Miscommunicaties

We hebben het vaak over eerste indrukken. Als het gaat om sollicitaties enzo, wordt er vaak gezegd: iemand vormt zijn oordeel over jou binnen huppeldepup microseconden, als hij je ziet.

De een is beter in het voorbij dat primitieve oordeelsvorming te kijken dan de ander. (Want dat is een evolutionaire functie. We moesten vroegah snel weten of we opgegeten worden of niet, of iemand een sterke bouw heeft om de stam/onze kids te beschermen of niet.)

Wat (nog) lastiger is door te hebben zijn de oordelen die we vormen over iemands karater, kennen en kunnen.

Ik ben overduidelijk allochtoon van uiterlijk. Ik zei een keer tijdens een les op mijn opleiding "expectation management". Dat is een vakterm. Vaktermen vertaal je vaak niet in de dagelijkse taal, en nog minder vaak in de kringen van mensen van mijn opleiding.

Toch zei een professor, die geloof ik een beetje gekrenkt was omdat ik er blij mee was dat ze een keer zei dat ik niet de uitspraak heb van de provincie waar zij in is opgegroeid, en stiekem ook een beetje veel geinternaliseerde mysogynie heeft, is (een keer met een vriendin over mij gepraat):

"haha dat weet je vast niet in het Nederlands, hoe dat heet"

En ik zei toen, ja iets als "verwachtingenbeheer" of zo en ze probeerde daarna door te grappen erover. Volgens mij bleef ze ook overtuigd van het feit dat ik het eerst niet in het Nederlands wist.

Kijk, ik vind het niet erg als ik een keertje een woord niet weet. Hebben ook Nederlanders die vaker in het Engels voor hun werk moeten praten of wat dan ook.

Maar als ik iets wel weet - en de ander denkt dat ik dat niet wist -dan wil ik dat goed duidelijk hebben. Want taal is mijn beroeps...instrument. Net zoals timmers een hamer hebben, en wiskundigen belangrijke formules paraat moeten hebben, moet ik dat een beetje onder de knie hebben.

Iets anders bij haar - en toegegeven, ze moest me ook een beetje hebben dus, meer dan dat ze anderen moest hebben -

Er was een les over intakegesprekken voeren met clienten. En tijdens de lezing vooraf aan de simualtie werd gezegd: goed is om degene in X rol zich eerst te laten voorstellen.

Het is misschien wat autistisch achteraf gezien, maar ik had in mijn hoofd: aha, dat zou iedereen opgevallen zijn, dat gaan we zo tijdens de rolspel zo doen.

De prof keek even mee met mijn simulatie.

Ik gaf een hand, en er kwam niet meteen een voorstelzinnetje uit de mond van de ander, ik dacht. Misschien is ie dat vergeten. Dus ik wachtte met een grote glimlach. En als er dan iets uit was gekomen was er niets aan het handje.

Maar omdat er niet wat uitkwam, was er een awkward momentje. En oh jee, dat vond mevrouw erg, dat het even awkward was en dacht dat ik niet wist wat ik moest doen ofzo. Moest ik dat ook uitleggen.

Nu is mijn partner verre van zo een typetje als die prof.

Maar hij heeft mij wel leren kennen tijdens mijn dieptepunten wat adhd klachten vermengd met depressieklachten betreft.

Ik bleef letterlijk om de 5 minuten rond 5-10 minuten op de stoep staan omdat ik mezelf niet van mijn mobiel af kon plakken, zo erg was het. (Ik neem geen drugs maar als het erg gaat dan ben ik geneigd om veel te veel op electronica te zitten enzo.) Terwijl ik normaalgesproken iemand ben die graag veel offline tijd besteed, zonder aan je mobiel vast geplakt te zitten.

Dus als iets niet gaat volgens de structuur die hij in zijn hoofd heeft, dan houdt ie zich daar streng aan want hij vindt het belangrijk dat er tenminste 1 iemand is die structuur houdt. (Ben ik het mee eens hoor. Vind ik ook wel lief want als ik in mijn chaotisch hoofd zit dan ben ik best vermoeiend om mee om te gaan. Vind andere mensen die zo in de chaos zitten ook vaak vermoeiend. Doe het wel graag voor ze, net zoals mijn vriend dat voor mij doet, maar het is vermoeiend.)

En vandaag hadden we dus zo een moment. Ik had een andere structuur in mijn hoofd dan hij, en hij vond iets wat ik had opgeschreven moeilijk om te lezen, en vond dat ik niet heel goed articuleerde, dus ik dacht dat ie afgeleid was geraakt en daarom over een ander onderwerp begon terwijl hij mij had gevraagd om iets te vertellen.

Bleek achteraf dat hij dacht dat IK chaos had, en dat hij wat scherper en strenger sprak omdat hij niet in "mijn chaos" moest meegaan.

Boh. Dat was even lastig zeg.

Ik probeerde het los te laten door een momentje voor mezelf te nemen binnen, op het balkon, even een rondje op het balkon wandelen, noem maar op. Want dit opschrijven kost me inmiddels 25 minuten, en dat is veel lol

Maar het moest eruit. Hopelijk helpt het!