis ging.
Hoe jij me dan instopte, me kusjes gaf en me vertelde dat je van me hield.
Als ik terug denk weet ik weer hoe het voelde.
Ik lag in jou bed, te wachten op jou.
Te wachten om je weer vast te kunnen houden en naast je in slaap te vallen.

Of zoals hoe we samen droomden van onze toekomst samen.
Hoe we namen bedachten voor onze kinderen,
En ik alles in detail uitstippelde.

Ik weet nog hoe gelukkig ik elke ochtend weer was,
Als ik mn ogen open deed en jou zag liggen.
Elke ochtend weer. Anderhalf jaar lang.
Meer dan 400 dagen.
En het bleef. Het gevoel bleef.
Mijn liefde voor jou,
Het geluk wat ik voelde wanneer ik in je ogen keek,
Het is altijd gebleven, van begin tot eind,
In de goede tijden en de slechte.
Ik ben je geen seconde zat geweest,
Er was geen dag dat ik niet bij je wilde zijn,
Ik wilde geen tijd of ruimte voor mezelf,
Ik wilde bij jou zijn, en ik wilde het voor altijd.
Want elke seconde, elke minuut zonder jou
Leek een verspilde seconde, een verspilde minuut.

Soms verdwijn ik even helemaal van de wereld.
Dan denk ik terug aan ons.
Aan alle mooie dingen die we samen hebben meegemaakt.
Aan het gevoel dat je me gaf, en hoe we het samen altijd leken te redden.
Dan lijken alle geluiden te verdwijnen, alles om me heen verdwijnt,
En het enigste wat overblijft is mijn herrineringen aan ons, aan jou.
Ik denk terug en alles word roze in mijn gedachten,
ik krijg het warm van binnen en ik lijk weer te zweven.
Tot ik terug kijk naar het heden, naar het nu.
Naar de ruzies, de pijn, de streken, de verbroken beloftes, de tranen.
Dan lijkt alles in te storten.
Elke keer weer als ik uit die mooie herrineringen,
Ruw met het heden wordt geconfronteerd breekt er iets in mij.

Alles in ons verleden is zo ongelovelijk mooi.
Elke herrinering die ik boven haal, uit onze relatie,
Is een mooie herrinering.
En dat is juist wat het zo moeilijk maakt.
Hoe kan iets wat ooit zo mooi was,
Nu helemaal niks meer zijn?

Het meest pijn doet het nog
Dat ik ondanks de mooie herrineringen
Niet meer geloof in je woorden.
De woorden van toen, en de woorden van nu.
Hoe kan je me nu zoveel pijn doen,
Als je woorden waar waren,
Als je echt van me hield,
meer dan wat dan ook.

Ik vraag me constant af of je aan me denkt.
Wat je doet, me wie, en waar.
Of je alleen nog maar bij haar bent,
Zoals wij dat waren.
Of je bij haar net zo gelukkig bent,
Als wij dat waren.
Of je haar mee neemt naar je familie,
Zoals je dat met mij deed.
Of je in haar ogen kijkt,
En voelt wat je voor mij voelde.

In mn hoofd spelen scenario's waarin we elkaar weer tegen komen
Hoe we elkaar in de armen vliegen en nooit meer los laten.
Hoe we weer samen komen,
En ik je ten huwelijk vraag, om er zeker van te zijn dat je blijft.

Op tv zie je vaak dat wanneer 2 mensen ruzie hebben,
Maar wanneer anderen zien dat het ze pijn doet,
Ze naar de ander gaan
Om te vertellen hoe erg de ander hem of haar mist.
En soms zou ik willen dat 1 van mijn vrienden zoiets voor me zou doen.
En dat het net zoals op tv weer goed komt.
Ik ben nog net niet zo naief te geloven dat het dan goed zou komen,
Of dat dit soort dingen in het echte leven gebeuren
Maar soms wilde ik dat dingen wel gingen zoals ze gaan in films.

Ik weet dat ik je zou moeten haten.
En moet hopen je nooit meer te zien de rest van mn leven.
Maar ik kan het niet.
Het lukt me gewoon niet.
Ik ben nog steeds boos, woedend zelfs.
Maar ik kan je niet haten, ik hoop niet dat ik je nooit meer zie.
Sterker nog, ik zou er alles voor over hebben je weer te zien,
En ik hou nog steeds ontzettend veel van je.

En ik haat het dat je het niet weet.
Dat je geen idee hebt wat er door mn hoofd heen gaat deze dagen.
Maar het frustreert me nog meer dat ik niet weet wat er door jou hoofd heen gaat.
Misschien ben ik tegen deze tijd wel een vage herrinering,
Waar je alleen aan terugdenkt bij het horen van mijn naam,
Of het zien van een foto.
Het voelt soms alsof je er niet meer bent,
Alsof je bent overleden.
Er zijn nog zoveel dingen die ik je wil zeggen,
Zoveel dingen die ik wil vragen, maar het kan niet,
Ik kan niet meer bij je komen.
Misschien heeft zij mijn plaats in genomen,
En ben ik niks meer, niet eens meer een klein stukje van je hart.
Ik wil er niet over nadenken wat ik nog ben voor jou,
Want het maakt me kapot.

Het hoort niet zo te zijn.
Jij en ik.

En ik vraag me af of jij het ook voelt.
Of jij ook voelt dat er iets mist,
Dat het niet klopt.

&Fuck it's killing me.