Miracle Morning 39

Ik heb gisteren een heftige dag gehad. Gister schreef ik hier al een beetje over mijn frustraties en bij de 'hormonendame' is dat er allemaal uitgekomen. Ik heb enorm zitten huilen.
"Ik heb het je de vorige keer niet gezegd," zei de vrouw. "Maar dit is een heel normale reactie. Er gebeuren dingen in je lichaam, zelfs wanneer je het niet zo goed volhoudt als je zou willen."
Ze vertelde me dat het in mijn geval zelfs extra hard kon binnenkomen, omdat ik mijn probleem aan twee kanten tegelijk aan het aanpakken ben: lichamelijk én geestelijk. Dat was heel goed, maar tegelijkertijd ook confronterend.

Dat ik enorm in de war ben, en gefrustreerd raak, is dus heel goed te verklaren. Ze zei ook dat het ontzettend vervelend is dat mijn oksels nu zo veel meer pijn doen, maar dat het tegelijkertijd een uiting van m'n lijf is. 'Het moet er uit', zei ze me. 'Bij jou gaat dat op deze manier'.

Afijn. Het was heel fijn, maar tegelijkertijd zwaar, om met haar te praten. Ze gaf me een aantal goede tips en ze wees me erop dat ondanks dat het niet even goed ging zoals ik wilde, ik wél met regelmaat toch goed heb ontbeten en dat ik dat niet moest vergeten.
Ze maakte ook duidelijk dat het wel een jaar kan duren tot mijn darmen enigszins gezond zijn. Dat komt vooral door de bergen antibiotica die ik heb moeten nemen. Ook legde ze uit dat ik zo veel stress in mijn leven heb gehad - al op jonge leeftijd - dat het echt tijd nodig heeft om je lichaam anders te laten reageren. Ze begreep mijn worstelingen van weinig energie hebben, moeilijk uit die cirkel kunnen breken. Het was fijn om gehoord te worden.


Ik zou daarna sporten hebben, maar gezien de pijn in mijn oksel stond ik enorm in tweestrijd wat te doen. Dat had ik mijn trainer ook geappt en daarna met de hormonenvrouw. "Ik wil wel, maar ik heb zo veel pijn," zei ik.
"Kijk of je met je trainer kunt wandelen. Dan beweeg je toch een beetje, en vooral nu lijkt me dat een goede optie."

Zo gezegd, zo gedaan. En dus liep ik om half 12 in de regen en de enorme wind met mijn trainer een rondje om een meer vlakbij de sportschool. We hebben veel gepraat (Ze is zo'n ontzettend lief mens!) en naja, het was best een fijne ervaring.

Thuis even op de bank powernapje gedaan, was echt kapot. Om daarna door te gaan naar de NLP-coach. Hij vroeg me hoe het ging. En daar kwamen de tranen meteen weer, waarin ik uitlegde hoe ik gefrustreerd ik was, en hoe mijn lijf me in de weg zat. Ook vertelde ik wat ik die ochtend had besproken bij de hormonenvrouw.
"Het lijkt mij goed om het hier nu rustig aan te pakken," zei hij. "Je wil snel resultaat en dat heb ik ook beloofd, maar in dit geval gaat het niet werken."
Hij bevestigde ook dat m'n lijf me momenteel tegenwerkt en dat dit een proces is waar ik doorheen moet. Het was niet zo dat we niets deden. We hebben een korte oefening gedaan en ik heb het een en ander verteld over mijn levensloop.
Hij kwam met een aantal rake opmerkingen, wat echt heel fijn was. Maar het was tegelijkertijd heftig en slopend. Er zijn dingen aan het veranderen, en dat realiseer ik me. Ik besef ook dat ik nog wel meer met mezelf in de knoop ga zitten de komende tijd.

De dag werd wat positiever afgesloten toen in de avond de deurbel ging. Een pakketbezorger. Ik had al twee dagen op rij de bezorger gemist en ik had géén idee wat het zou moeten zijn. Het bleek mijn nieuwste boek te zijn! Supertof om je eigen boek in handen te zien en deze is dikker dan de ander.


Vandaag heb ik een evenement, waarvan ik zelf in de organisatie zit. Straks rijd ik eerst naar een lokale bloemist, om 15 bossen bloemen mee te nemen. Ik ken haar uit m'n netwerk, dus leuk dat ik haar op deze manier kan helpen. Daarna door naar het midden van het land, voor het evenement. Heb er op zich best zin in Wordt wel een lange dag. Maar wel genieten.
Extra leuk is dat mijn nieuwe boek er te koop zal zijn. Whoop!

Anyhow, langer geschreven dan normaal, was echt even nodig. Zo de rest van de miracle morning doen en dan mijn havermout ontbijt weer maken.